Een avontuur van een Lon-
densch meisje buiten.
in do v. d. Neerlstraat, tegenover het eclit-
paar v. Oort, (tengevolge waarvan aansta-
tio volg.de J, en ©enige weken daarvoor on
Plein 1813, tegenover een onbekend 'ge
bleven heer, die wel een bonbon aannam,"
doch niet bedwelmde. Vrouw Bmkkée be
weert echter thans, dat haar man dal
geval op Plein 1S13 maar v. 'ronnen heeft
bij zijn bekentenis.
In den beginne wisten de daders nog
niet, boe groot liet quantum atropine was,
dat voldoende en daarbij juist genoeg was
om iemand tijdelijk te verdooven. Daarom
hebben zij die hoeveelheid systematisch
opgevoerd tat tyï gram, hun slachtoffois
dus als proefkonijn gebruikend.
De ecus te „proeve" werd op een Am-
sterdamscbe vrouw van verdachte zeden
genomen en wel in een café in buurt
ï,r. IJ. aldaar, dinar omdat het quantum
toen schijnbaar te gering Wiis, bad hel
gif eèn verkeerde uitwerking en het slacht
offer werd alleen maar woest en vecht
lustig, Wiw >p de giftmengers ijlings de
vlucht namen.
Verschillende vrouwen van verdachte
zeden deden dienst als lokvogels naar het
huis ia de Lu tuinstraat, doch ook kwam
het vooir, dat Brakke© en Doorgeest gas
ten op ecu spelletje kaart noodigden en
ill het verloop van den avoud bedwelmden.
Zij zeiven noemden het „een kunstje flik
ken", maar zij zijn meestentijds niet bijsier
fortuinlijk geweest met het „flikken" van
kunstjes, want nimmer hebben zij meer
dan f 50Ö tegel ijle kunnen afnemen van
een slachtoffer.
Meermalen hebben slachtoffers 8 ii 9
dagen in bet Wilhelminaziekonhtes moe
ten doorbrengen, eer zij weer op streek
waren na de vergiftiging.
Niet alleen Hermina J. Schiidmeijer, de
minnares van Doorgeest, doch ook baai
beide zustere en een zekere juffrouw Dor-
reboom, zijn medeplichtig.
Bij den voormaligen drogist Vos, thans
fotohandelaar, zijn geen chemische prao-
peratan gevonden, die gebezigd werden
bij de beroeringen. Deze medeplichtige
heeft de atropine tegen buitensporig h'oo-
gen prijs aan Doorgeest verkocht.
De politie veronderstelt, thans de ge
heel© gevaarlijke bende geknipt te hebben.
De elec*rkche spoorlijnen in het Gooi
De Nedsrlandsche Veïeeniging van Spoor-
ea Tramwegpersoneel heeft aan den Mi
nister van Waterstaat een adres gezonden,
waarin erop aangedrongen woidt, het tot
standkomon der nieuwe Eiecteische spoor.
wegljjntón op heit ontworpen tracé te doen
verhmdeitn. De bezwaren, tegen het plan,
voortspruitende uit zorg voor het natuur
schoon, zijn reeds veelvuldig geuit, ook o a.
in het mindierheidsjrapport betreffende deze
hjnen, van de hoeren H. Polak en A. W.
Weissman. i
rAdr. is van meehing, dat dst aanleg deir
nieuwe fijnen het financieel tekort der
Spoor- en Tramwegen nog zal vergroot en.
Uit een exploitatie-oogpunt is de electrifi-
catie der stoomtram mei foe te juichen;
daar de lijn AmsterdamBussurnHilver
sum te Bussum en Hilversum op zeef
ongunstig©-' punten aankomt Bij nkt-eleC-
trificati© der lijn AmsterdamAmersfoort,
gepaaid gaand© met den aanleg van een
locaaLspoorweg AmsterdamHilversum,
zullen vele gemeenten, zooals Baam, "Maar
tensdijk, hierdoor niet geholpen worden.
Electrifieatie van da lijmen der Gooische
stoomsteun zal feeds verbetering brengen,
en wanneer dan tevens mtvoéring wend
gegeven, aan de reeds lang bestaande plan
nen inzake electrifieatie van de spoorlijn
Amersfoort—Amsterdam en nieuwe sta-
tionsbouw te Hilversum zou ongetwijfeld
volkomen in de verkeers m oeiljjkheden, waar
die bestaan, voorzien kunnen worden.
