66~ Jaargang.
Zaterdag 7 Februari 1914.
No. 14446
Tweede Blad
Uit de Tweede Kamer.
VERZOEKING,
Dezo courant verschijnt d a g e 1 ijk s, met uitzondering van Zon- en Feestdagen.
"Rrrjs per kwartaal: Yoor Schiedam en Vlaardingen Q. 1.25, tmaoa
per post fl. 1.65.
Prijs per week: Voor Schiedam en Vlaardingen 10 cent,
Afzonderlijke nummers '2 cent.
Abonnementen worden dagelijks aangenomen.
'Advertentiën voor hot eerstvolgend nummer moeten des middags v44r een
uur aan het Bureau bezorgd zijn.
Bureau: Lange Haven No. 141 (hoek Korte Haven).
Prijs der Advertentiën; Van 16 regels fl. 0.92; iedere regel meer
15 cents. Reclames 80 cent per regel. Groote letters naar de plaats die Eti
innemen.
Advertentiën bij abonnement op voordeelige voorwaarden. Tarieven
hiervan zijn gratis aan het Bureau te bekomen.
In de nummers die Dinsdag-, Donderdag- en Zaterdagavond
verschijnen, worden zoogenaamde kleine advertentiën opgenomen tot den prga
van '40 cents per advertentie, bij yoor uitbetaling aan het Bureau te voldoen,
Intercommunale Telefoon No. 103.
Bij hot algemeen debat over het. La
ger Onderwijs was uitgeschakeld alles a I
betrekking heeft op de opleiding van
onderwijzers, welk onderwerp besprok-n
zou worden bij het desbetreffende ;irlikel
mede was verboden terrein de vraag van
de safarieering der onderwijzers, omdni
daarover kon gesjiroken worden bij he:
amendement van do hooien Vaxi Baatte, De
Jong, Otfo en Iioodhuijzen, waarin door
een Memoriepost op veihooging van de
andenvijzersalarissen werd aangedrongen.
Eindelijk wees de voorzitter er met den
groots ten nadruk op, dal uit den aard der
zaak ook alles wat den eigenlijken school
strijd betreft, moest worden uiigescliakeid
omdat, waar er nu eenmaal een commissie
van pacificatie is benoemdhel natuurlijk
geen zin zou hebben te" spreken over dezen
twistappel.
Maar.... Natarain expelles lurca, landean
que revend. (Gij kunt uwe natuur met een
foltertuig er uit jagen; ze komt toch weei
terug.) En zoo was het dan ook een paar
sprekers te machtig zich geheel in deze
te onderwerpen aan het gezag des voorzit
ters. Zoo de heer Ter Laan, die bet noodig
vond om te wijzen op de ongerechtig
heden, die er gebeuren bij hot jagen naar
subsidie. Zeker waren deze aanvallen wei
nig geschikt om die stemming te kwee
ken, die bet werk van de Staatscommissie
zal moeten doen welslagen. Daarenboven
waren ze ontijdig, waar juist die zelfde
commissie misbruiken onmogelijk moet ma
ken als door den afgevaardigde voor Den
Haag I werden gesignaleerd. Maai- erger
maakte het do heer Otto, die in een an
ders niet ongeslaagde meid en speech, waar
in hij wees op het vole, dat er nog op
onderwijsgebied te doen was, zidh liet ont
vallen „dat er rechts minder belangstel
ling is voor het onderwijs dan bij links."
Daar vloog de lieer Van Wijnbergen op
af als de bok op de haverkist, en hij nam
de gelegenheid Vaar om én den heer Ter
Lpan en den lieer Ütto op hun plaats te
zetten. Met hooghartig sarcasme verklaar
de hij, dat er iets voor te zeggen was,
om den schoolstrijd uit het debat te hou
den, maar dat men zulks niet doet, als men
voor de Rechterzijde hatelijke opmerkin
gen plaatst, om er dan. aan toe te voegen,
dat men op de zaak' zelf niet verder zou
ingaan, waar de schoolstrijd buiten het de
bat was geplaatst.. En de spreker eindigde
met de verklaring, dat het wellicht toch
ook zijn goede zijde Weeft, dat de hee-
ren Ter Laan en Otto vrij' uit spraken. Want
door
HÉLÉ NE SWARTH.
(Nadruk verboden."!
