VOOR DAMES.
VOOR KINDEREN.
Koloniën.
liet op?taan "kunnen worden weggetrokken.
12. pij hot uitbraden van vet geen te
groot vuur maken of een kleine pan ne
men, opdat liet vet niet op de warme
plaats overkookt, of bij, het afnemen van
liet vuur door do opstijgende vlam wordt
bereikt. 1 i
Tegen al dezo regels wordt vaak, zelfs
door personen met ondervinding, gezon
digd. i
DE FOUT HERSTELLEN.
Op zekeren dag kwam er een heer aan
bet bureau van oen nieuwsblad, en zei
tot den uitgever: „Alijnhccr, ef heeft, in
do courant gestaan, dat ik overleden ben."
„Nu," hernam do uitgever, „als het in
de courant staat, zat het zoo wel zijn."
„Hot is niet zoo, want ik sta hier levend
voor u," voegde do ander hem toe.
„Dan kan ik er niets aan doen," sprak
de uitgever.
„Maar ik verwacht toch, dat tl het zult
herroepen,'' zei do bolcedigdo man.
„O, neen, dat kan niet," was het ant
woord. „Wij herroepen nooit iets, wat
eenmaal in de courant gestaan heeft, liet
eonige, wat ik voor u doen kan, is, u
morgen op de lijst van dc geborenen te
plaatsen."
EEN INTERESSANTE WASHI.
Een amusante geschiedenis wordt ver
lam ld van oen verslaggever, die in zijn
jonge jaren er erg 't land aan had, altijd
oen hoekje mee to nemen om zijn aan-
toekeningen in te maken, en eoti middel
uitdacht, dat hem heel wat gemakkelijker
was.
Dij droeg groote, wit-linnon manchetten,
en met behulp van een klein potlood
maakte hij er allerlei aanteekeningen op,
zonder dat de omstanders het bemeikten.
In den beginne kon zijn vvaschvrouvv
die korte woorden en zinnon moeilijk be
grijpen, maar weldra werd zo er zóó aan
gewend, dat zij er heel veel kon ontcijfe
ren, en weldra wist zij alle nieuwtjes,
tot haar grooto blijdschap.
Op zekeren avond, toen zij de wase.il
mee naar huis nam, kwam de verslag
gever thuis, juist toen zij do deur uit
ging.
,,0, mijnheer," riep zij uit, een Judging
makend „uw laatste wasch was bijzondei
interessant, hoewel er op politiek gebied
;iiet zooveel nieuws was als den vorigen
keer, nietwaar?"
NIEUWTJES VAN HIER EN DAAR.
Statistieken toonen aan, dat 10 personen
van de idüü, die in krankzinnigengestich
ten worden opgenomen, waanzinnig zjjn
gevonden door liefdesgeschiedenissen.
Het kleinste jaargeld, ooit aan liet hoofd
van een beschaafden staat uitbetaald, is
ttli gelden, aan den president van de re
publiek Andorra, in de Pyreneeën.
('huiles Dickens zegt van .llnbinson ('ru
siv", dat het de meest populai.e geschie
denis der wereld is, hoewel zc 1 ij niemand
ooit een traan of een glimlach te voorschijn
riep.
1 t 1 x
De te Elsenthal groeiende hoornen wor
den in minder dan drie uren in couranten
veranderd. In dien lijd worden de boonien
omgehakt, in papier veranderd on bedrukt
Schaapherders zeggen, dat de wol dei-
schapen een uitstekende weervoorspelster
is. Als zij krullig is, komt er geen regen,
maar is zo slap en voelt ze zacht aan, dan
komt er zeker storm.
Tw< e vulcanon op I.Tsland werden on
langs in een Kopenhaagsche courant te
koop aangeboden. De prijs, daarvoor ge
vraagd. was 1S00 gulden.
Een man verdronk zich in het rosetvoh
der waterleiding te Chellow-Dean, in F.n-
nfJjWon in het vertrek, in het gedempte
licht der matgtasniiten, niet hij, dien zij
venvacht had, maar haar vader.