Volgens 3e uitspraken van den heer P.
'A'. Aöiens, eertijds Hoofdambtenaar der Hl
S. M. in het Koninklijk Instituut van Inge
nieurs gedaan, zou deze electrificatie de
verkeerscapaciteiten aanzienlijk versterken,
terwijl de kosten voor kunstwerken betrek-
kebjk gering zonden zijn.
Dit laatste spsnnt a.a. voort uit het feit,
dat de onteigening van grond langs de
bestaande spoorlijn, gezien de situatie en
de eigendomsverhoudingen, aanmerkelijk
minder kosten met zich zuilen meebrengen
dan de eventueele aanleg van de (hans ont
worpen lijnein.
Verpakking van fat it.
Naar aanleiding van de te Piel te houden
fruitten toonstelling bespreekt de heer D.
L .Bony te Echten, secretaris van de Pro
vinciale commissie van de Veilingen in
Gelderland, Utrecht en Overtjsel, in De Be-
tuiwc als Fruiistreek aan. de Amerikaansohe
wijze van verpakking van appels voor ex
port.
„De zorg, die de Amerikanen besteden
aan hun fiuit, begint al'bij bet plukken.
Het mandje waarin'gepinkt wordt is klein
en van binrm gevoerd, zoodat daarbij geen
kneuzingen kunjnen voorkomen. Zoo spoe
dig mogelijk wordt bet fruit in stevige
kisten naar de plaats gevoerd, waar het
verpakt moet vorden. Dit vervoer beeft
plaats met rooftuigen op veeren. Op deze
plaats (meestal een koele schuur, maar in
ieder geval koel) blijft het fruit enkele
dagen in de boomgaardkisten s'aan, om
mogelijk toch bij bet plukken ontstane
kneuzingen bij 't latere pakken beter te
kunnen vinden. Als bet tijd is om te pak
ken. wordt het fruit eetet gesorteerd naai
de kwaliteit en daarna naar de grootte
en vervolgens verpakt
Do systemen, die bij de sorteering en
verpakking worden toegepast, verschillen
nog al eens; het komt voor, dat Idoor spe
ciaal personeel alle appelen naar kwaliteit
worden gesorteerd. Deze sorteering is Extra
Fancy, Fancy en Choise. Daarna "worden
de tappeten voor de tweede maal gesorteerd
en"Wel naar de grootte. Deze sorteering
geschiedt meestal door den pakker. - Hij
zorgt er voor, dat de appelen, die in één
kist gaan, zoo gelijk mogelijk van grootte
zijn. Door toepassing van dit sorteerings-
systeem krijgen we dos, -dat van alle drie
'kwaliteiten ook nog enkele grootten voorko-
xneii. De grootte wordt meestal aangegeven
door bef aan la! appelen' per kist. ook wel
door het aantal rijen per kist. In Californië
onderscheidt meu ia de grootte do 4 rijen
de 4Va rijen on 3'te rijen. Het so r loeren
naar do grootte geschiedt ook wel machi
naal, terwijl dan levens de appelen ma
chinaal voi-den schoongeveegd, d.w.z. dat
de resten van sproei-vloeistoffen worden
afgevoerd door hoen en weer bewegende
lappen. De verpakker wikkelt alle vruchten
in oen afzonderlijk papiertje (althans vain
dc fijnste soorten hoewel het ook nog wel
voorkomt op enkele plaatsen, dat de choise
in papier gewikkeld wordt.) Do kist wordt
van binnen afgezet met papier, dat soms
in een randje eindigt, clit idles om de
geopende kist een fleurig aanzien te ge
ven. De kist wordt dichtgespijkerd en voor
zien ion een merk of etiket.
Zoodra hot pakken geëindigd is, wordt
de kist met het fruit naar de bewaarplaats
gebracht; dit is soms een door luchtcic-
culatie verkoeld pakhuis eu ook dikwijls
eeu pakhuis in een der groote steden, dal
met behulp van ijs of met andere middelen
verkoeld wordt. Er wordt in beide gevallen
zorg voor gedragen dat het fruit zoo spoe
dig mogelijk komt op oen temperatuur van
32—30 graden Fahrenheit, on dat het zoo
constant mogelijk op die temperatuur wordt
gehouden. Ais het fruit eenmaal in de koel
pakhuizen is, wordt het er met weer uitge
haald dan alleen voor bet vein oor naai
de laatste verkoopsplaats on naar de plaats
van consumptie.
