64"° Jaargang
Zondag 9 April 1911
No. 13582
Derde Blad
13© IPhonograaf.
Deze courant verschijnt d a g e 1 ij k s, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
Prijs per kwartaal: Voor Schiedam en VI aard in gen tl. 1.25 franco
per post II. 1.65.
Prijs per week: Voor Schiedam en Vlaardingon 10 cent.
Afzonderlijke nummers 2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen. r
Advertentiën voor hot eerstvolgend nummer moeten des middags vóór een
uur aan het Bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lange Havon No. 141 (hoek Korte Haven).
ALLERLEI.
DE ZWAARMOEDIGE PRINS.
Do jonge prins Tsung-Tsing keek altijd
uit melancholieke oogen en was steeds ter
neergedrukt. Hij kon niet verdragen, dat
er in zijn omgeving gelachen werd. Daarom
werd aan zijn kamerheer opgedragen, een
vriendinnetje voor hem te zoeken, dat in
alle omstandigheden dos levens ernstig zou
blijven. De keuze viel tenslotte op de be
koorlijke Young-Young, met haar goudblonde
haren. Ook zij lachte nooit. De prins werd
op haar gouden haren verliefd en in het
bijzonder op haar melancholie. Op zekeren
nacht was het hem onmogelijk te slapen
en was hij nog zwaarmoediger dan anders.
Bij het aanbreken van den dag ging hij naar
zijn ernstige vriendin, om zich door haar
te laten liefkozen. Daar Lij den sleutel van
haar woning bezat, behoefte hij zich niet
eerst te laten ayndieuen en trad dadelijk
haar vertrek binnen.
Het was nog donker; do zijden gordijnen
waren neergelaten en do prins liep op don
tast tol aan het bed.
Maar dit was ledig. Do schoono Young-
young bevond zich reeds in liet bad.
De jonge prins Tsung-Tsing was zoo be
droefd, dat hij haar niet vond en zoo aan
gedaan door deze omgeving, die als 'tware
door haar parfum was doordrongen, dat
hij wennend op de knieën zonk en met
het fijne bedlinnen zijn rijkelijk vloeiende
tranen droogde.
Daarbij stiet hij haar nachttafeltje om.
Haastig maakte hij licht, om alles weer
in orde te brengen, ca bij het schijnsel
van een rose lamp zag do prins onder an
dere voorwerpen, die op den grond lagen,
een met bonte sIconen bezetten schaal en
daarnaast lag eenin goud gevat gebit
met bekoorlijke kleine landen.
Nu wist de prins waarom Young-Young
nooit lachte.
Toen lachte hij, dat hij schaterde, en was
van dien tijd af voor goed van zijn melan
cholie genezen.
wanneer zij afkomstig zijn uit warmer vij
i envater. liet gevolg is dan, dat niet alleen
de huid van de visch ziek wordt en slerft,
maar dat ook de inwendige oiganen dooi
den invloed der afkoeling zoodanig lijden,
at de visschen binnen enkele dagen ster-
en In sommige gevallen word zelfs, mi-
iclijk bij forellen, tengevolge van afkoe
ling, een plotseling sterven binnen weinig
minuten geconstateerd.
TE KOUD VOOR VISSCIIEN.
't Is niet van algeineene bekendheid, dat
visschen, niettegenstaande huil koudbloe
digheid, toch kou kunnen vatten, en zelfs
daaraan ten gronde gaan. Toch is dit een
zekere waarheid, en door een biologisch
onderzoek gebleken. Door vischhandclai'en
wordt er dikwijls over geklaagd, dat vis
schen, met name die uit andore stroken,
in do bewaarbakken niet lang blijven loven,
en reeds na verloop van 8 lot M dagen
sterven.
In 99 van de 100 gevallen, waarbij de
visch zich in do bakken niet goed houdt
komt dit door een verkoeling van de visch
gedurende hot transport. Er wordt te veel
ijs 0)) de transporlvaten geworpen, waar
door de visschen te snel afkoelen, vooral
De twee oudjes gevoelden zicli eenzamer
dan ooit, hoewel ieder voor zich al zijn
krachten inspande om opgewekt te zijn
en hot gevoel van verlatenheid voor elkaar
te verbergen.
