m
li
ft
I
Zondag 26 Maart
m-13570
tl
m
63"° /aargang
Vierde Blad
David en Goliath.
Vï
li
y
§s
Si;
Bi:,
ip,
fl
Ifp
Si#
Deze courant verschijnt cl a g o 1 ij k s, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prjjs per kwartaal: Voor Schiedam en Viaardingen fl. 1.25 franco
per poet fl.1.65.
Pry's per wqek: Voor Schiedam en Viaa/dingen 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen. i j
Advertentiën voor het eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een
tivu- aan hot Bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lango Haven No. 141 (hoek Korte Haven).
ALLERLEI.
EEN VORST, DIE ZIJN HOVELINGEN
LAAT SCHEREN.
Een oud Fransch geschiedschrijver meldt
omtrent het hof van Philips van Boui-
gondiu, op welk een opvallende manier dc
hovelingen tot eon onderdanige, maarnood-
zakoijjke navolging werden gedwongen. De
hertog werd door een hoofdziekte aange
tast, waardoor hij genoodzaakt werd zijn
rijken haardos prijs te geven.
Hij was hierover zoo woedend, dat hij
dadelijk bevel gaf, dat al zijn edellieden',
500 in getal, zich eveneens het haar zou
den laten afscheren. Een van hen, Peter
van Hagcnbach, kon den aanblik van een
enkelen ongeschoren gebleven collega niet
veuhagen. Hij meende zijn vorst een dienst
te bewijzen, door den weerbarstige dade
lijk beet te pakken en naar den barbier te
brengen.
INVLOED VAN KONINGIN ALEXANDRA
OP DE MODE.
In tegenstelling met haar man, den over
leden koning Eduard, die, terwijl hij nog
prins van Wales was, als bijna absoluut
behoerscher der heerenmodes in geheel
Europa den toon aangaf, heeft koningin
Alexandra er nooit naar gestreefd modes
uit te vinden.
Toch was haar invloed daarom niet ge
ringer; haar weerzin tegen alle nieuwe
excentriciteiten, haar afkeer van verande
ringen, haar vasthouden aan hetgeen een
maal als mooi en doelmatig erkend werd,
hee.'t grooten invloed gehad op de En
gelse he vrouwenkleeding.
De altijd blijvende voorliefde tot het
eenvoudige tailor-made-kostuum, van den
langen, deftig neervallenden rok, die de
lrchaamslijnon zoo natuurlijk en niet op
vallend tot haar recht laat komen, hebben
we aan de ex-koningin te danken, die
deze mode zoo lang ze kon, staande hield.
In bet begin zeven' 'er, toen de crinoline
een langzamen door. stierf en de phantas-
tis h opgeblazen ballonrokken hun afscheid
m-ae niet kjonden nemen, bracht zij den.
soleren, voornamen prinsessenrobe in dc
male. Niets deed beter haar teero, beval
lige gestalte uitkomen, dan deze dracht;
hi"; by voegde zich de prinsessenhoed, die
de omtrekken van het hoofd volgde en het
gevueht een bevallige uitdrukking gaf. Do
koningin bleef ook hardnekkig vasthouden
aan baar eenmaal gekozen kapsel, de
kleine krullen plat tegen het voorhoofd.
Somtijds draagt do koningin een blouse,
Dagelijks kon men Doortje den straat
iwg zien langs komen, die do kleine buurt-
so ap doorsneed, waarvan do huizen rechts
ca links togen de groene bergen aango
R .nd stonden. Doortje liep echter niet al
le-n, maar werd op haar tochten steeds
u- gezeld door een ongeveer zesjarigen
L aap, die even zelfstandig, zegevierend
0 i blakend van gezondheid daarheen stap
1 als Doortje zwak, besluiteloos en bleek-
z.'chtig baars weegs ging. Aan een van
haar zwakke oogenblikken en daaruit
v-as haar loven samengesteld dankte zij
hel bezit vaa den kleinen held aan haar
?y 'e en ofschoon het knaapje haar altijd
oa Ier vroolijke getrommel en trompetge-
B'l.al begeleidde, had dc jonge moeder
'log altijd geen troost en berusting gc-
v o uien, maar werd door berouw en droef
heid over haar verloren geluk verteerd.