„JetIe, Jutte," zei hij. En zijn stom was
zim mild, zijn goed gezicht zoo vol liefde,
dal zij met een lichte kreet in zijn armen
zonk.
„Mijn kieiiHi Jette, ik weet alles!"
Zij antwoordde niet, maar lag snikkend
aan zijn borst.
„Je bent nog veel te jong," zei hij,
„beubm gyn jullie te jong."
„Ja," antwoordde Jette en snikte.
„Moeder en ik," ging hij voort, on streel
de haar, „hebben besloten dat jo een
poosje, wet» moet. We hebben gedacht, dat
je eens naar zus Filke in Fuglevig kon
gaan."
„Ja. vader."
„Om tijd fo hebben, je te bedenken,
en Rasmus ook. Jo kent je zelf nog geen
van beiden genoeg, je moogt je nog niet
verloven. Niet waar mijn kleine?"
„Neen, vader," antwoordde zij, mate'eerst
na een pauze.
Daar .hoorde men con krabben of wrij
ven aan do schutting van buiten, aan de
straatzijde, Jette schrikte en stond doods
bang up:
„Daar is hij nu! O, vader, wat zuilen
we doen? 0, vadert U moogt niet hoos op
hem zijn! Hij is zoo goed I Wat zullen wo
doen?" riop zij iri vliegende haast. De
vader antwoordde rustig:
„Mijn Imste kind, zeg hem zelf alles,
wat gezegd moet worden, dat is het besto;
geland, en 30 millioen liters water, ter
waarde van 15.000 gulden, moest men
laten wegloopen.
De heilzame uitwerking van lachen is
werkelijk verwonderlijk. Er zija gevallen be
kend, waarbij oen hartelijke lachbui ziekte
verbannen en 't leve nbohouden heeft
De heer Benjamin Richerdson meent,
dat de gewone levensduur van oen mensch
110 jaar is, en dat één op de tien per
sonen werkelijk zoo oiul zou worden,
als zij maar genoeg zorg voor zichzelf-
hadden. -
ANECDOTEN.
Uitgever: „Is dit uw eerste werk?"
Jonge dichter: „Ja, mijnheer. Is het u
niets waard?"
Uitgever: vIIet is mij een tientje waard,
als ge me wilt belooven, niet meer te
schrijven vóór dit gedrukt is, en ik wil
uw geheelen voorraad hebben."
Dichter: „Dat beloof ik u. Wanneer zal
het gedrukt worden?"
Uitgever: „Zoolang ik leef, nooit."
,,'t Is belachelijk voor een jongen man,
te trouwen zoodra hij er maar den leef
tijd voor heeft," sprak een oude vrijgezel.
„Zoo, vindt je dat?" vroeg zijn getrouwde
vrind. 1 1
„Natuurlijk, hij is nauwelijks oiul genoeg
om zijn eigen hans te zijn."
„Maar dat is hij óók niet, als hij ge
trouwd is."
Ecu boer, die door zijn vrouw altijd ge
plaagd was, was op het punt van to ster
ven. Ze meende hom als troost de volgende
woorden te moeten toevoegen: „Jan, je
zult spoedig heengaan, maar ik zal je vol-
gen."
„Dat geloof ik ook wel, Betje," sprak
de oude man zwak; „maar wat mij aan
gaat, hoef je je niet te haasten,"
Dokter: „Ik zal u moeten verbieden om
te rooken, te drinken, te biljarten en
's avonds Laat thuis te komen."
Patiënt: „O, ik merk het al, mijn vrouw
heeft n geconsulteerd."
Nelly: „Juffrouw Antiek houdt zich vast
aan 't Idee, dat huwelijken in den hemel
gc-Iolen worden."
Afarier „Dat is nogal een troost voor
haar. Ilier tieeft ze er niet voet kans op."
Juffrouw Art: „Stel je voor, Alaric C.
is naar hot buitenland vertrokken, en wel
onder een anderen naam."
Juffrouw Ik: „Lieve hemel, vertel me
eens gauw, wa tze gedaan heeft."