'I Was dan ook een gedenkwaardige dag,
de verjaardag van hun doch'er, en daar
bij bun eenig kiftd, dat hen verlaten had
om do grooto, schitterende wereld in
te gaan. Weliswaar had, ze or roem ver
worven niet haar stein, on daarmee moes
ten ze tevreden zijn, maar zij waren al
leen achtergelaten in het kleine dorpje,
en zij moesten er luw eigen leventje lei
den en trachten gelukkig te zijn, ook zon
der haar, het zoo hartelijk geliefde kind
Naar liet uiterlijk te oovdcelcn, waren
zij hierin vrijwel geslaagd, maar er wa
ren zoo enkele dagen in liet jaar, die
hen een hitte pil te slikken gaven, het
waren de Kerst- en Paaschdagen, het
Oude- en Nieuwcjaar, die hen altijd droef
Stemden; maar de dag van heden, haar
geboortedag, was wel het, moeilijkst door
te maken.
Het mooie, kleine kind hacl zich na
veiioop van tijd ontwikkeld 'lot eon be
minnelijk jong meisje, een bevallige jonge
vrouw, en toen... was ze van hjjit weg
gegaan.
Na dien tijd hadden zo haar helaas
GEEN TROUWRING MEER.
Met toenemende bezorgdheid strijden de
voorstanders van het Amerikaansche fami
lieleven tegen een nieuwe gewoonte van
de Amerikaansche cchtgonooten, n.I. die van
liet niet meer dragen van een trouwring. Do
elegante jonge dames der tegenwoordige ge
neratie zijn van meening, dat het dragen
van een trouwring een oudorwetsche ge
woonte is, en ze vinden, dat de moderne,
onafhankelijke vrouw, dit zinnebeeld van
overdreven gehechtheid moest aischaffen.
O, ik wil geen trouwring dragen," is
de uitroep van oen moderne jonge vrouw,
moeder van twee kinderen, „ik vind het
zoo ordinair."
Men heeft de vrouwelijke rechtsgeleerden
aansprakelijk willen stellen voor deze ver
andering van beschouwing, maar de leid
stere der vrouwenbeweging verklaarden zich
grootmoedig tegen dit vooroordeel.
Miss Mary Donelly, de secretaresse van
dc nationale vereeniging voor vromvenkies-
ccht, verhaalde opgewonden: „liet is oen
grooto dwaasheid en een dwaling, het dra-
geil van den trouwring af te willen schaf
fen, en allen die het doen geven er een
bewijs van groote ijdelheid mede, niet van
onafhankelijkheid \,in L<.c&£»
Onder de verdedigers van den trouwring
scharen zich ook de juweliers. Want de
moderne Amerikaansche vergenoegt er zich
niet mee, na hot huwelijk den ring in een
hyouterie-doos te bergen, neen, ook de vorm
van den trouwring wordt aangevallen. Men
vindt den ouderwetschen trouwring te
zwaar en te lomp, en van jaar tot jaar
worden de nieuwe trouwringen lichter en
breekbaarder. „Deze nieuwe ring," zegt de
eigenaar van een groote New-Yorksche ju
wolicrszaak, „maakt dadelijk den indruk,
dat hij niet zoo lang on voortdurend gedra
gen zal kunnen worden als de trouwring
uit den goeden, ouden tijd.
Do Amerikaansche pers houdt zich ook
met dc wisseling der 'mode bezig, beschouwt
haar als een nationaal gevaar, en wijdt aan
dit thema heele kolommen.
GROOTE ETERS.
Dc hoeren medici hoort men tegenwoor
dig dikwijls de opmerking maken, dat het
meeroiKlecl der mcnschcn te veel eet. Doch
dat ook vroeger het geslacht der veelvra
ten vooral in Engeland welig tierde, bewijst
wel liet verhaal, dat we hieromtrent in
een Kngelseh tijdschrift lezen.
Een zeker man, Nicholas Word genaamd
(do geschiedenis heeft den naam van dezen
bewonderenswaardige!! eter bewaard), at hij
één maaltijd een heel varken op, en nuttigde
dan als toespijs nog een dertig dozijn
duiven.
Withal, een vriend van den dichter Tay
lor, ging mot dezen laatste een weddenschap
aan, dat hij zooveel puddingen zou eten,
als dc Theems op een zeker punt breed is.
Het blad verhaalt evenwel niet het rosul-
laat van deze weddenschap.
Dat men ook in Duitschland sterke ma
gen had, bewijst het volgende verhaal
Een pakjesdrager at achter elkaar op:
zes lamscoteletten, twaalf eieren, een gans,
een eend, zes pond aardappelen en22
pond hooi! i 1
Deze laatste spijs werd niet dan met
groote moeite naar binnen geslagen, hoewel
de man liet hooi eerst, tot ascli liet ver
branden en toen tusschen zijn aardappe
len vermengde.