Te zwak om veldarbeid te verrichten, had
het stukje land, dat haar ouders haar
l.n 'den nagelaten, verkocht en loofde met
den kleinen David van hetgeen zij met
nu lien verdiende. Zij woonde in bij een
0 "'e, eenzame boerin, dio oen eigen huisje
Lri. Dat oudje zat den gcheeien dag, als
het weder het maar eenigszins toeliet,
voor do deur, met haar kruk naast zich,
voeten warmpjes ingepakt, en keek in
dc wereld dat wil zeggen in het kleine,
enge dal rond. Zij was do conigo in
het dorp, voor wie David eerbied koes-
t'ide; zijn moeder moest liem volgen als
esu hondje, en zij deed het. Altijd sprak
hop gebiedenden toon, met de handen
op den rug, eu als doze of gene der dorps
jongens zich piet aanstonds naar zijn wil
vooral 's morgens, maar in den legel ver
kiest zij toch iok en taille van dezelfde
stof, daar deze de taille, beter omsluiten
't Was ook koningin Alexandra, dio het
eerst brak met de heillooze gewoonte van
op straat slepen te dragen; zij is ook een
besliste tegenstandster van het oveidre
ven inrijgen en zij heeft zich menigmaal
tegen de wespentailles uitgesproken.
Prijs der Advertentiën: Van 16 regels fl.0.92; iedero regel meer
15 cents. Reclames'30 cent per regel. Groote letters naar., de plaats dia zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, dio Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschynen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
van 40 cents por advertentie, bij vooruitbetaling aan bet Bureau te voldoen.
Intercommunale Telefoon No. 103.
MENSCHENETERS.
De vreeselijko, dierlijke gewoonte van
een deel der menscbheid, om baar ge
lijke te verslinden, is aan verschillende
oorzaken toe lo schrijven. In de eerste
plaats is het en was het wel de oorlog,
die tot deze gastronomische dwaling aan
leiding geeft. Gaat men de karakter-eigen
schappen van menschenetende volksstam
men na, dan ziet men, dat het zwervende
en krijgvoerende rassen zijn, die een har
den strijd om het bestaan hebben.
Hiervan getuigen het best de inboorlingen
van Australië. De in het naburige Zuiden
levende stammen, die een flegmatisch,
goedmoedig kaïakter hebben, maken zich
niet schuldig aan menschenetorij, wel
evenwel do wilde inwoners van Queens
land. In veel gevallen moet het een vurig
verlangen naar vleesch zijn, dat de inboor
lingen uit gebrek aan wild een der stam-
genooten doet slachten en opeten. Mees
tentijds is het evenwel do oorlog, die deze
menschen uit fanatieken haat en dierlijk
verlangen naar bloed tot het kanibalisme
dwingt. De krijgsman gelooft, dat, als hij
dcelen van zijn verslagen vijand opeet,
diens moed en kracht op hem overgaan.
Om doze reden verslindt de Australiër hart
en nierenvet der verslagenen. Dat men door
deze gewoonte er toe kwam om langza
merhand ook om andere redenen menschen-
vleesch te eten, is licht te begrijpen. Zoo
zien wij in Queensland de mannen deelen
van 't üjk.eener jonge vrouw of van een
jong meisj verslinden, om verwantschap
met of genegenheid van haar te krijgen,
en in Midden-Australiê eten de achterblij-
venden hun lijken op, om een einde te
maken aan den rouw. Bij één stam mogen
do moeders slecnts haar overleden kinde
ren opeten, terwijl het den vadem verbo
den is; ook mogen do zoons hun vaders
niet verslinden.