Alle vervoer naar die plaatsen geschiedt
in koelwagens en in koelruimten in bet
schip. Uit door de {regeering genomen proe
ven i» gebleken dat het fruit, dat het meest
constant op een temperatuur van 32 gr.
gehouden is, do meeste houdbaarheid hooft.
Het is gelukt op deze wijze fruit tot negen
maanden na hot oogsten goed te houden,
Als we de bewerking van het fruit in
ons eigen land gaan vergelijkein met die
uit Amerika, dan valt ons het velischir ter
dege op Het is met do bedoeling, om
le beweren, dat de Nederlandsclie telers
en exporteurs deze Amerikaansche prae
tijken v oetstoots over moeten nemen., maar
ik wil slechts wijzen op ]het verschil in
behandeling van het fruit hier en «hun-,
en trek dan de conclusie, dat er voor de
Nederian-dsche teleïti en exporteurs nog
heel wat te verbeteren valt."
Faillissementen %n 1921.
Veischenien is de faillissenientsstatistiek
over 1921 waaraan wij het volgende ontleeA
nein:
In 1921 zijn uitgesproken 2264 fadlis,
sementem (1491 ïn 1920) waarvan 17 pCt.
op ragen aanvrage en 82.8 pCt. op aan
gifte van schuldleaschers. -
Van de uitgesproken faillissementen had
den o.m. 2074 betrekking op bijzondere per;
sonea, 22 op vennootschappen onder fir
ma, 130 op naamlooze vennootschappen
en 53 op andena maatschappijen of vennoot-,
schappen, 1 I
Hoe de opvarenden van de „Baleigh"
gered tceraen.
D© bemanning van dien Britschen krui
ser „Baleigh","die op de kust van La
brador is gestrand, is in Engeland aan
gekomen, zoodat ifu nadere bijzonderheden
omtrent bet schieepsongeluk konden wor
den vernomen. Het blijkt nu, dat, toaiï
de kruiser op de rotsen vastliep, bet schip
werd geteisterd door torenhoog© golven;
waardoor de opvarenden in groot gevaar
verkaarden. Een redding met behulp van
3© sloepen was onmogelijk. Er waren vier
vlo tterr'beschikbaar, maar da, redding daar
med© was skchts mogelijk, wanneer er
©en neddingslïjn aan den wal kon worden
vast gemaakt. Luitenant Hopper eneenige
matrozen boden zich dadelijk als Vrijwil
ligers aan en zij slaagdien er in, maar ten
koste van de levens van tien opvarenden.
Toen het kleine vlot vlak bij d'e kust was
sloeg het om |en tien van hen, die zich
daarop bevonden, geraakten te water en
verdronken. Hopper, die de lijn stevig vast-/
hield, slaagde jejr in zich door de bran
ding heen ta worstelen-en de kust te be
reiken. D© ireddingsbjn werd vastgemaakt
en door middel daairvan kondien de overi
gen van bet schip op vlotten aan wal
worden gebracht. Na drie dagen van onti
bering konden zij door twee oorlogssche
pen van die onherbergzame kust worden
afgehaald'.
Hoe komt dat toch?
De „Westminster Gazette" vertelt, dat
van d© 236.000 vrouwen, dié van de re
geering ©en pensioen kregen, omdat, hun
man in den oorlog gesneuveld was, drj
circa 74.000, dat is dus bijna één deirdd
hertrouwd is. Het blad vraagt hoé het toch
komt, dat zooveel weduwen, weer een man
krijgen, terwijl pr toch nog ^zooveel jonge
■meisjes zijn. f
Onverwachte uitkomst
In een gevangenis te Boston bevond zich
een zekere George Rollins, die in 1917
met zijn broeder wegens doodslag tot lang
durige gevangenisstraf was veroordeeld.
Beide beschuldigden hadden tot het laatste
oogenblik hun onschuld staande gehouden.