Doch alles ging naar binnen, en de wed
denschap, waaraan groote prijzen waren
verbonden, werd door den uitgehongerden
dienstman' gewonnen.
niet meer gezien, want. liet gold was
schaarsch geweest en haar tijd kostbaar.
Wel krijgen zij geregeld brieven, waarin
ze hen steeds meldde dat ze hard' moest
werken, en jdal zc bang was, dat het
leven te kort zou zijn, voor wat zc hoopte
tot stand te brengen.
Na lang zwijgen verbrak do oude man
eindelijk de stilte, door te zeggen: „Ik
ga nog maar een oogenblik naar buiten
moedertje; ik zal zien, dat ik mijn werk
afdoe, vóór het begint Ie sneeuwen. De
wind gaat ook al aardig opsteken."
„Dat is goed, vader," antwoordde zijn
vrouw, „en ik zal or voor zorgen, dat 't
avondeten klaar is tegen dat je terug
komt."
„Je behoeft je anders niet te haasten
omvctjo, want zoo heel gauw zal ik wel
niet tlmis zijn. Ik dacht er eigenlijk over,
nog even naar het postkantoor te gaan
om te zien of cr ook oen brief van het
kleintje is..."
„Dal is heet goed, vader, misschien
Do stem der 'vr<|uw kreeg een geheel
anderen klank. 5-e hadl er juist zelf ook
over gedacht, maar hot hem niet willen
vfagen, oog fecn extra-gang naar het post
kauloói' té jloen. Hel weer was zoo guur
en do "Mem werd hoe langer hoe gr.au
wor, wie weet of er niet een sneeuw
storm dreigde.
De oude man verwijderde zich' en de
vrouw repte zich met haar werk in de
keuken. Na verloop van «enigen lijd koorde
THEE.
Een hekend reiziger en schrijver uit do
zeventiende eeuw, Joon Nierhof genaamd,
werd in 1655 in 't gevolg van de heide
Hollandsche gezanten De Keyzer en De
■oyer, door gouverneur-generaal Maetsu:-
ker naar China afgevaardigd.
Daar maakte hij voor 't eerst kennis met
de thee, waarvan hij in een verslag het
volgende meedeelt:
Bij 't begin van den maaltijd werd aan
de gezanten (gelijk de grooten, 's lands en
hooggetytelde heeren aldaar gewoon zijn
te doen, als ze iemant op liet heerlijkst wil
len onthalen) het boonensop of zekere
drank, die 'de Sincezen Cha of The noemen,
geschonken. Deze drank wordt van het kruid
riie aldus bereidzij laten een halve hand
vol van dat kruid in schoon water lustigh
opzieden; bij het doorgeklenste afziedsel,
zoo heet als ze dat verdragen kunnen, gie
ten zo warme zoete melk, omtrent een
vierde gedeelte, mot een weinig zouts, dat
ze dan met elkander zoo heet insluipen
De Sincezen rootuen immer zoozeer op de
zen drank, als de alchimisten op hunnen
apis philosoplioruin of aurtun potabele. Na
liet drinken van dezen drank, wierden do
gezanten van den hofmeester geuoodigt om
te eten."
Prijs dor Advertentiën: Van 16 regels fl.0.92; iedere regel meer
15 cents. Reclames 30 cent per regel. Groote letters naar. de plaats die zij
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers, die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prijs
van 40 cents per advertentie, bij vooruitbetaling aan het Bureau te voldoen.
Intercommunale Telefoon No. 103.
Een schoolmeester in het zuiden van
Frankrijk is onlangs tot een boete van
100 gulden veroordeeld, omdat hij in de
keik „hoed, hoed!" had geroepen, omdat
enkele dames met enorme hoeden hem
het uitzicht op den dominee benamen.
Niet minder dan 78.000 halve-stuivors-
postzegels weiden onlangs aan het Ludgat"
Ciicus postkantoor te Londen veikocht
door den bediende van een firma 'in de
city, die geregeld voor een waarde van
1200 gulden aan postzegels gebruikt op
vijf dagen van de week, en op Vrijdag
alleen voor een kleine 2000 gulden.
Een boer, Wjalchhofer genaamd, die on
langs te Radstadt, bij Salzburg, in Oosten
rijk, 'overleed, liet niet minder dan 121
afstammelingen na. Hij was drie keer ge
trouwd geweest en had hij elkaar 28 kin
deren. waarvan'er nog 24 in leven zijn.
De jongste is 16 en de oudste 67 jaar.