Vertoont Middon-Australië in dit opzicht
aan bet beschaafde Europa een treurig
beeld, met den Bismarck-Archipel is het
niet veel beter gesteld. Op het door vele
blanken bowoonde noordelijkste deel van
Nicuw-Pommercn, op het Gasellen-schier-
eiland, is het menschonoten algemeen ver-
spieid, Ilicr wordt alleen uit dorst naar
menschonvleesch, jacht op menschen ge
maakt. Arglistig overvalt men de bewo-
vcikoos te schikkon, wierp hij zich als
een jonge leeuw op den weerspannige,
zonder er zich om te bekommeren, of deze
soms een paai- hoofden grooler was dan
hij zelf.
Zoodoende genoot David geen al tegoe
den roep in het plaatsje, maar toch stopte
ieder, die kon, hem wat toe en streelde
men hem vaak het dikke blonde haar, dat
zijn door do zon gebruind gezichtje omgaf.
Dat zijn moeder nooit lachte, nooit vroo-
lijk praatte en schertste, zooals de andere
vi ouwen, had hij met zijn opmerkzamen
blik spoedig ontdekt, en daar hem dat
verveelde, gebeurde het wel eens, dat hij
haar in opbrnisenden toom bevelend toe
voegde: „Wees vroolijk!" Als zij dan och
ter, om hem genoegen te doen, don mond
tot een smarteiijken glimlach vertrok, zag
haar gezicht er nog deerniswaardiger uit
dan anders, en dan verliet David snel de
kamer, met vuisten en mond een vervaar
lijk getrommel latende liooren, wat hem
altijd tot veiligheidsklep zijn gcwaaivor-
dingen strekte.
liet was kluchtig, te zien hoe de ver
houdingen volkomen waren omgekeerd, hoo
Doortje geheel onder den duim vaa haar
zoontje David zat en deze zijn moeder bij
afwisseling beknorde en liefkoosde en ieder
vermeend of werkelijk onrecht, haar aan
gedaan, met zijn kleine vuisten trachtte
to wreken.
Doortje ocliter werd onder dio voogdij
schap hoe langer hoo gedrukter en zwaar
moediger, want zij was niet dom en bo
greep zeer goed, dat deze verkeerde orde
van zaken volstrekt niet deugde voor don
knaap en van slechten invloed kon zijn
op geheel zijn volgoud leven. Doc-h zij
was veel te zwak om haar gezag als moe
dor te doen geldon en zich tegen d<pi
nors van naburige dorpen, ja, zelfs stam-
genooten, om ze te slachten, te braden
en op te eten. De zendelingen, die hier
wonen, kunnen het best mededeelingen
doen over deze wijdvertakte gewoonte, want
door hun omgang met de inboorlingen, zijn
zij het bost in do gelegenheid hun zeden
en gowoonten te loeren kennen.
Dit barbaarsch gebruik is niet met geweld
van wapenen uit to roeien en te bestrij
den; slechts door het invoeren van meer
dere beschaving zal er langzamerhand ver
andering in komen.
HET STEMMEN VAN EEN KLOK.
„Wat heeft die klok oen mooien klank,"
hoort men dikwijls -zeggen, maar slechts
weinigen weten, hoe een klok aan haar
opgewekten of plechtigen toon komt. Alle
klokken moeten, nadat ze gegoten en afge
werkt zijn, een stem-procei ondergaan, even
ais alle andere instrumenten. Vóór dien
tijd hebben zij geen heldoren, zuiveren toon.
Iedero klok heeft vijf tonen, die met el
kaar moeten overeenstemmen om goede
harmonie voort te brengen.
Het stemmen van een klok geschiedt door
het afschaven van dunne stukjes van ver
schillende deelen van het metaal. Voor
een ervaren klokkunstenaar is het even
gemakkelijk een klok op toon te brongen
als het voor een piano-stemmer is om
éon piano to stemmen.
Bij do eerste gedachto zou men den
kon, dat een klok bedorven zou zijn, als
do stemmer bij het maken van den vijfden
klank te veel van het metaal wegvijlt;
dit is evenwel niet het geval. Wel is hij
verplicht opnieuw te beginnen, en wel met
den eersten toon, zoolang, tot alle vijf
in harmonie met elkaar zijn.