Met zacht ringengerinkel schoof Bi la de
bronsbruine fluweelen gordijnen dicht, stik
de roodbekapte kaarsen op. verschikte de
koperroode chrysanthen in de kristallen
vazen, op den schoorsteenmantel. Toen
nam zij hef bleekgroen kleedje van h
theetafeltje en goot hel heet wasemen 1
water in den zilveren trekpot, op de the.',
die aanstonds teeren guer verspreidde dom
hel nu verinnigd vertrek.
Julie, droomerig in do zijden kiK-wu-
gedoken, volgde elke beweging van Rita,
die nu het zilveren bonlwnmundje vulde
en melk in hel kristallen kannetje gooi.
„Kom nu hij mij zitten, kindje," zei
Julie,
„Ja, moedertje vnov hel laatst!'
zuchtte Rita.
„Yoor T laatst in 't oude jaar. nmu
je komt toch wel weer eens In ge eren --
beviel 't je hier niet?"
Rita, aan Julie's' voeten, op hel haaid-
kleed hief de lenige armen hoog op run
naai- gastvrouw te omhelzen.
„Ik zal je missen, 't was of ik een
dochtertje had gekregen, maar ik had je
maar té leen."
In het rozig licht zag Julie een plotse
vonkeling van hoop in Rifa's oogen.
„Zou u 't he use h prettig vinden als
ut echt uw kind was? Ik zon 't zalig vin
den als u
v )e nu maaj inschenken?" onder
brak Julie haastig.
Weer volgde haai' (blik' de gracelijke
gebaren van het slanke meisje in het
vnt. Maax zij móest nu praten, 't deed er
niet toe over wét ook1, dat eene onderwerp
Vermijden
er waren naïeve uien solum in den lan
de, die meenen, dat er links en rechb na
de verkiezingen een heel andere gemoed s- j
stemming is gekomen, die, aanleiding zou
kunnen geven tol verandering van acdivig--
lijn, en aan deze eenvoudige zielen zouden
de oogen nu open gaan. Of het in d« lijn
lag van het lid der .Staatscommissie Van
Wijnbergen, om daarover zoo verheugd te
zijn, zullen wij nu maai in lief midden la
ten. Wal we we] weten is, dal we do le
den van de L. b.-Kamerfractie do hoofden
bij elkaar zagen .steken, maar cr zou wel
niets komen, want toexi de heei v. Wijn
bergen had gesproken trad de pauze in.
en kregen we de modedecling. dat daarna
de Minister van Bimienlaml-cte Zaken aan
het woord zou komen.
Maar toch kwam ei iets. Met toestemming
win den Minister, zoo klonk het na de
pauze uil des voorzitters mond. is het
woord aan den heei Roodhuyzen. En toen
kwam de afgevaardigde voor Brielle, mede
sprekende namens zijn aanwezige politieke
vrienden, om le verklaren, dat de heei
Ottó geheel en al voor eigen rekening ge
sproken had, dat zijn partij absoluut niel
voor haar rekening wilde nemen, dat er
Links meer belangstelling voor het onder
wijs, zou zijn dan Rechts; dat ze deze
stelling even onbegrijpelijk als onhoudbaar
vond, gegeven de millioenen en nog eens
milliocnen, die de kerkelijke» voor hun on
derwijs hebben over gehad. Hij voor zich
had gehoopt, dat dergelijke uitdrukkingen
met andere van r .'gelijken aard voor
goed zouden worden opgeborgen in het
politieke antiquiteiteinnuseum, en als hij
hier een partijgenoot moest afvallen, dan
was het om de groote belangen, waarom
bet ging; dan was het, omdat daardoor
een indruk kan worden gevestigd, waai-
door het gewichtige werk der Staatscom
missie zou kunnen worden geschaad. Aan
den heer van Wijnbergen werd de degen-
prik niet gespaard, dat hij het recht miste
om uit dit exceptioneele geval de con
clusie te trekken, dat zich daarin de ge
zindheid der linkerzijde afspiegelde; had
deze zich dus over het gebeurde verheugd,
zoo voegde de lieer Roodhuyzen er ironisch
aan toe, dan moest hij hem teleurstellen
had hij er zich over bedroefd, dan moest
hij hem zijn goede stemming wedergeven.