Jnffr. A.„Zo trouwde en ging op de
huwelijksreis."
0, DIE TELEGRAALUEN.
,AYio bolt er, Alnrie?"
,,'t Is een jongen, mevrouw, met een
telegram."
„Een telegramO, vraag hem eens, of
mijn man een ongeluk heeft gekregen?"
,.TIij zegt, dat hij het niet weet, me
vrouw."
„Vraag hom dan, wat hij er van weet."
„Hij zegt, dat hij er niets anders "an
weet, dan dat het een telegram voor u is."
„O, o, wat moet ik toch beginnen! O,
mijn anno man! Ik wist wel, toen hij
vanmorgen wegging, dat hem een onge
luk zou overkomenZouden ze hem
op een baar thuis Jircngen, Atarie?"
„Dat denk ik, mevrouw. Maar u dmlt
misschien toch beter, eerst liet telegram
te lezen."
!k kan niet, ik kan niet. O, dat komt
er nu van] dat ik hem vanmorgen niet
goedendag gekust heb. En we zijn nog
maar zoo kort getrouwd."
..Waarom maakt u het telegram niet
open?"
jullie spreekt met elkaar en, ik trek me
terug."
Nu gleed iemand'aan do binnenzijde langs
de schutting omlaag en intussehen ver
wijderde de vader zich; het was een ko
misch gezicht, Zooals de waardige heer ge
zondheidsraad wegliep, om niet gezien te
worden, de lange bruine rok fladderde hem
om de beenen. Jette wierp hem een kus
tland na. Want nooit is er een vader ge
weest, die meer bemind werd door zijn
kinderen.
Rasmus trad haastig binnen. Jette stond
stijf midden in het vertrek.
„.Mijn Jette," begon hij gevoelvol. „Je
weet niet hoe zeer ik jo be.hoe zeer ik
ik ik je be het woord bleef hom
in de keel stoken, hij stak links de hand
uit.
„Rasmus," zei ze niet toonlooze, maar
lieve stem. „Wij zijn nog niet zeker van
ons zelf, wij zijn nog to jong."
Stijf en recht stond ze daar, do armen
hingen langs het lichaam, met grooto oogen
vol tranen zag zo hom aan.
Toen hij wilde spreken, hief zij afwerend
haar rechter wijsvinger omhoog en ging
voort: „Het is liet beste, dat we elkaar
alles zeggen, wat gezegd moet worden, dat
wij ons goed uitspreken, tegenover elkaar.
Daarom moog jo niets zeggen, maar moot
mij laten spreken."
Hij richtte zich op: „Zoo! Jo U t..
U houdt dus niet meer van mij
Mamsello Fridsch."
„Toch, werkelijk, beste Rasmus," on nu
„Ja, ik moet wel, maar jo weet niet,
hoe angstig ik ben."
Leest het telegram: „Breng vanmiddag
vriend mee ten eten. Jacob."
„O, dia govoellooze lafaard 1".
IIOE MEN ZICII JONG HOUDT.
Hot hangt heel veel van ons zelf af, of
we spoedig oud worden, of er tien jaar
jonger uitzien dan we zijn. Do meeste
menschcn zien het te laat in, dat zij er
ouder uitzien dan zo moesten, on een der
grootsto fouten van een vrouw, die een
beroep uitoefent, is, dat zij haai' voorko
men, baar geest en karakter verwaarloost,
tot zij plotseling zich. 'bewust wordt, dat
zo er oud uitziet en in gezelschap van
oudoren met dien stroom gevoelt te zijn
meegegaan. Nu bestaat er wcL geen geheim
elixer om jong to blijven, gcon onfeilbaar
middel tegen grijs haar en rimpels (zegt
een vrouwelijke dokter), maar er zijn lal-
loozo middelen om vader „Tijd" to be
driegen, om hot oud worden te verschui
ven.
Wilt gij er jong uitzien, dan moet ge
u zelf eerlijk afvragen, of go uw voorko
men verwaarloost. Vele vrouwen doen
dit laatste. Do werkzame, bezorgde vrouw
vervalt zoo licht in een soort van onver
schilligheid.