PENSIONS VOOR PAARDEN.
Uit Wëenen komt het bericht van het
zeer excentrieke testament van Emilo von
Üirony, een verstokt vrijgezel. De over
ledene, broeder van een welbekend Hon-
gaarsch afgevaardigde, was vijf en zestig
jaar oud, haatte de vrouwen, en leefde
met al zijn bloedverwanten op voet van
oprlog.
In zijn testament vermaakte hij al zijn
bezittingen, ter waarde van 120.000 gul
den, aan zijn twaalf renpaarden. Als
executeurs van het testament benoemde hij
de Vereeniging voor dc Berscherming van
Dieren te Budapest, daarbij stïpuleerend,
dat de interest van het kapitaal besteed
moest worden voor de verzorging van deze
twaalf dieren, cn dat bij den dood van oen
dezer, een ander oud paard opgenomen en
verzorgd moest worden, zoodat het aan
tal van twaalf steeds voltallig zou blijvèn.
De bloedverwanten van den heer Biro-
ny zijn natuurlijk verontwaardigd over den
inhoud van het testament, en de afgevaar
digde, de heer Aloisius Biiony wil de
echtheid ervan betwisten. Er zijn onder
handelingen aangeknoopt met bovenge
noemde vereeniging, en 50.000 gulden is
reeds geboden, maar geweigerd.
kleinen man te verzetten, te moer daar
zij in stilte in den Hinken knaap geheel
het karakter en het wezen van zijn vader
bewonderde, die, blond en schoon als een
tweede Siegfried, haar eertijds zoo krach
tig en hartelijk oen groet uit het woud had
toegejubeld, terwijl hij bezig was de bijl
te zwaaien. Dat was een gelukkige tijd
geweest 1
Maar op zekeren dag waren dc hout
hakkers verder getrokken en was ook Da
vid Brand uit den omirok verdwenen;en
alles, wat Doortje had kunnen doen, was
geweest, hem een verren bloed verwant na
to zonden met de vraag, of luj haar niet
trouwen wilde. Davids antwoord echter
had geluid„Zij is mij te vervelend,"
waarop Doortje er zich in 's hemelsnaam
maar in geschikt had, haar pad in een
zaamheid verder te gaan cn haar kruis
te dragen, zoo goed als het ging. Want
viagen en klagen was haar zaak niet,
cn evenmin was de oude boerin, bij wie
zij inwoonde, er de vrouwnaar om zich
met een andermans zaken, to bemoeien.
Toch wist het oudje zich nog op haar
wjjze nuttig te maken, door vair tijd tot
tijd deti jongen eens onder handen te no
men, hem zijn zondenrcgistcr voor te
houden en hem ten slotte mot haar kruk
wat af te ranselen, waarbij zij zichzelve
veel meer pijn deed dan hem, want baar
jichtige hamlen waren niet meer tot der
gelijke krachtsuitoefening geschikt, en het
was alleen toe te schrijven aan de ver
bazing van den knaap over hot kreunen
en zuchten der oude vrouw, dat hij zoo
stil bleef staan en de strafoefening onder
ging. Nooit echter liet hij zich togen zijn
moeder oen woord over die afstraffingen
ontvallen; instinctmatig besefte hij, 'dat
.hij daardoor wellicht zijn jeugdigo groot-
GEEN DOKTER'S REKENINGEN.
Een Japansch dokter zal er nooit over
denken van een armen patient eenigc be
looning aan te nemen. Onder de medische
broederschap in Japan is een spreekw xud
dat 'zegt: „Als ai-moede en ziekte een
huis binnengaan, is degene, die uit dat
huis iets aanneemt, al wordt het hem ook
gegeven, een dief."
Dikwijls geeft de dokter in Japan niet
alleen zijn kennis in de medicijnen koste
loos aan zijn patiënten, maar hij voorziet
hen ook van gold, om do noodzakelijkste
behoeften er van te koopen.