De uiting van den heer Otlo heeft on»
niet verwonderd, en wij mogen hem er
zelfs niet te hard om vallen, al herinnert
ze aan een vervlogen tijdperk van het libe
ralisme, toen het helaas, als gevolg van
het zijn van regeeringspartij, aan wie nie
mand haar gezag kon betwisten, niet go-
„Gezellig nu de straat buitengesloten
is, nu lijkt de kamer een fluwcolig nest
je...."
„Haat u de straat ook zoo, de brutale,
harde, kille straat?" zei Rita verheugd,
„waarom woont, u dan toch' in een stad'''"
„Je kunt hier mooie muziek hooien,
on
„Nu ja, maar u zou ook builen kunnen
wonen en naar conceïlen gaan in i»>n
slad," opperde Rita sluw.
„Dan kom je er nipf zoo licht Re
en 't allerbeste krijg je toch ook niet
in een provinciestad. En met je lef turn
kom je ook zoo ten achteren."
„Er zijn sporen."
„Nu ja. Ik héb buiten gewoond."
..Ja, maar de eerde jaren had ,u natuur
lijk nog te veel verdriet om 1e genieten
van de natuur."
„En dncltl je dat ik nu Je thee
was lekker, geef je mij nog een kopje,
kind
Zij voelde Rita's wil het gesprek drij
ven naar dal énne, dal vermeden moest.
Even was ei stilte. Maar toen Rita het
kopje op hel l.ige tafeltje had neergezel,
mi hel meisje
...Ta, u zal mij wel weet een enfant
lei ribl e noemen, maar ik mag toch
wel alles zeggen, dat is juist zoo pret
tig u behandelt mij ecr.it uit dc hoogte,
li houdt mij nooit op een eerbiedigen
afstand."
Julie ble; r zwijgen, dronk haar kopje
leeg.
„Ik vind u veranderd sinds ik u ken,
beslool Rifa, aangemoedigd door het stil
zwijgen van Julie.
Nu haar taak aan het theetafeltje vol
bracht was, nestelde Rita zich weer aan
den schoot van haar moederlijke vrien
din.
„Natuurlijk, iedereen verandert, ik ben
alweer zeven jaar ouder dan toon kleine
Rita een spring-in-'t-veld van tien was, zei
Julie nuchter.
Ja, maar u bent jonger geworden.
Kind, zie je niet mijn grijze haren?
0, die paar zilverdraadjes aan uw
heel vrij was gebleven van overschatting
om geen sterker woord le gebruiken.
En ah wij hem niet hard allen, dan
is het omdat de nieuwgekozeu afgevaardig-
digde voor Amsterdam III is, man van
liet openhaal ouderwijs, en omdat de ges
ties van de vorige clerirale regeeringen
tegenover dal onderwijs niet bijzonder ge
schikt zijn geweest, om de mannen daarvan
de zaken objectief te doen zien. De wet-
Kuyper gaf de mini ma-tra elementen voor
de ouderwijzere van heide takken, naar het
heette, uit 's Rijks kas, maar voor het open
baar onderwijs bleef deze regeling zonder
effect ten gevolge van. we zullen maar
zeggen „eigenaaidige" verrekening met de
gemeenten. En waar ook onder liet Kabinet-
Heemskei k voor het openbaar onderwijs
ri i e 1 s gedaan werd, terwijl aan de heei'Qii
an der Molen en van Wijnbergen naar
haitelust werd toegestaan in de schatkist
te grabbelen, waren ook toen de omstan
digheden niet gunstig om de mannen, die
het eerst van dezen toestand de nadeelige
gevolgen ondervonden, de zaak breed te
doen zien. En toen de Coalitie in Juni
1.1. uitging op wijziging van art. 192, welke
wenseh, na den uitleg daaraan door dr.
Kuyper gegeven, niet anders was dan de
begeerte om het doodvonnis uit te spreken
over de openbare school, werd het er na
tuurlijk niet beter op. En als wij ons dan
ook zoo over de instelling van de Staats
commissie verbeugen, en zoo van harte
hopen, (hit ze in haren arbeid zal slagen,
dan is het zeker ook niet het minste daar
om, dat, als de pacificatie er eenmaal is,
men het onderwijs in zijn beide vertakkin
gen weer kan bekijken uit het eenige oog
punt, kvaaruit het bekeken moet worden,
n.l. uil dal van belangrijke factor van volks
ontwikkeling. Door den schoolstrijd is ons
onderwijs op zoo velerlei gebied jammerlijk
ten achter; door de beëindiging daarvan
zullen Links en Rechts loyaal kunnen sa
menwerken tot verheffing van het peil van
ons volksonderwijs in zijn geheel.