Ik heb goon tijd om Veel werk van
mijn toilet to maken, zegt gij misschien
tot u zelf; ge verzuimt uiv haar to bor
stelen en gij maakt tiet maar wat op, voor
dat go naar do stad gaat. Gij stelt geen
belang in kleeren, en ofschoon ge weet,
dat stof en zon. nadeniig op uw gelaats
kleur werken, doet go niets om de schade
tegen te gaan.
Go laat uw ges Lal te. verslappen, en 'dan
zijt ge ontstemd, als ge tot de ontdekking
komt, dat ge er vijf jaar ouder uitziet dan
een oudere zuster. Maar het is geheel
uw eigen schuld.
Wilt ge er graag jong uitzien, dan moet
ge vóór alles uw uiterlijk iiestudeeren.
Geeft u de moeite om uw haar netjes op
te maken, let er vooral op, dat uw klee
ren een goede snit hebben, goed zitten en
u goed staan, hoe weinig kostbaar en een
voudig zij ook mogen zijn.
Let op uw gelaatskleur. Aan een modi
vel ziet men het verschil tusschen frisch-
lieid en jeugd en eeu verlept uiterlijk.
Houdt uw gezicht eens per week boven
een kom in den wasem van kokend water
en masseert de huid met een goed soort
„gel nats crème", en go behoudt uw mooie,
tint nog jaren.
Schuiert uw haar tot liet glanst, en er
goed verzorgd uitziet; woest netjes en
zindelijk in elk doel van uw voorkomen.
Ziet wat massage met „gezichtscrème"
uitwerkt, maar bedenkt, dat alle mogelijke
zorg voor een toilet geen rimpels zal ver
drijven, indien ge. voortgaat geheel uw
leven u zelf te kwellen, te ergeren en druk
te maken. Wilt gij er gaarne jong uitzien,
dan moet ge eenvoudig ophouden u zelf
te kwellen.
Het goede, eerlijke harde werken groeft
geen leelijke, ontevreden lijnon in het ge
laat eener arbeidzame vrouw, als zij do
dei tig te hoven is, maar wel het dwazo
van zich aan alles to ergeren.
Tracht, het leven blijmoedig door to gaan.
Stuit niet halverwege op bezwaren; trekt
uw mondhoeken op inplaats zo te laten
hangen, en ge zult binnen een week reeds
versteld staan over de uitwerking van deze
eenvoudige raadgevingen. De gejaagde
vrouw is nooit gelukkig en zeiden ge
zond.
Do invloed, welken do gemoedsgesteld
heid op gezondheid en uiterlijk heeft, is
veel grootcr dan de menschcn. denken, en
go kunt uw neigingen leiden, goede ge
woonten aannemen, orde in alles stellen,
maar bovenal vrooiijk zijn, dat verdrijft uw
korzdig humeur en doet u uw jeugd be
waren. i
slrekto zij smeckend beide armen uit, en
een traan gleed stil over haar wang.
„Maar je moogt niet „Mamsello Fridsch"
zeggen, dat kan ik niet hebben."
Hij greep haar beide handen en klaagde:
„Lieve Uenriette, nis wij van elkaar houden,
waarom zullen wo ons dan niet verloven?
Peer heeft me bovendien ook al geld ge
leend om ringen te koopen."
Zij schudde beslist het hoofd„Wij zul
len ons nog niet verloven, wij zullen 'ons
bedenken. Ik heb besloten, Fiike en Con
rad in Fuglevig to bezoeken en een poosje
bij hen te blijven, voor wij ons verlo
ven." Dan boog zij het hoofd en hield
beide handen voor de oogen. Even later
ging zij voort:
„Ja, nu hebben wo ons zelf tegenover
elkaar uitgesproken. Het beste is, dat je
me vaarwel zegt. Maar wo zullen eeuwig
vrienden blijven."
„Ecuwig vrienden blijven," herhaalde hij,
en legdo nu ook do handen voor dc
0<>g011' - lit)
„Adieu!"