Zelfs wanneer een rijk man de hulp
van een dokter inroept, verwacht hij van
hem geen rekening; een dokter's rekening
is eigenlijk in Japan iets onbekends. De
strikte eerlijkheid van het volk maakt het
voor den dokter onnoodig een belooning
te vragen.
Wanneer zijn visites afgeloopen rijn,
wordt hem een cadeau aangeboden, zoo
veel als de patiënt kan missen. De dok
ter lacht, buigt, bedankt zijn patiënt en
cl o zaak is in orde.
NIEUWTJES VAN HIER EN DAAR.
Honderd ton kattestaaiten werden er on
langs bij één gelegenheid verkocht, met
het doel om er dameskleeren mee te ver
sieren. Als men nu aanneemt, dat één
staart ongeveer 2 ons weegt, dan werden
er niet minder dan 1,792,000 poesjes ge
dood.
Op iedoren mijl spoorweg treft men 7
voet en 10 duim aan, die niet door rails
bedekt zijn; deze ruimte wordt opengela
ten voor uitzetting van het ijzer.
Hoewel Griekenland voor een groot deel
aan do zee ligt, wordt toch de meeste
visch, die er gegeten wordt, uit het bui
tenland aangevoerd; de invoerrechten al
leen bedragen 1,680,000 gulden.
Het overmatig gebruik van koffie is, vol
gens sommige geleerden, nadeelig voor de
gezondheid,
In dc nabijheid van de haven van Brest
werd onlangs door de oestervisschers het
wrak van een fregat gevonden, dat 150
voet lang en doorboord was met kanon -
heiïl afbreuk kon doen.
De oude boerin was voor hem zoo goed
als zijn geweten en hoewel hij haar gaarne
uit den weg ging, kwam het hem toch nim
mer in de gedachte, haar stillen vrede
te storen. Want stil en vreedzaam leefde
zij voort, één met 'de natuur, in welker
beschouwing zij haar dagwerk vond. Zij
verheugde zich in alles wat om haar heen
groeide, zij sloeg liet ontspruiten en ga
dijen gade en haar ziel was vervuld met
waimo dankbaarheid jegens de vriendelijk
rijpende zon. Doch als vroege hagel de
slanke halmen knakte en het onrijpe ooft
ter aarde deed vallen, dan ook treurde
zij, ging haar liefste goed verloren. Dus
had z\j bestendig afwisseling; haar ont
brak niets, zij rustte na don aibeid en
was nog werkzaam door liaar medege
voelen.
Wel had zij met het arme, treitrende
Doortjo te doen, maar aan den anderen
kant ergerde hot haar, dat deze zoo to
midden van Gods schoone wereld kon
voortleven en zich enkel met Tiaar eigeu
aangelegenheden bezighouden
„Zie toch eens om je he m, Doomt jc, zie
hoo alles groen wordt," kon zij soms zeg
gen
Maar juist in den laatsten, tijd was er
met Doortje nog minder dan anders aan
te vangen, want bij al haar overige ver
drict kwelde haar thans dc zorg voor de
toekomst van haar jongen, den kleinen
bengel, over wien haar dagelijks nieuwe
klachten ter oore kwamen.
David echter begreep er niets van: waar
om toch was moeder altijd zoo treurig,
waarom had zij altijd tranen in dooogen?
En op een dag achter den stoel der boerin
staande, riep hij haar in het oor;
„Wat mankeert móeder toch?"
kogels. Men veronderstelt, dat de Britten
het ongeveer 300 jaar geleden lieten zinken.
Op de Russische spoorwegen wordt geen
rijwiel vervoerd of het taschje moet eerst
onderzocht zijn. Die regeling heeft men ge
troffen, omdat bij een zekere gelegenheid
een wielrijder een revolver in zijn taschje
had laten zitten, dat onderweg afging en
oen spoorwegbeambte trof.
Ieder volwassen Mahomedaan moet op
zekeien leeftijd in militairen dienst treden.
