KINDER-BLAD
SCHIEDAMSCHE COURANT
TANTE FRANS.
No. 7. Bijvoegsel van de Schiedamsche Courant van 19 :ebruari 1927
VAN DE
Naar het Engelsch van E. ENOCK.
Beknopt bewerkt door
C. E. DE LILLE HOGERWSAARD.
4)
Daarna nam Reetje het woord. Zij: zei
vBob en Job dachten dat u een jongenskop hadt,
omdat uw naam eigenlijk een jongen'snaiam is. Maar
u bent onze Tante".
Puck was het hiermede geheel eens en juffrouw
Horner ving haar hunkerenden blik op. Zij bad
zich van het begin af sterk aangetrokken gevoeld
tot haar oudste nichtje.
,,.la lieve kind", zei zij. Ik hen van jullie alle
maal, al heb ik dan misschien een jongensnaam.
En tmijn bol is nog geen jongenskop", zooals jullie
zelf kunt zien. al weet ik niet of hij hef (misschien
nog eens zal worden".
Toen Leo thuiskwam en zijn zusjes en broertjes
om Tante Frans heen geschaald zag zitten, moest
hij top eens aan zijn gestorven moeder denken.
Ook 'zij fwas altijd het middelpunt van hot troepje
geweest.
En er weid een plekje week in zijn hart, dat
lang, lieel lang hard was geweest. Het scheen of
een warme lentezon een ijskorst h'ad doen smelte.iV;,.
HOOFDSTUK \r.
E e n P i c n i c.
Tan-te Frans was pas een week op Hcvciode,
maai' liet leek den kinderen, alsof zij er reeds
veel langer vertoefde. Eigenlijk konden zij zich
liet niet goed' indenken, hoe zij 'iet vroeger zonder
haar gesteld hadden. Allen waren het er dan, ook
over eens, dat Tante Krans oen Tante was, van
wie zij heel veel moesten houden, en die gehee-l
bij hen hoorde. Zij wist cjgenlijk zonder veel
woorden te gebruiken de beste karaktertrekken
in elk kind naar voren te bren|gen en de minder
goede te onderdrukken. Als Tante Frans éénj van
allen vroeg iets te doen, look het zóó onaardig
het verzoek te weigeren, dat het met het grootste
genoegen uitgevoerd weid. Van de nicest verve
lende dingen wist zij 'den prettigen kant, die soms
diep verscholen zat, maar toch aanwezig was, als
er maar ernstig naar gezocht werd, naar voren
te brengen.
Het was nu Paasei 1 vacant ie. Allen waren dus vrij
en konden van het heerlijke buitenleven genieten.
Het was mooi voorjaarsweer on Tante Frans zou
met Pink. Rob. Jol) en Feetje gaan piniie'cen op
het eilandje, dat midden in den ijver in. het boseh
lag. Jam was den rorigon dag hij een schoolvriend
gaan logeeren.
Nu was er aan den kant van den! vijver een iboo-
tenhuisje, waarin eenige booten opgeborgen wa
ren. Tante Frans, die van haar jeugd af met hot
water vertrouwd was geweest en bij' haar broers
nooit had behoeven adder te slaan in het beoe
fenen der zwem- en roeikunst, maakte een boot
los en roeide het gezelschap en den mondvoorraad
dien zij hadden meegenaimm naar het eilandje.
Toen zij daar aankwamen,, liet zij "de vier kin
deren aan wal stappen, gaf Puck demand met ,,eot-
en drinkwaar", aan, stapte zelf aa.n wal en maakte
met de jongens de boot aan een over lief water
hangenden hoorn vast.
De kinderen deden verschillende spelletjes en
Tante Frans leerde, hun v;ui allerlei wat zij in
haar eigen jeugd gedaan had. Na een tijdje gingen
de jongens een boschhut bouwen, die natuurlijk
niet af kwam, en de meisjes bloemen plukken,
terwijl Tante Frans de groote mand uitpakte, een
helderwit servet op den grond uitspreidde en keurig
voor rijf personen dekte.
Op elk hord legde zij oen paar boterhammen
en de beker» vulde zij met thee en limonade, al
naardat de loden van het gezelschap de voorkeur
aan een warmen of koudon dronk gaven.
'O., wat smaakte alles heei'ïïjk in de buitenlucht.
Puck had bij het zien van die welvoorziene mand
gedacht. Diie krijtgen we nooit op. We brengen
minstens de helft wéér mee naar huis terug".
Nu merkte ze tot haar verwondering echter,
dat ze een reuzenhonger en op», vreeselijkeu dorst
had en ook de anderen, vooral Rob en Job, af jhiin
best deden geen kruimeltje en geen druppeltje
over te laten.
Toen alles dan schoon op was, gingen zij ,,nx>-
vertje"» jaden en bleek hel al spoedig,, dat Tante
Frans iri hard loopen niet voor de jonigens be
hoefde onder te doen, ja het zelfs won van Pncik,
die zich altijd op de vlugheid van haar onderdanen
bero-emde.
Eindelijk echter waren allen huilen adem en
vleiden zij 'zich op bet gras om Tante Frans heen,
die dadelijk begon te vertellen over de familie
in Niou,v.Zeeland, een omlenverp waarover zij nfiet
spoedig uitgepraat raakte. Allen luisterden jurolfjg.
Wat kon Tante Frans ee-nig vertellen. De kinderen
vonden ,'dat het net was, alsof zij al die neefjes
en nichtjes in het verre werelddeel die zij'
toch nooit gezien en van .wie zij slechts heel
Weinig gehoord luidden kenden. -Wat een' leuke
jongens waren die Tom en Fred, Albert en. Pint
en wat een lief meisje was hun o-utiste nichtje