„Adieu I" j
Dan stonden zo nog een poosje zwijgend,
tot zij zei:
„Rasmus, je moogt me tot afscheid graag
kussen, dat kan toch geen zonde zijn."
En hij dood hot. Daar kwam Peer het
tuinpad afloopcn: „En garde, moeder
komt!"
Rasmus haastte zich weg over do schut
ting, en weemoedig keek Jette den verdwij-
nondo na< I «IJ "hl
Een geschikte keuze van voedsel draagt
er ook toe bij, uw jeugd te verlengen. Als
men do 25 of 30 jaar to hoven is, heeft
men ook minder vleeschspijzcn noodig.
Eet minder vleesch, dan behoeven lever en
nieren minder werking te doen.
Wilt go sterk zijn als go ouder wordt,
goed in het vleesch zitten, gebruikt dan
minder suiker en vet, en onthoudt u van
aardappelen en meelspijzen, als sago, rijst,
tapica, enz. Afaar zijt gij mager, dan hebt
go meer voedende spijzen noodig, vooral
rust en slaap, dan toen go jonger en fris-
schor waard.
Maar vóór alles, laat uw geest niet nis
ten, zoo gij jong en frisch wilt blijven.
Als gij geen belang meer stelt in hetgeen
er rondom u in do wereld plaats grijpt,
zult go stellig oud worden vóór uw tijd.
VAN DEN ARBEID EN DE LIT [HEID.
(Vervolg.)
Vrouw Arbeid was op zekeren dag zelf
naar het slot gekomen, want het verdriet
van het koningspaar ging haar aan het
Jiai t. Zij hoopte aan haar grootste vijandin
de kracht van haar betoovering te kunnen
ontnemen. Alaar hel prinsesje moest zelf
,het verlangen hebben, van de luiheid be
vrijd te worden. Kalm en eenvoudig, in
een grof kleed, schreed zij door de slot
poort, maar toon de bedienden haar gro
ve kleed zagen, wilden zij baar den toegang
ontzeggen. Toen hief vrouw Arbeidtrotsch
bet hoofd op, en toen zagen zelfs de hoog-
nioedigslen, dat er een edolvrouw vooi
hen stond. Vol eerbied maakten zij plan Ia.
en zonder moeite kon vrouw Arbeid nu
het prinsesje naderen. Zij lag slapend in
haar hangmat op het halcon van het slot,
geheel omgeven door bloeiende roz.enran
ken. Vrouw Aiboid boog zich over het
oor der slanpsler en vertelde zacht van
do gelukzaligheid en den vrede in haai
rijk, zij boog de rozeriranken, die do slaap
plaats van het prinsesje bijna geheel om
gaven, te,rug en wees naar bulten. Toen
zag het slapende koningskind oen steile»
berg, een weg voerde over steenbrokken
tusschen distels en doornen naar de
hoogte.
Dezo hoogte zelf evenwel lag in don
lachenden zonneschijn, zeldzame bloemen
prijkten in heerlijke pracht, donkere lau
rierhagen verbreidden schaduw, en het
rtiischen der blaren klonk als zachte, op
gewekte muziek,
„Dat is mijn weg," zei vrouw Arbeid,
„cri daar boven is mijn rijk. „Wil je inot
me mee gaan?"
Het prinsesje had nog .nooit zoo iets
moois gezien, en er ontwaakte in haar
hart een groot verlangen om daar hoven
to zijn. Toen bracht vrouw Arbeid het
koningskind aan den voet van den berg,
maar toen het prinsesje den weg, die naar
do hoogte leidt, betrad, rolden de steenen
haar tegemoet.
Toen sprak vrouw Arbeid: „Raap die
steenen op, en ruim zc uit den weg!"
Wel bukte het prinsesje één- of twee
maal, toea evenwel bromde ze„Het L
me te veel, het valt me veel, veel te
moeilijk, ik kan niet."
„Je behoeft slechts te willen," sprak
vrouw Arbeid ernstig. „De wil maakt jo
sterk, en heerlijk is het loon, dat je in
mijn rijk wacht."