Daar George Rollins dooïr zijn goed ge
drag „in de gevangenis uitmuntte, genoot
hij verschillende voorrechten. Zoo werd 't
hem o. a. toegestaan, oui nu en dan mee
te luisteren, ids de draadlooze ontvaagin-
stalLatie in de gevangenis in werking werd
gesteld om het dagelrjksch nieuws op te
vangen, dat door de regeeringsstations voor
draadlooze telegraphie en telefonie wordt
meegedeeld.
Tot zijn groote blijdschap en ontroe
ring hoorde bij dezer dagen, toen bijnaar
de draadloos getelefoneerde berichten luis-
tefde, de nieuwstijding, dat een zekere
Jesse Murphy, gedetineerde van een straf
inrichting te" Hamsbujg (hoofdstad van
Pennsylvanië), de bekentenis had afgelegd,
dat hij in 1907 te Boston den moord jhhd
gepleegd op Ordway Hall, ,voor welke mis
daad de gebroeders Rollins ten onrechte
veroordeeld waren.
Latex ontvingen de gevangem-santoriifceti-
icn van het hoofdbureau van. politie (t.er
plaatse bevestiging van het nieuws.
De vreugde van Geoige Rollins ,was
onbeschrijfelijk: Eerst was bij 'zoo ont
roerd, dat hij bleek weid als een doode
en bijna gevallen was, als ecu gevan
genisbeambte hem niet vastgegrepen had.
Maar dadelijk trad de reactie in on
schreeuwde hij het uti van blijdschap, ter
wijl de tranen over zijn wangen liepen.
Naar 't Engelsch
van DONOVAN BAYLEY
(Nachuk vcirbodon).
Ifot was meer dan drie weken geleden
sinds ik Ada moe uit had kunnen nemen,
want een nrtcanieien1 had haar van me
meegenomen onder voorwendsel dat een
van haar schroeven zóó fijn bewerktuigd'
was, dat het jincr dan drie weken zou du
ren vóór ik hoar wear, gebed hersteld' zou
kmmen terug krijgenHet kan natuurlijk
best zijn, dat het waar is, want soms ip
de wamheid zoo eigenaardigmaar één
ding is zeker, dat die oude lieveling van
me, op haar plaats heeft geslaan al dien
tijd in de garage, zonder de minste gele
genheid in die wijde, wijde wereld om eens
lekkertjes te hollen, alleen omdat oen van
haar kleine schroefjes- den strijd 'had op
gegeven. i
Maar ten slotte kwam' zie) dfctn toch vrij,
mijn Ada. Ik bon volstrekt geen racer
maar Aila loopt oven gemakkelijk met i ma
tig kilometer in heit uur als zij met vijf
en zestig d'oot. Ze is zoo soepel mijn Ada,
dat zo fluisterend tegen do heuvels op
klimt met een. vaart van vijf en deftig ki
lometer in liet uur en. er eigenlijk niet
warm van wordt Er zijn tijden, dat ik
haar niet adeem durf laten staan bij oen
boom, want ik zou hang zijn, dat zij, als
ik terug konn, in ere boom zou zijn ge
klommen, alleen om mij' eens te laten kij
ken hoe goed! ze klimmen lean.
Maai' zooals ik dan zei, ik had haar
eindelijk weer bij me, mijn Ada, en wo
renden samen over „den grooten* verkeers
weg diet noorden van Engeland ingaat, en iki
matigde haar vaart eren en zette haar te
gen het trottoir om te onderzoeken hoe
dit cerste ritje na lange rustperiode haaf
bekomen was. 1
Terwijl ik daar stond kwam de groote
omnibus van St. Albans aan. Er was1 eein
gevocht om plaatsen te krijgen, maai1, aan,
gezien de conducteur hardnekkig volhield,
dat de bus overvol was, zoowiel binnen
in als buiten op en hij aizoo niemand!
meer kon toelaten, lieten alle hom weg
gaan en verwijderden ze zich. Alleen één
jong meisje bleef staan. Eerst nam ik geen
notitie \%n baar, omdat ik ta druk mat Ada
bezig was. en ©r over nadacht of ze den
eersten dag,al in staat zou zijn zoover te
gaan als ik mie eigenlijk voorstelde.
■Toen ik me eindelijk oprichtte zag ak'haaf
staan in zenuwachtige houding haar lippen
bijtend en om zich heen kijkend en bijna
gek van ongeduld naar bat mij toescheen.