Twee ingenieurs te München hebben de
plannen gereed Voor eeu reusachtig lucht
schip, met een capaciteit van 100.000 ku
bieke meters. Het zal Voorzien zijn van zes
motoren en zal een snelheid ontwikkelen
van 60 mijlen per uur. Men denkt dat
het luchtschip 300 passagiers tegelijk zal
kunnen veiVoeren.
1462 mannen, 321 vróuwen, en 2 kin
deren werden op do straten, in poitalen
en onder bogen gevonden, toen de Londen-
sche politie rapport uit moest brengen
van daklpoze personen. Het totaal 1785
is duizend minder dan verleden jaar.
NIEUWTJES VAN UIER EN DAAR.
Voor 18.000 gulden zijn in Piccadilly
in Londen voor de kroningsweek vier ven
sters verhuurd. Zestig personen kunnen
er voor plaats nemen.
Een spel scJmak, dat zeven en dertig
uur geduurd heeft, is te Weonen gespeeld
door graaf Orsini en den heer Taimcn-
bautn. I j j
Rider Haggard, de bekende schrijver, die
tevens hot hel rijf van landbouwer uit
oefent, zendt voor 12.000 gulden per jaar
aan melk naar Londen.
ANECDOTEN.
Zondagschoolonderwijzer (van den zond
vloed vertellende): „En toen regende het
veertig dagen en veertig nachten."
Jantje: „Waren de boeren toen tevreden,
mijnheer?"
Beroemd acteur: „Ik moet er op aan
dringen, mijnheer Stager, om in de
banquct-scènc echt voedsel op tafel tc
hebben."
Diiecteur: „Heel goed; als ge er op staat
zult ge ook echt vergif in de sterf-scènc
hebben."
Een moeder zond onderstaand, eenigs-
zins vreemd briefje, nan den onderwijzer
van liaar zoontje:
„Mag ik u attent maken op het feit, dat
u zoo lang aan Jati's rechter oor getrok
ken hebt, dat het langer is dan het andere.
Trek nu ais 't u blieft eens een poosje
aan het linker, dan zult u daarmee ver
plichten
Zijn moeder.
„Ik zal in 't vervolg vreeselijk dom zijn,"
sprak een vrouw, die van een bezoek aan
haar denlist thuiskwam.
„Waarom vrouwtje?" vroeg haar echt
genoot.
„Omdat al mijn kiezen van verstand uit
getrokken zijn," antwoordde de dame.
„Maar vrouwtje, 't is een verkeerd idee,
dat de verstandskiezen iels met het mmi-
schelijk verstand te maken hebben! Al wer
den nu al je kiezen uitgetrokken, dan zou
het je niet dommer kunnen maken."
Tableau 1
De Bruin: „Ja, ouwe jongen, je vrouw
is een oude kennis van me. Ik kende haar
teeds voor je haar trouwde."
Smit: „Dan hadt je veel op mij voor.
Ik kende baar niet."
De beer Eerstens was altijd een zeer
weekhartig mensch, en toen hem opgedra
gen werd den plotselingen dood door ver
drinking van zijn vriend Jansen aan diens
vrouw mee le deelen, kostte het hem heel
wat papier, inkt en zweetdruppels, vóór
hij het volgende briefje verzond
„Geachte mevrouw Jansen. Uw echtge
noot kan vandaag niet thuiskomen. Zijn
zwemkostuum werd door den stroom mee
gesleurd.
P. S. De arme Jansen was in het kos
tuum,"
Een handelsreiziger, die een van zijn
beste klanten bezocht, was zeer teleurge
steld toen hij vernam, dat al de zijde,
die voor het seizoen noodig wan, reeds
gekocht was. Op liet verzoek van den man
werd hem een staal getoond.
,Zooi" sprak hij. „Ge zegt, dat gc het
gekocht hebt tegen (een prijs noemend)?
Ik had u hetzelfde kunnen verkoopen. pre
cies hetzelfde, tegen een kwartje per el
minder 1"
De klant lachte, en sprak: „Zend mij
dan een credit-nola voor het verschil. Dat
zal zoowat vijfhonderd gulden zijn. Ik kocht
verleden week de zijde van uw huis per
brief."
„Het spijt me voor je, vriend," sprak
de dokter na het onderzoek. „Je bent in
een zeer slechte conditie, Ik vrees, dat ik
je zal moeten opereeren."
„Opereerensprak de man ontsteld. „Ik
heb geen geld voor een operatie, want ik
ben maar een gewoon werkman."
„Maar je bent toch verzekerd?"
„Ja, maar dat geld krijg ik niet vóór
ik dood ben."
„O, dat is heel goed," zei de dokter
troostend.
VOOR DAMES.
MODE.