„Ik kau niet, en ik wil niet!" rieji het
prinsesje ongeduldig.
„En verzamel je steenon zelf," voegde
een hatelijke stem er bij.
Toen zag vrouw Arbeid de Luiheid langs
den weg staan, en met droefheid moest
zij toezien, hoe het prinsesje haar tuime
lend iu de armen viel.
(Wordt vervolgd.)
Schepen onder Hollanilsclie vlag opgebracht.
De „Java-Bode" schrijft:
Een der vorige mails bracht een berielil
Dan ging zij haar moeder trots tegemoet
en boo-g een beetje hoogmoedig met glan
zonde oogen:
„Alcrci, ma tnèro, grand merci!"
Vele jaren was er eens bij een familie in
Kopenhagen verjaardagsbezoek. Eeudcftigi
oudo dame kwam binnen, vergezeld door
twee dochters; ook 'deze waven reeds oudere
dames. Do oude moeder werd voorgesteld
als weduwe Winding en. daar zij Schoon Ie
tot de huisvrienden ca levendig van tem
perament was, word zij spoedig tiet mid
delpunt van dc scherts en kont in den
kleinen kring.
Plotseling ging dc deur open voor een
ouden statigon heer mot geheel wit haar.
Hij werd voorgesteld: Mijnheer Ussing, een
welkome ga-st ^e.s huizes, die lang was
weg geweest. Als'hij de oude dame nadert,
verbleekt zij plotseling. Ook do trekken van
den ouden heer veranderen Merkwaardig
terwijl hij buigt, zegt bij zacht, en zijn
stern schijnt te hoven:
„Alevromv Winding? Do weduwe, van
Pastor Winding, die voor tien jaar gestorven
is? Don goeden Pastor Winding? Maar dan
nroct u een gcboiene Fridsch zijn? Goede
God I"
IJo dame klinkt. „Afaar dan bentu
vervolgt de oude heer „dan is uw .voor
naam Henrietta
En bevend bevestigt do oude dame.
Uit gesprek hoorden echter niet alle aan
wezigen. Do dochters gaven het snol een
plgotnceno wonding, echter bloven de beide
uit ITolhuulsclio bladen omtrent liet opbren
gen van een paar onder Itolland.-cho vlag
varende schoeners door Australische geuver-
ncmenls-vaartuigen. Wij toekenden destijds
hij dit bericht aan, dat tot dusver y ''ivo
zaak in Inflft niets bekend wal gewo, n.
In do Straits-bkidon vindon wij thans een
bericht over deze zaak. Uit Melbourne wordt
daaromtrent geschreven, dut het opbrengen
van twee schepen op do noordwestkust vim
Australië het uitvloeisel is van het vastbera
den streven van het federale gouvernement,
om vreemde schepen het xissclien naar pane
len, tripang enz., zonder vergunning, te be
letten.
De kanonneerboot Guyimduli werd in ver
band hiermede met een geheime zonding
uitgoMmml. Herhaaldelijk toch was gerap
porteerd, dat de kust bezocht werd door
schepen, dio niet aan de bepalingen vim do
Australische wet hadden voldaan. Zeer he-
paalde instructies werden aan don comman
dant gegeven, aangezien men besefte, dat uit
do zending kwesties van internationalen
aard zouden kunnen voortspruiten.
De vraag, wat met de aangehouden selie»
pen moet worden gednnti, Wordt tlums over
wogen.
Do minister voor de domme, de heer
Tudor, hoeft omtrent deze pull hel volgen-
do gezegd: „liet springt in het oog, dat het
bezoek zonder vergunning van schepen, die
een bemanning voeren van Oosterlingen
daargelaten nog het verlies aan inkomsten,
veroorzaakt door het niet betalen van de
voorgeschreven rechten oen om/mak kan
opleveren van gevaar, aangezien zij rum het
quarantine-station ontsnappen en er aldus
geen waai borgen he.-tnnn tegen het over
brengen naar Aimrulië van besmettelijke
ziekte en het binnendringen van on»e-
wotwhte vreemdelingen.