Alleen zij, die het voorrecht hadden, in
Constantinopel geboren te worden, zijn
hiervan uitgezonderd.
Volgens professor Dewar zou er, wanneer
de aarde geheel bevroren was en allo tee
kenen van leven verdwenen waren, boven
de tegenwoordige zeeën, ook al in een ijs
korst hei-schapen, oen oceaan van vloei
bare lucht drijvon, die gemiddeld drie en
dertig voet diep was.
Romeinscho architecten metselden aarden
kruiken in de muren van hun schouw
burgen, ten einde het klankeffect te vei-
hoogen.
Het is bekend, dat er minstens 5000 jaar
geleden in Egypte al mannen waren, die
het beroep van dentist uitoefenden.
ANECD0TEN.
Jongmensch: „Ten laatste, lieve Sofie,
zijn we alleen, én kaïi ik je vertellen,
dat ik
Sofie: „0, neen, mijnheer, als 't u blieft
niet hier."
Jongmensch: „Waarom niet? Er zijn hier
geen getuigen."
Sofie: „Juist, daarom."
„Wel, Anna, heb jo nogal genoten bij je
bezoek aan do tentoonstelling?"
„Ja, mama!"
„En kunt je je nog de vooorwerpen herin
neren, die je gozien hebt?"
„0, ja, ik herinner mij nog heel veel."
„En kan je mij ook zeggen, hoe zij
heetten?"
„Ja, mama, do meesten heetten „Niet aan
raken". 7
„Maar mijnheer P., wat ziet ge er treurig
uit, wat scheelt er aan?"
„Och, 't is do schuld van het rijwiel
„Een rywiel? ik wist niet, dat gefiet
ste."
•„Ik doe het ook niet, maar de jongen,
die mij omver reed, wel."
„Ja," zei do oude vrouw, „wat zou
haar mankeereu een beetje vreugde."
Des avoads, toen Doortje juist hij het
licht der ondergaande zon in haar ka
mertje trad, lag er een ontzaglijke ruiker
van veld-, tuin- en woudbloemen op Tiaar
tafel, welke het geheel o vertrek met een
fijnen geur vervulde. David leunde tegen
de openstaande deur, de klink in de hand,
en sloeg, zonder een woord te spreken,
zijn moeder gade.
„Lieve hemel," riep Doortje jammerend,
„daar heb je zeker weer als een dief in
al de tuinen van do buren ingebroken I Jon
gen, jongen, dat ik toch enkel verdriet
van je beleven, moet! Het zal mjjn dood
nog zajnl"
Daags daarop het was Zondag en
Doortje zat juist Davids kloeren te ver
stellen kwam hij ademloos, met een
geschcurdcn broek en verwonde knieën
en handen, do kamer binnengestormd én
wierp zijn moeder een nest met jonge
raven in den schoot
„Nu, dat heeft moeite gekost," verzeker
de David met voldoening. „In den hoog
ste» boom heb ik moeten klimmen 1"
„Ach, ach," riep het ongelukkige Door
tje, zie me die Zondagsche kloeren eeii3
aan 1 Wat er van jou toch groeien moét,
mag de hemel weten 1"
„Zeg eens," zei David den anderen dag
's mórgens heel vroeg tot dö oudé boerin,
,,oni bloemen geeft ze niet, om vogels ook
niet wat is er dan anders toch, dat
je vreugde noemt?"
Do vrouw wendde zich om, nam den
knaap plotseling bij de hand en trok hem
dicht naar zich toe. Zij zag hem een oogen-
blik onderzoekend'aan, alsóf zij zich bo-
dacht; toen sprak zij zacht èn met na
druk:
Wh
éss-f
"ifö i
Sït'te
uVt
r?u
'i*
ff
Mi
■tV|p
VA
i A
lé-V
f'il
i'dï
Q!
y*
~}V
t V*
I
I p' j1
4'*
'I u
'i\ i x
V N
i
f k 1
G
41 rï,
J f
iS
h
f -
-i i"
i ir
i
MSI i