Bovendien was aej een van die meisjes,
naar wie ©dn man niet nalaten kan te kij.
ken; middtelmatig van postuur, rond en
mollig, zonder ook maar in het minst plomp
te zijn, een paar lieve, blauwe oogen, een
■aardig mondje en haar van een kleur, als
het goud', waarmiefci een mototrfabrikant zijn
naam schilderde op zijn niauwe motor.
Dat alles zag ik met één oogopslag; zoo
zijn mannen nu erpmaaL; en toen keek ik
weer naar Ada je|n legde mijn banden op
haar cylinders- om eens te voelen of' ze nog
op die veüieischte temperatuur waren; want
Ada wil nooit gaan loopen, als die nieit
goed warmi "zijn.
Het meisje! in teresseetd'e me wel, want
ik begTCïp dat een praatje xmet haar niet
onprettig zou zijn. Dat overkomt een man
wel meer, dat hij zoo in 't* voo-rbijgaan
een meisje ziet, waarvan bij vertnoedt, dat
zij en hij samen wei een heel goed geheel,
zoudien vormen, als zei elkaar maar ken
den; maar daaraan is natuurlijk niets ta
doen. 1 I
Toen plotseling, mat het air van iemand;
die juist besloten beeft het vergif in Gods
naam maar te neünien en er een eind' aan
te,maken, kwam zs recht op me af. Haar
tippen hardden zóó erg dat ik zelfs even
moeite had' haar te verstaan.
„Excuseer mijn vraag," zei ze,, „maar is
uw motor" goed in orde?"
„Prachtig," antwoordde ik.
„Hebt u al "eten passagier?" was haar
volgend© vraag.
„Helaas niet, want 't is veel gemakke.
tijker tójdm als leir iemand naast je zit in
den aanspan wagen.
„U hebt nog geföin passagier; was ,u
misschien van plan naar St. Albans te
gaan?" i
„Dat was juist mijn plan," loog ik, want
ik had' gezien hoe' ze niet in de bus voor
St. Albans had' kunnen-komen,
„Werkelijk Zou u hteit heel etg onbe
scheiden van mie vinden als ik u vroeg mij
mee te nemen? Het is van het allergrootste
belang, dait ik daar zoo gauw en zoovToeg
mogebjk aankom." 1
„Het zal me een groot genoegen wezen u
van dienst te kunnen zijn, zei ik. Dankfu zeer;
dat u mij daartoe in staat stelt."
„Als "t niet zoo uiterst dringend was..."1
verontschuldigde ae zich nog even.
„Be begrijp het volkomen," antwooitdd
ik correct. „Ik begrijp, dat alleen iets zee
ernstigs u deze vraag deed stellen. Welk
gedeelte van "St. Albans moet u hebben?"
„Feit station vain die Midland-spoor,"
ze. r t
En ze stapte! in ion met een oWgeloofe-
lijke vaart, die allé praten verhinderde, rem
den we 'door del verschillende dorpjes tob
wef om precies half twee dien Zaterdag
middag 8 'April hiet Midlamd-statLoia bekak
ten. i t 1
„1 ank u hartelijk," zei ztet wattn. „U
weet niet hoe groot de dienst is, dien u
mij heeft bewezen. Ik móest den trein van
1.50 hebben, dat móetst." t 1 -
Een witkiel; d'iö vlak bij*o(ns stond, kSvami
dichterbij. i
„Die gaat alle dagen behalve Zaterdags.
De volgendb gaat 4.20,"
'Alsof ze aangeschoten was zoo ver-
ancterd© haar heele wezen. Plotseling barst
te ze in tranen uit.
Ik vroieg aan den witkiel pp welken tijd
do trein arwteri in Ampthill" zou aankomen
en hoorde dat bat 2.40 zou zijn.
„Hij doet er zeker ongeveer vijftig mi.
nuton over?"
„Ja meneert Het is een boemel trein;
ongeveer 20 KM." f
Ik ging naar 't jonge medsja toe en zei
haar dat, aangezien helt nu kwart vóór
twee was ik haar voorstelde met mij mee
op dan m o tor naar Ampthill te gaan waar
wij dan nog aan zouden komen vóór da
bewuste trein. Ze stemde toe; ik kocht
even wat sandwiches en liet haar heio
ven, dat ze er goed van zou eten onderweg
Ze klom in den zij wagen en zoo gauw wo
op weg waren zag ik haar beginnen aan
de sandwiches en was tevreden, want ik
begreep, dat ze nu wear beier alle ko
mende dingen zou kunnen hebben.