Hoe staan de kansen voor de Staatscom
missie? Zooals beleend is, kan men zich
van de bereidwilligheid om mede te werken
om het doel le bereiken bij alle partijen
verzekerd houden, behalve van de antirevo-
lulionaire. Niet dat deze niet zou wil
len, maar het lijkt wel of de leider van
de antirevolutionaire partij het werk van
de Staatscommissie gaarne zal zien mis
lukken.
Wij hebben ons afgevraagd of wij het
recht hadden dit denkbeeld te blijven koes-
slapen? 't Zou ook wat! Zal ik ze uittrok
ken, al» ze ii ergeren? iVccu, ik zou u
geen pijn kunnen doen, lief, lief moedertje.
Rita was opgedaan om Julie's haren
le kussen.
Niel zoo wild, kleintje, vertel mij nu
wat van je plannen.
.Ta, straks, maai eerst pralen we over
ii, zei Jtila, die zich niet van haar stuk
het brengen, u bent verjeugdigd, in uw
heele zijn, cr is veel meer leven en belang
stelling in hel leven, er is
Julie begreep het misverstand van bet
meisje. Bang ondervroeg zij haar gewe
ien. 'Zij had Robert toch niel aangemoedigd
Haar geweien gat' haar een geruststellend
antwoord, 't Was Rita's hoop. die haar
verband deed zoeken tusschen .Tulip's op-
leien en hel vermoedelijk antwoord op Ro
bert's onvermijdelijke vraag. Maar was die
vraag wel onvei mijdel ijk Zou Robert, niet
begrijpen, dal zij zijn vrouw niel wenschte
te zijn?
Zou zij niel boter doen. Rita's illusie Ie
breken
En? - vroeg Julie, zou dat geen gc-
iolg van het stadsleven zijn? Toen ik nog
builen woonde, beweerde een logée. dal ik
inlellec.lueel achteruitging.
Een lieve logée I bruiste Rila op,
ik wou dat ik baar 'eens de waarheid kon
zoggenU zweeg natuurlijk als een lam
metje, u dachl misschien wel dal zij gelijk
had.
Ik vroeg haar hoe zij dat meende;
ik bleef loch lezen en denken in mijn
eenzaamheid.
En wat beweerde zij toen? Die onbe
schaamde wijsneus!
Zij zei, dat ik zoo onverschillig was
geworden. En ja, ik was langzamerhand
vervreemd van de wereld.
En om dat malle spook bent u in
de stad gaan wonen? En vindt zij dat u
nu iveer intellectueel vooruitgaat?
Ik heb haar uit het oog verloren.
leren ua hetgeen d<- afgevaardigde voor
Kakhuizen daarover Lij het algeuveu debat
over bei Lager Ündenvjjs in de Tweede
Kamer heeft gezegd. De heer Ooslerliaan
liet zich toch aldus uit: „lk wenseh bij
deze gelegenheid den wenseh uit te spro
ken, dat het doel, dat door de oom mi—-w
van pacificatie wordt voorgesteld, zal w«
den bereikt. Ik wenseh dit nadrukkelijk
ie zeggen, omdat er in de jrw- meer dan
eens een bericht is voorgekomen, alsof men
van anti-revolnfionaiie zijde niet li ai lelijk
zou wensehen, dat de commissie van paci
ficatie haar doel zou bereiken. Ik wexrech te
verklaren, dat onzerzijds, niet alleen Jwj
de antirevolutionaire Kamerleden, mam bij
de gcheele antirevolutionaire partij en bij
alle voorstanders van het Rijzondes onf
denvijs de oprechte .begeerte voorzit, dat
deze commissie in haar doel zal slagen,"
Wij hebben ons dan afgevraagd, zooals
wij zeiden, of wij na deze verklaring niet
moesten aannemen, dat alle anti revolutie!
nairen, dus ook dr. Kuyper, hartelijk wen
sehen, dat de Staalsconunissie in haar taak
zal slagen, maar er is spoedig daarop iets
gebeurd, dat aan allo hoop, die wij in
deze koesterden, den bodem insloeg. Niet
minder dan 24 uur later kwam „De Stan
daard" met een artikel, waarin feitelijk vlak
weg positie werd genomen tegen bet werk
der pacificatie.
