zeggen van den jongen, maar ik begrijp niet,
waarom hij buiten bleef. En de jongejuffrouw
wil vanmiddag graag thee drinken in de torenkamer
heb ik gehoerd"? Maar die kist kan moeilijk densi
doen als tafel. Op zolder staat nog een oude
tafel. Zoodra Jacob thuis komt. zullen we die
samen naar beneden halen1-.
Rupert's gezicht klaarde OQgeiihlikkelijk bp. ...Ta,
-een tafel is nog wel mooier", riep 'hij ui t,Ifc
geloof, dat die "kist in elkaar zou zakken, ids we
hem verzetten. Ik ga het Xan dadelijk vertellen."
De torenkamer werd bereikt door middel van oen
liooge wenteltrap. Zij had drie smalle ramen in de
dikke murener O as een groote Pioenen stook
plaats in één der hoeken en de vloer, de zolde
ring en de wanden waren van donker eikenhout
Ik denk, dat de meeste mijner lezers en lezeressen
het op dien regenaehtigen morgen een somber
vertrek gevonden zouden hebben, maar Xan en
Rupert leek het een kamer uit een sprookje.
Tot Xan's groote teleurstelling stond Keziak er
op zelf het vertrek aan te vegen. Xan zou er iets
voor hebben willen geven, als zij Ivezïaii bij het
ragen en vegen een handje helpen mocht Doch
toen Keziah hiermee klaar was. viel er gelukkig
nog heel wat voor hen ie doen.
Rupert bracht eenige schatten van zijn slaapt-
kamer naar boven. Aan de wanden hing hij mooie
jaektplaten op. de glazen stolp met den opgezetteu
uit zette hij boren op de kist en de oude helm
dien Jacob in den tuin opgegraven had. deed
dienst als sehoorsteenversienng. Daarna ging hij
in den regen naar buiten om bloemen en klimop
te plukken, terwijl Xan voortging met het wrijven
der oude eikenhouten kist. Zij was juist bezig
de tafel, welke Keziah en Jacob van den zolder
hadden gehaald, een beurt te geven, toen Rupert
met de bloemen en de bladeren binnenkwam. Het
was een vierkante tafel met gebeeldhouwde pooten
en een waar kunststuk geweest, nu was zij echter
verwaarloosd. Op het eerste gezicht scheen het
eikenhouten blad uit "één stuk te bestaan, doch
toen Xan er miet haar borstel overheen wreef,
hoorde zjj het kraken.
..Rupert kom eens krpben". riep zij uit. „Ik
geloof, dat er een Ia in is. Ik denk vast. dat -dit"
gedeelte van de tafel weggeschoven kan worden.
Probeer eens_, of jij er beweging in kunt krijgen".
Rupert haalde zijn mes uit zijn zak en stak
het lemmet in de spleet, waardoor deze breeder
werd. „Je hebt gelijk, Xan'j zei hij. „Hel 'be
weegt. Kijk.. Ik kan er een vinger tusschen steken.
Hoera, ik heb bet"
Een gedeelte van het blad was als een deksel
van een griffel doos achteruitgeweken en liet een
klein laatje zien. Rupert en Xan bogen er met
ingehouden adem overheen, half verwachtend, dat
zij er den een of anderen schat in zouden ont
dekken. den robijnen halsketting misschien, dien
Gilbert Trelawny meegebracht had van zijn reis
om de wereld mét Sir Francis Drake, doch welke
in den tijd der Burgeroorlogen op .geheimzinnige
wijze verdwenen Was.
Er lag echter niets anders in het laatje dan een
dun, in leer gebonden boekje, dat bedekt was
met stof.I
„Xiets dSh een oud boekje", riep Xan teleur
gesteld uit. „O Purpert, als het de robijnen halsi-
ketliog eens geweest was."
