KINDER-BLAD
SCHIEDAMSCHE COURANT
TANTE FRANS.
No. 10. Bijvoegsel van de Schiedamsche Courant van 12 Maart 1927
VAN DE
Naar het Engelsch van E. ENOCK.
Beknopt bewerkt door
CL E. DE LILLE 1I0GERVAARD.
7)
Na een tijdje zei Puck weer:
Misschien wordt tante Frans nog wel beter..."'
„Hoe kan de kon nu schijnen en hoe is het*
gelijk dat de vogels zingen?'" dacht Job hardop.
Do doctoren hadden het hoofd van tante Frans
verbonden en dokter West, do huisdokter, had
gezegd„We hopen haar nog te kunnen redden,
maar zij L„ aan een wissen dood ontsnapt. Er moet
natuurlijk bij "haar gewaakt worden on ik kom
spoedig weer teuig. Hoe is liet lm mot den
kleinen jongen,?'' 1
„Hij kan niet slapen", zoi Rika. Tllij vraagt maar
steeds naar de juffrouw en denkt, dat zij ge
storven is".
De dokter ging nu naar Tom, die hom met groot®
verschrikte oogon aankeek.
„Tante Frans", riep hij smeekend uit. ,.0, brengt
u mij toch alsjeblieft naar tante Frans."
„Dat kan nog niet baasje. Misschien wel gauw,
als je je ten minste kalm en rustig houdt," maar
zeker kan ik liet niet beloven", zei do dokter
vriendelijk.
„Is tante Frans niet dood?" vroeg Tem met
bevende stem. 1
„Neen, maar zij is heel ziek".
„Bijna dood?" klonk het nu snikkend,
„Neen, ook niet „bijna". Het scheelde echter
niet veel, of ,zij had haar leven verloren om het
jouwe to redden, kleine baas. Nu moet je haar
toonen, dat je het waard was".
„Dat zal ik zeker doen, dokter", klonk het ern
stig „lk zal het nooit, nooit vergeten enj mijri heek»
leven van haar blijven houdenj".
„En nu <bcginnfcn wij met wat to slapen", zei dok
ter West.
Hot duurde niet jong of Tom sliep vast.
1
HOOFDSTUK X.
Beterschap.
liet was niet 'vóór den volgenden morgen dat
Toan bij tante Frans mocht komen. Zij "was ernstig
ziek. Dokter Hill was opnieuw geroepen en ei- had
een kleine operatie plaats gehad, waarna "tante
Frans in een onrustigen slaap was gevallen. Zij
riep telkens om Tom en eindelijk zeiden de doe.
toren, dat (liet maar het beste zop zijn, als zij
zichzelve overtuigen kon, dat hij ongedeerd was.
„Het zal haar misschien rust geven", zei dokter
Hill, terwijl Tom, nadat hem uitdrukkelijk gezegd
nas heel kalm te zijn, bij de zieke Mnnengelnadhf
werd.
Toen Hik a met den kleinen jongen aan de hand
in do ziekenkamef kwani, keerde tante Frans haar
arm, verbonden hoofd naar hem toe. Een dank
bare glimlach gleed over haar gezicht,
Tom stond nu voor haar bed. Hij "deed zijn
best ,zijn tranen in te slikken en drukte zijn "lippen
op haar hand. Eensklaps snikte hij liet uit en legde
tante Frans haar hand liefkoozend op zijn hoofdje.
„Lieve jongen", was alles wat ze zoi, maar die
enkele woorden klonken Toon als -muziek in de
ooren. zeiden hem heel duidelijk, dat tante
Frans niet boos op hem was.
Op een wenk van den dokter bracht Rika hem
weer weg.
Tante Frans keek hem met stralende oogen na,
en het duurde niet lang, of zij viel in een Irastigen
slaap.
„Dat heeft liaar goed gedaan, zei dokter Hill
tegen zijn collega. „Zaj komt er nu wel bovenop".
liet nieuws dat Tom in de ziekenkamer toegc-
laten was, weid met grooie verontwaardiging door
de andere kinderen, of liever door do tweelingen
ontvangen. 1 t
„Zoo'ii kleine deugniet. Hij verdiende niet, dat
hij tante Frans ooit weerzag", riep Bob uit.
„We moeten hem dood verklaren", zei Job, „We
zullen geen ,van allen een woord tegen hem
zeggen".
„We moeten lief voor hem gijn, omdat tante
Frans niet hoos op hem ijs, zegt Rika", klonk het
nu uit FeeljtVs mond,
„Moeten, inoeten. jWb moeten hem flink straffen",
zei Blob weer, „Vin jij ook niet, Puck?"
„Ik (ik Weet het niet. Ik weet wel, wat ik zou
willen doen en ik weet, wat ik zou moeten doen.
Maar die twee dingen zijn. lang niet hetzelfde",
antwoordde het oudste zusje.
De kinderen speelden dien gebeden dag in het
bosdh en kwamen alleen voor de maaltijden thuis.
De dokter had namelijk gezegd, dat het in bins zoo
rustig mogelijk moest zijn.
Telkens sloop echter een van het viertal naar
bliimen, om aan do deur van tante Frans' kamer
te luisteren of Rika te vragen, hoe het met de
patiënte ging.
Gelukkig luidden de berichten gunstig
liet duurde dan ooi niet lang, of de kinderen
mochten om beurten bij haar komen en muisstil
voor haar bed zitten.
De dokter vond de patiënte prachtig vooruitgaan
i