In dat artikel, getiteld ,De Kosten"..,
komt het hoofdorgaan der antirevolutio
naire partij tot de slotsom, dat de pacifi
catie, naar matige berekening, een jaarixjk-
sche uitgave van 20 millioen met zich zal
bi'engen. Als men nu daarbij in het oog
houdt, dat voor dr. Kuyper elke financieeie
gelijkstelling onaannemelijk is, waarin hef
Hooger Onderwijs niet is betrokken, en dat
zulks wederom millioenen en millioenen zal
kosten, dam kan men wel is waar niet
bewijzen, dat het dr. Kuyper te doen is
om het iverk van de Staatscommissie te
doen mislukken, maar dan is toch zeker
de vrees gewettigd, dat men hier- te doen
heeft met de oude en welbeproefde methode
om door sterk overvragen een bastion te
doen vallen, dat men niet in het front
durft aantasten.
En die wees wordt er niet te minder
om, waar „De Standaard" schier geen dag
laat voorbij gaan,om met nieuwe eisdien
le komen, waarmee het blad van den heer
Do Savornin Lolunan, „De Nederlander",
dam ook geregeld een loopje neemt. En
daarnaast komen telkens klachten, dat do
Staar nooit vergeet ik dien schrik I Toen
ik voor '1 eerst weer muziek, hoorde, schil
de rijen zag, naar een stuk luisterde, in
den schouwburg, viel alles mij zoo tegen,
vond ik kunst zoover beneden natuur.
Maar dat pleil niet tegen u, maai
tegen do moderne kunst, juichte Rita, u
was juist vooruitgegaan, u stelde hoogore
eischcn.
Rita, je ziel alles in hel idealiseerend
licht van je genegenheid. Je mag niel zoo
niel mij dwepen, 't leidt enkel tol teleur
stelling voor jou en wie zal mij zoo
venvennen als ik weer alleen ben
Rita zag tranen in Julie's oogenzij
schitterden in het kaarsenlicht.
0 moedertje! riep Rita, de blanke
armen om het zivnrt flmveelen kleed van
Julie, haar knieen omprnngende als een
smeekeïing, n behoof! nooit, nooit meet
alleen te zijn! 1T weet waarom, Papa mij
komt halen en u weet natuurlijk al
lang waf u zal antwoorden op zijn vraag.
Wij hebben alle drie zoo'n honger naar
liefde, die kunnen wij elkander geven en
alle drie gelukkig zijn.
Julie sloot de oogen, ais Rij zoete muziek.
Een man, die u vereer!., die a op de
handen zal dragen, die u al uw leed zal
vergoeden, een dochter, die u innig lief
heeft, die u zei 't zelve welzóó
verwant is van ziel dat zij wel uw eigen
kind had kunnen zijn, een atmosfeei van
liefde en vrede, hel zoet besef dat uw
loven rijk en gezegend is
De tranen Wonken nu op Julie's bleeke
wangen. Rita wischte ze feeder af met
haar zacht, geurig zakdoekje.
O als uw man u lief beefl gehad
en zijn geest weet nog iets van wat er
op aarde voorvalt, zou hij niet de eer
ste zijn om het goéd te vinden Bjeschouw
het niet als ontrouw aan zijn nagedachte
nis. Hier is een taak voor u, twee men-
schien blij te makten. O, ik heb uw lei
ding zoo noodig, ik zal zooveel beter wor-
anti-revolutionaire partij de eenige is, die
niet door hare eerste mannen in de Com
missie is vertegenwoordigd. De heer Yati
der Voort van Zijp, die, toen hij, aan l>\
Kuyper's bevel 'gehoorzamende, voor zijn
partij weigerde in de Commissie kitting te
nemen, nog de slimme politiek kop heette,
die een Lobman en Loeft in fijnheid van
polilieken neus verscheiden punten kon
i ooigeven, is nu weer ineens gedegradeerd
lot. een tweedc-rangs Kamerlid;, en de
heer Van der Molen, nog wel wethouder
van onderwijs van zoo groote gemeente
als Rotterdam, heeft de vriendelijkheid moe
ten slikken, dat hij eigenlijk op de plaats
zit van Prof, Woltjer, en dat hij reeds
blij had moeien wezen, als die hem daa
als adviseur oftewel adjudant wilde ge
bruiken. Naar aanleiding waarvan hel ka
tholieke bind ,-,De Gelderlander", terecht
schreef, of het Dr. Kuyper le doen was
om zijne partijgenooten voor de Commis
sie te doen bedanken: of hij niet begreep,
dat Lij daardoor bun adviezen in de Staats
commissie bij voorbaat krachteloos maakte.