„Die zou nooit op deze plaats verstopt zrjtaf waar
hij veel te gemakkelijk gevonden kon worden. Maar
ik geloof niet. dat hij ergens verbolgen is. Waar
schijnlijk is hij verkocht en is het geld aan den
koning gegeven. Al het goud en zilver werd in
die dagen gesmolten".
Maar Xan scheen nog niet overtuigd te zijn.
„Ik geloof zeker, dat lüj hier of daar verborgen
.is", hield zij vol. ,,Als hij Verkocht was, zouden
wij het wel Weten".
Rupert antwoordde niet. Hij was naar één der
vensters gegaan om het boek beter te kunnen be
kijken. Er was een slot. op geweest, dooh het Was
er afgebroken, zoodat hij het gemakkelijk kon open
maken
,Een kookboek, denk ik", zei Rupert, terwijl
hij de wenkbrauwen fronste. „Hier is een reept
van ik begrijp wel niet goed wat sets met
wijn. kruiderijen en rozijnen. Maar 'tis allemaal
geschreven en de spelling is heel grapp'g".
„Een kookboek", riep Xan minachtend un. Leg
het maar neer Rupert. We hebben nog een massa
te doen''.
,,Xee, nee 't is geen kookboek, maar een soort
dagboek. En het moot gemaakt zijn. in de dagen
van koning Karei. Hier staat het heele beleg van
Exeter beschreven en hoe de troepen zich aan
Cromwell overgaven. 0 Kun kom eens kijken. Hier
staat iets over kolonel Trelau nv's ontsnapping. Dat
moet het zijn. Wat zal Grootvader blij zijn, -dat wij
het boek gevonden hebben. Het moet aan onze
bet-bet.overgrootmoeder behoort hebben. Xan".
Xan keek nu over zijn schouder naar liet ver
bleekte schrift.
„Kolonel Trelawny heette Mark. weet je wel,
Xan? M. 1'. beteekend Mark Trelawny".
Xan las:
M. T. kwam. Wij hadden alles gereed en onder
aan de bladzijde: De soldaten vertrokken dezer
dagen. M. verheugd de torenkamer te kunnen ver
laten.
„Zij moeten hem .In deze kanier verstopt heb
ben. Xan"-, zei Rupert, terwijl hij om zich heen
keek. „Zie jij in je verbeelding de soldaten ook
zoeken? Kolonel Trelawny stond natuurlijk bij de
dear met hel zwaard in de hand. Ik zie het heelq-
maal voor oogan. Jij ook, Xan?"
„Xee ik miet", antwoordde Xan; „staat er nog
meer in over kcflenel Trelawny?"
Rupert bladerde het boek verder door. „Xee.
'tzijn allemaal korte aaateekeningen. zooals dit.
We moeten hel mee naar beneden nemen en Groot
rader laten zien, Xan. Maar wat is dat?"
Een stukje geel geworden papier was uit het
boek op den grond gevallen. Xan raapte het op.
Zij bekeek het aandachtig, doch Rupert uitte een
kreet van blijdschap, toen lüj het zag.
„Kijk eens. Xan", riep hij uit. „Eet zegt ons
hoe wij in de geheime kamer kunnen komen. Zie
je wel, dat het een teekening van de stook
plaats is?"
X'an keek eerst naar de oude sleenen stookplaats
en toen naar het schetsje op het gele papier, waar
in den rechterhoek van den schoorsteen een
kruisje stond.
„Wat zou dat beteekenen, denk je, Rupert?"
vroeg Xan, terwijl zdj op hel kruisje wees en nu
evenzeer in vuur geraakte, als haar broertje. Het
moet het een of ander beteekenen".
„We zullen probeeren het uit te vinden", ant
woordde Rupert, ter,vijl hij "haastig naar de stook
plaats liep.
Maar geen duwen, trekken of drukken hielp en
Rupert was juist op het punt het op te geven,
toen Xan op het papiertje een heel dun .kruisje ont-