Stellig hebben Maleischo prauwen al Wel
twee ef drie eeuwen lang de noordkust van
Australië bezocht. Lenige jaren geleden werd
de aandacht der Australische regeering hier
op gevestigd en deze vaardigde tmui iirp
voorschrift uit, dat zulke vaartuigen zich
voortaan fe Port Dnnvin of Tliur.-dav l~itmd
zouden molden. Dit had tengevolge, dat die
bezoeken werden onderbrekenmaar er is,
/.ride de minister, reilen te gclooven, dal /.ij
die thans weder hebben hervat en voortgaan
de wettelijke vooi-ch riffen van het gnneene-
hest te ignoreereii. Verder Westelijk, aan de
Noordkust van We-t-Auslralié is gebleken,
dat op groote schaal werd gc-troopt door
schepen uit het Oosten, die zich nooit hij
de douane aanmelden, of aan de sanitaire
bepalingen der federatie voldoen.
Om die reden werd bepaald, dat de kanon-
neerixiot langs dc kust zou kruisen van
Thursday Island tot Gcrnlto op de kust van
West-A ustraüë en een groote oppervlakte
van de territoriale wateren van Australië be
zoeken, welke tot dusver vrijwel aan hun lot
waren overgelaten.
Voorzien word, dat daar schepen zouden
worden aangetroffen, in onweltigen handel
betrokkenen men hoopte, dat liet tegen
woordig optreden ill dc toekomst leiden zou
lot liet behoorlijk naleven van de wetten
van het gcnicenchest.
De tiayunduh. die de vaartuigen opbracht,
is een stoomschip van 3(>0 ton.
Aan het Anstnili.-ehe departement van
marine was een telegram ontvangen vat
don commandant der Gayundali, meldend,
dat hij te Broome was nan gekomen mot twee
1 foUund-clie sehoenciw op sleeptouw. Zij wer
den nabij Scot Reef aangetroffen, bezig met
tripang en troeas te vi-selien in Austra
lische wateren. De schoeners werden aan do
douane-autoriteiten le Broome overgedragen,
die nu de zaak in handen hebben.
Tot dusver de in'ichtingen in don Straits
Times.
Wij hebben, zegt de „Juva-Bode", nog
eens naar do zaak geïnformeerd, nuiar be
richt gekregen, dat er hier nog niets om
trent bekend was.
De schoeners zijn vermoedelijk inlancbsclie
prauwen, van de naburige eilanden afkom
stig.
O
mmmmmsmmmmmttrnrnmammammim mmmmmsamaemeu mamaa
ouden stil. Toen de dochters na eenigen
tijd wilden heengaan, misten zij haar moe
der. Ook de oudo heer was niet te ziea.
Alen ging in do zijkamer, en hier vond
men liet oude paar alleen op de sofa zit
tend, in innige omarming.
„Moeder," vroeg de meest schalksehe dei'
heide dochters op straat, .lioc oud hen jo
eigenlijk? We dachten dat je ze-.tig was?"
En ecu poosje later: „Alaar moeder, hou
heil jo toch in de andere kamer gekomen?"
En dan: „Moeder, was dit het?" waarop
zo met drie opgestoken vingers wenkte in
de richting van het huis, dat zij zooeven
verlaten hadden. „En het is ook juist drie
uur."
Weer is oen reeks van jaren romhij.Wö
zijn weer in l'ibo, in liet jaar lötit. K<ui
oude dame ligt op het sterlbed. Kiitdeien
on kleinkindoren staan iveeneiu1
sponde. Een van hen zoo'.i ut de tandjes
van een commode on Suilt uit een diepe
bergplaats een langwerpige witte doos to
voorschijn; met veiolcektc inkt staat, daarop
geschreven: „Dit moet met mij in het graf
gelegd worden". Het ronde kooTdje om
do doos wordt lm gemaakt, en te voorschijn
komt een oud-moe'ische zijden schoen, wit
gevoerd, een wi iuig vergeeld.