"We reden geweldig vlug eu Ada deed
haar uitetrsto best. Enkele kilometers vóór
Ampthill liet ze m< - stilhouden vóór een
huis,
„Ik begrijp dat u niet op dank gosixinl
bent," zei zra eenvoudig, „maar laat mij
u even zeggen dat ik noch u zelf, noch
wat u voor mij dcedt, ooit zal vergeten."
Ze gii)g weg* iota liep hot tuinpad! op naar
do voordeur; ik wendde al mijn aandacht
weer naar Ada, vuldo benzine bij; keek
do machine eens na, maar rik reed niet
onmiddellijk wear weg, wamt ik hield met
één oog het meisje en do huisdeur in 't
oog; ik was niet van plan weg tel gaan
vóór ik dö huisdeur gei d en wel achter
haar had! zien sluiten.
Terwijl ik zoo over Ada stond hoen ge
bukt jio-or ik d© huisdeur sluiten en ik
hoor, wat ik niet had' verwacht, voetstap,
pen op het pad. Ik zag helt meisje terug
komen, nuuir de uitdrukking op haar gteziciht
was zóó anders dan ©ven te voren, dal ik
ervan schrok en vroeg wat ca- was.
„Ik begrijp ed nirlts van," zei ze weer
met 'die trillende lippen, wat ik nu al zoo
good' van haar kende. „Ik begrijp er niets
van; 't is zoo vreemd!; mijn zusteri is niet
ziek, is zo'fs niet thuis,"
„Dan is ae zéker uit," zei ik lcalm.
„Ja natuuilijk, maar waarom kreeg ik
dan ©en triegram, dat ze boogst-ernstig ziek
was en mijn onniiddeUijbei overkomst drin
gend' noodzakelijk was?" 1
„Kroeg u dat dan?" vroeg ik onhandig.
Ze haalde uit haat" tnsdhjö het telegram,
dat ik las:
JlMiss OldfieJd, Vendun Road,
Barnet
Kom dadelijk. Ernstig ongesteld; moet
je zien.
Annette."
„Dat telegram kifcieg ik en nu ik hier
aankom rijn Dick, haar man en zij, beiden
uit" 1 l i
„Maar heeft rij höt u d'an wel gezonden?"
„Maar mijn. God; ik Het bet u toch net
lezen."
„Ja, u hebt me wiel .een telegram la
ten teaen, maar daairuit boef ik toch niet
te oondudeenen, dat uw zusier het heeft
,Wie anders- dan
„Ja,, Idat zou ik alleen kunnen begrijlpen,
indien ik al-uw vrienden kende."
„Maar welk pleizier kan iemand erin
hebben mij zoo'n onrustbarend bericht te
zenden?" vroeg ze.
„Er kunnen zooveel redenen zijn; maar
dit begrijp ik wel, dat er 'iemand is, die
een goed© reden ervioor heeft gehad om
u Van uw huis wieg' te krijgen en bovendien
nogal vter weg. Blijkbaar wensehte iemand,
-dat n uit uw huis was en dat is hem of
haar volkomen gelukt,"
„Het is werkelijk belachelijk," zei ze stil.
„Het lijkt me maar 't béste, dat ik dadelijk
naar huis terugga Het is misschien maar
een grapj'e geweest, maar dan toch wel
een zeer ongepaste grap, gegeven het feit,
Biait ik ofo 't huis mloeit passen nu iedereen
uit is." i
„Wel, het huis zal niet wcgloopen," stel
de ik haar, zeer onhandig, gerust
„Neen het huis niet; maar wel de
dingen, die erin zijn."
„Laten we dan maar zoo gauw! mogelijk
teruggaan," zei ik kalm. „Stap® u mjaar in."
En ik zette Ada aan.
't Was van Ampthill tot Barnat een snel
trein-rit zonder ergens te sto-ppon, die ik
met Ada Volbracht Ik was trotscfe' op! haar
herwonnen krachten en capaciteit.
„Is er ook een weg, idat wie in huis
kunnen komen zonder te worden gezien?"