Maai ons zal. men. na al hetgeen waar
op wij wezen, het zeker niet kwalijk kun
nen nemen, als wij Zeggen, dat de lev
dor van de antirevolutionaire partij1 het
gevaar bij uitnemendheid is voor het wel
slagen van den arbeid der RevredigLngjs-
commissie. Trouwens, wie heeft ooit den.
leider der anti-revolutionaire partij voor
een apostel des vredes aangezien?
Dat de salarieering der onderwijzers
breedvoerig ter sprake zou komen, was
natuurlijk zeker. Zoowel de sociaal-demo
craten als de Concentratie, hadden die be
tere salarieering,%|je zoo dringend noodig
is. op hun verkiezxngsprogram staan, en
wanneer de Linkerzijde, op een enkele uit
zondering dan na, onder lxet vorig mi
nisterie liaar stem weigerde aan het Tbe-
slagwetje, dan was dat alleen daarom, dat
men beter cn afdoender regeling wenschte
en meende, dat genoemd- wetje daaraan in
den weg stond, Eu dan zijn er de onder-
Wijzers zclven, wier hoop) op do Balans
verbetering. waarop zij recht 'hebben., uit
den aard der zaak niet weinig is verleven
digd door de uitspraak van de laatste-Tuni-
stembus. Maar dau Zit er een minister,
die met een grool fekoit worstelt; die mil
lioenen en nog eens miliioeneu noodigheeft
vooi de door zijn kabinet beoogde gocapto
Xiialalregelendie op dit oogenblik nog
niet zeker is van ook maar één maat
regel, wajarftóor hij de financiën wit ver
sterken, en die dus, a,l erkent hij' wi
den (a.ls u altijd bij mij blijft, ik zal niet
meer zoo bang zijn voor het leven, ik zal
niel meer alleen staan voor alle raadselen.
Alles zal zoo eenvoudig worden, zoo rus
tig en goed.
Julie lei Kaar Koele han,d op hel war
me hoofd van Robert's kind. Zij moest
het maar doen, daöhl zij mat, als zif dat
lieve kind een moedor kon wezen. Dio
andere li,ad met haar gespeeld. Misschien,
zou zij hem wel vergeten, in de armen
van flobert, die Kaar liefhad.....
Rila, wie niets 'ontging, zei opeens hoop
vol
U draagt uw trouwring niet meer!
Julie zuchtte om het misverstand. Ja,
zij had haar Rouwring afgelegd, toen zij
Bolf voor 'I eerst had gesprokten.
Meteen vodde zij, dat zij Rila, haai- zin
niet kón geven. Ja, de verzoeking was
ei wel. Rolf toonen, dat zij' niet om hem
I rewrote, dat een andere xnan Kaar lief
genoeg liul om met haar te trouwen, even
kwam ook deze .beweegreden in haar op.
Maar aanstonds verwierp zij' dat ijdel zelf-
bedx-og. Zou zij de waarheid offeren aan
oen vluchtige voldoening van Kaar gjeJdrenk-
len trots lint duizende Vrouwen zoo doen
was poen verontschuldiging. In Robert's
armen vluchten waf zou 't liaar ha
len? En zou Robert haar geven wat Kolf
haar bad beloofd? Zou ze op oen basis
van logen liaar toekomst bouwen, Robert's
liefde nemen, terwijl zij geen liefde geven
kon?
Haar rustplooze blikken dwaalden door
cte kamer. Daar had Rolf gezéten, morgen
zou Robteit daar zijn aanzoek doea. Neem;
zij wou hem niet hier ontvangen In
de eetkamer dan.
Rita werd welsprekend om haar ëhak
te bepleiten, Zjj1 roemde bet pude land
huis, hot heerlijke park, de vrooljjke bloem
perken, de eiken zalen en het heimelijk
torenkamertje. Over alles zou Julie fceer-
sehen als een middeleeuwsche edelvrouw,-
geëerd on geliefd door héél lxet dorp.
„En wij zteudeu u zoo dankbaar zijn."
Een tikje aan de kamerdeur 'Was felis
SCHIEDAMSCHE CO URAHT.
t