Nog altijd is men het cr niet over ec,ns
of de „rokbroek" ingang zal vindon of
niet, en dc modisten verkoeren in een
moeilijk parket wat haar clientèle aan te
raden.
Veel nut heeft de „rokbroek" ons inziens
niet. Wanneer de rokken niet zoo over
dreven nauw zijn, als de laatste maan
den het geval was, hinderen ze ons niet,
de man met een arm vol hout terug on
stapelde de blokken iu een kist naast
hot vuur. Toen hij hiermee klaar was,
deed hij zijn jas dichter omhoog, knoopte
een wollen das om den hals en Irok
een paar hoogc laarzen aan.
„Je kunt je aardappels wel opzetten,
motder- ik hen terug vóór zo gaar zijn."
Ilij ging naar buiten en sloeg de deur
achter zich 'dicht.
De schemer was ingetreden; dc vrouw
ontstak een oudorwelsche lamp cn be
gon do tafel tc dekken. Ze neuriede zacht
het refrein van een slaapliedje, een
liedje, dat ze dikwijls gezongen had, (oen
haar armen niet leeg waren
Zo zuchtte. I
„Gauw, doe de deur toe," zei dc vrouw
met don rug naar haar echtgenoot ge
keerd. „Was er geen brief?"
„Nee," antwoordde de mail, „geen brief,
maar dit." 'Jj 1
Toen zo ziéh omkeerde, zag ze, dat
hij een houten Ristje onder den arm
had. J
„De hamer, moeder."
Moeder bracht hem.
„Een komiek ding," zei dc oude; ,,'t
lijkt wel con naai machinetje. En kijk eens
hier, een hlaastrompot. Zou 't kistje ons
voor den gek houden?"
,,'t Ziet er uit als een machine." merkte
de vrouw op.
Haar echtgenoot antwoordde niet, maar
bekeek' b'et y,roomde toes tol.
,,'t Is onbegrijpelijk," zei hij ten laat
ste. „Er moot nog iets anders hij zijn.
misschien wei de een of andere aan
wijzing." i 1
,,'t Is een p.h.o.n.o.g.r.an.L," zei hij ten
laatste, het woord spellende van het be
geleidende gedrukte stuk.
Al pratende vervolgde hij zijn onder
zoek.
„Wel, 't moet toch ergens voor dienen,."
zei zijn vrouw, anders zou ze het niet
gestuurd hebben."
„Ik kan niet begrijpen, wat het anders
is, als het geen hoorn is om door te hoo
ien, en daarvoor is het to groot," zei hij
ten laatste. „Maar ik zie mi hoe. ik hem
zetten moet, en we zullen gauw zien, wat
het is. Kijk, zoo, ik las het op het pa
pier. Zij zal nu gauw kunnen werken,
en dan zullen we zien, wat zij kan."
Hun beider blikken waren vol belang
stelling op den phonograaf gericht, toen
zij begon to werken. Ze hoorden een
vreemd gegons, maar er gebeulde niets
bijzonders. Teleurstelling stond op beider
gelaat te lezen, toen uit het gonzend ge
luid een stem hoorbaar werd:
Some, sweet home..."
Verrassing, verwondering, ontroering
volgden elkander op.
Ze luisterden in ademloozc stilte...
Plotseling strekte de vrouw haar tril
lende hand naar haar echtgenoot uit.
„Tom," fluisterde ze, „dat is ons kind,
ona kleintje,,-,"
„Nee," begon Tom maar de ontken
ning bestierf hem op de lippen, want
ook hij had haar stem herkend. Zij spra
ken niet meer, maar klemden de handen
saam, terwijl hun hart de weelde dronk
van het lied, dat dc naakte, oude keuken
vulde, terwijl de sneeuw buiten zwijgend
viel
En terwijl haar vader en moeder luis
terden, was het of hun kind, ver van
hen verwijderd, de handen over de breedt?
wateren naar hen uitstak
De manier, waarop zij zong, de omlo
bekende toon, zoo eenvoudig en zoo rijk,
zei lam, dat ze bon niet vergeten had;
lat te midden van haar zegepraal ze soms
verlangde bij hen te zijn.
En <io oude vrouw weende en Tom
nam haar in zijn armen en streelde haar
zacht
Homed home, sweet, sweet home 1
En ook zijn oogen weiden vochüg,
maar de tranen, die ze schreiden, waren
geen tranen van smart.
En toen de muziek ophield, kwam met
de stilte, die als een mantel het kleine
huis bedekte, vrede, terwijl de wereld
er builen steeds witter werdvan
sneeuw.
SCHIEDAM: C 5E