„Gemakkelijk." zei ze. „Er is niemand
thuis. „Hat ééne meisje is met miijh moe
der mee, en de andere, die achtergebleven
was, om voor mij"1 te zorgen, is naar huis
geg'aan. Toen ik haar vanmorgen Vertelde,
'dat ik waarschijnlijk een nacht zon uitbttiji-
vlem, barstte ze in tranen uit en zei, dat
zie niet alleen dorst te blijVen in het groote
huis," i
Ik zei haar, dat ik liever niet had dat
ze alleen in haar huis ging en zij1 begreep
dat ook volkomen. We kwamen samen over
een, dat we eerst bij! de politie zouden aan
gaan. Die is dat soort dingen gewend, en
als 't onnoodige zorg van ons was, kwaad
kon het toch nooit
i0p 't politiebureauvertelde zie' alles;
Vaagde eraan toe, dat haar angst misschien
wat ovferdreVen was maar idat haar
Va'der een bekend dolocitionneur Van minia
turen wa®, en zij! de heelé geschiedenis
©enigszins verdacht Vond. ,Vóór haar eigen
vertrek was 't meisje het huis uitgegaan
mdt den sleutel'.
Die inspecteur wijdde volle aandacht aan
haar verhaal. Ook hij veronderstelde dief
stal lein verbond het meisje ferm.ee, want
hoe haid iemand anders zeker kunnen zijn
Van miss Old field's afwezigheid?
„U vermoedt!, dat we jdujs hier met leien
long vooraLBaraamden diefstal- te doen heb
ban?" vroeg ik. 1
De inspecteur van politie keek me rustig
aan en nam toen een spoorboekje. „Ze heb
ben natuurlijk de treinen opgezocht, waar
mee miss OJIdËeüd zou kunnen terug zijn,
zoo ga,uw zo had ontdekt, dat haar zuster
niet thuis was. Do eerste trein, dien ze'
in dat geval had kunnen nemen, zou, zün
die 4.15 uit Ampthill ging en hier 5.Ü5
aankomt. Om 5 uur gaat de hps v)an St.
Albans zta zou dus om' z|es upr heed ge
makkelijk thuis) hebben kunnen, zijn."
We keken op de klok en zagen, dat
hot nu kwart Vóór vier w|as.
„Wc hebben een groote kans hen nog
juist op heeterdaad to betrappen," zei $e
inspecteur, „want ze kannen haar onmo
gelijk al terug verwachten. Ze hébben ver-
nioétdelij'k eerst moeten wachten op bericht
vim 't jmioisj©, dat je werkelijk uil was. Zoa
dat zo zéker nog wel in liet huis zullen
zijn."
Eon oogenblik laiter kwamen twoa mapnen
in Durgerkleeding de inspeciourskamer bin
nen en met hen gingen w© naarthet htiisj
van miss Oldfield, dat middön in ©en tuint
lag on gehuel alioen. Een van td'o politie,
agenten ging achter hel huis óm, toririjll
do ander, dis van miss Oldfield den sleu-i
tel had gekregen, do voordeur opende en,
op haar toestemming een huiszoeking be
gon. Ik zou in do gang wachten bij dol voort
deur, om, indien ik fcits van een gevecht
of iets dergelijks mocht hoeren, den an4
deren te fluiten. Waarna ik hem ter hulp
zou moeten snellen. Miss Oldfield zelf
stond vlak bij mij.
Da man in burger ging heit huis binnen
on ak boord© Innn gaan van kamer tot ka,
nier. Ik tastte in mijn zakkan of daar ook
een of ander wapen was, wat ik gewoon
lijk wel bij ma drongik vond gelukkig
mijn bux en bield' mijn hand prop.
Ik hooide den man de trap opgaan en|
hoorde toen in een van de bovenkamers)
oen man en een vrouw pVaten; 't was de
stem van den agent en de andereI
,,'t Is Lucy's stem", fluister-d'a miss Old
field mé toio. t l
Ik antwoordde niet, maar keek in den
spiegel in dién gang, die me juist uitzichii
gaf tot halverwege1 de trap. Het meisje1
praatte hoog en boos, alsof aa d'e heelü
wereld' wilde laten luisteren fti een be-'
paald iemand in 't bizonder. l
De keukendeur stond open. Plotseling;
zondwrinchtbate reden, begon die deui- zich
te sluiten en ik zag het alles heel duidelijk
in d'ein spiegel. Ik zag eerst een voorhoofd)
toen éau boel gezicht te voorschijn komen.'
Da politieagent en 't meisje waxen boven'
nog druk aan 't piraten. Langzamerhand]
kwam ©en arm ten een hand: te voorschijn,:
waarin een pistool blonk.
Had' ik mijn beloofden plicht gedaan, dan
bad' ik nu moeten fluiten; dan zou de ke
rel mij ertst hebben doodgeschoten endaaï-
na miss Oldfield maar dan had ik mijn
woord: ook gehouden. Maas ik hield het
maar niet én streed' met kinkhoest, ertrapj
en asthma, bronchitis en kortademigheid,,
terwijl de man kalmpjes de keuben binnen,
stapte. Hij kwam langs me hioen en opf
dat oogenblik kon ik mijn hoest niet laiu
ger inbonden. Heit 'was het bitterste oogen
blik van mijn leven lein ik dacht, dat hef
ook op één na het laatste zou zijn. Ly
ketel s-pkong op 't geluid van den hoestj
een stap achteruit en greep zijn revolver;
ik zag hem, altijd' nog in den spiegel oinj
zich heen kijken, mijn gezicht onbdtekken!
en op de weerkaatsing daaijvan in den spie-
gel onnadenkend mikken. Het klonk dood
't heefe huis ik trad' naar voren en;
richtte dén buks op hem. "Het schot ging
dioo-r zijn open mond én terwijl hij zich
trachtte op te richten greep ik hem en dé
poli tieagept, 'die van boven was komen)
aanhollen gredp hem aan den andeïerJ
kant, boewei die man er minden aan scheen)
te denhein om zich te bevrijden, dan wat
daar voor vreemds in zijn mond was gel
vlogen. Bij onderzoek bleken de miniaturen!
alle in zijn zakken ta zijn verdwenen; hij)
was een doodgewone dief en, zooals het
verhoor uitwees, was d'e keukenmeid geen)
dienstmeisje, doch zijn vrouw en helpste'rl.
Hij was al ©ördiir in de gevangenis ge-
weeist en. dé tijd van zrjn zitten had zijl
als dienstbode zich verhuurd. Toen hij vrij)
was, was hij bij haar gekomen jen had)
haar verteld', dat hij nu eeu eerlijk maal
ging worden; maak om een éérlijk man tel
worden, en een zaak te beginnen, moet'
je geld' hebben. Misschien wist zij weï
iémand wiens geld er uit zag, alsof hef
maar één wensch had, nd. deze: van eige-,
naar te veranderen i
Onder dé vaste--belofte, dat deze diefstal
zijn eerste stap op dén eerlijken weg zou
xzijh, had' ze hem1 verteld valn de kleine
pareltjes om dié geschilderde miniatuurtjes!
heen en had)hem voorgesteld naar 'Ampthill
te gaan om vandlaar miss Oldfield te tele-
grafeeiiten, namens haar zuster. I
Dat had! hij gedaan én op zijn tiiuisreisi
had' hij in Barnet moeten zijn* Daarom was)
hij dus nu juist in het huis! I
■Wat mijn aandeel in deze geschiedenis!
betreft jete is omtrent mijn aard' en wei
zen éein legende van dapperheid en moedi'
geweven, die ik nooit zal kunnen waan
maken. l f
Dp al mijn tegenwerpingen hébben Viola
en mr. én raks. Oldfield. maar één enket(
antwoord': i
„Je hebt bewezen dat je dapper bent."
Ik ben ér beu van nog langer het tegen
deel te beweren. i
iMr. en mfds. Oldfield hebben gezegd dat
ik hun huis afe '_t mijne moét beschouwen,
waaruit is gwolgd', dat Viola mijn aanspan,
wagen als are hanen beschouwt nu.
YVe zijn niet mleer zulke „snelheidS-ina-i
niakken" als we waifem. Wij houdten dite
wijls stil op een mcoi plekje bij dé hei en)
de brem wiel vook een uur of drie en!
vier én Ara's cyb'indie(re worden dan heele,
maal kotrg maar wij praten dan same;n ovielri
iets dat gouw zal gaan gebeuren, wartroveij
we gefcjn verontschuldigingen hoeven aan,'
te iaédten want het raakt plleen maajij
ons bedden.
1
SES"6SS!3BMtoy$iS
0
j 1
■4fi S>^
