KINDER-BLAD
SCHIEDAMSCHE COURANT
Met z'n vieren op een
eiland.
No. 29 Bijvoegsel van de Schiedamsche Courant van 23 Juli 1927
VAN DE
Naar het Engclsch van L. T. MEADE.
Beknopt bewerkt door
C. E. DE LILLE HOGERWAARD.
3)
Ferdinand begon nu zijn geduid to verliezen.
Kwam liet misschien, doordat zijn geweten Kern
niet geheel met rust liet?
„We moeten in de boet terug", zei 'hij. „De
kleintjes kunnen niet loopen. Kom, Joke, stribbel
nu njiet langer tegen. Ik iieb toch liet bewijs ge
leverd, dat ik van de verschillende stroomingeri op
de hoogte "ben".
„En ik wil njiet naar huis loopen!" riep Elly nu
uit. ,jHoe kun je zoo onaardig zijn, dat van ons
te vergen?"
Joke kreeg een 'kleur, 'terwijl zij 'antwoordde
„Ik zeg geen woorcl meer. We doen iets tegen va
ders .verbod in. Ferdinand. En als de kinderen
dan geen drie mijlen tegen den heuvel op kunnen
loopen, kan' jij dat toch zeker doen en een karretje
voor ons gaan, halen".
„Zeker. Maar hoe laat zou ik terug zijn?" her
nam! Ferdinland, ,,Je vergeet, hoe plotseling en
zwaar het kan gaan dauwen. Help mij liever een
handje met de boot, het is werkelijk het cenige
verstandige, wat wij kunjnen doen".
Joke had haar breiwerk al opgerold en stak
het in één der groote zakken van haar schort.
In het voLgenjd «ogenblik duwde zij met haar
broertje tie boot weer in liet water. Zij zei daar
bij échter geen woord.
Elly err Tony nestelden zich beliageüijk in de
boot en Quick strekte zich aanj hun voeten uit. De
kinderen waren erg slaperig.
Plotseling brak de roeispaan, die Ferdinand han
teerde .doormidden. Ferdinjand verloor zijn macht
over de boot endeze dreef vlug naar zee.
Joke spande haar uiterste krachten in, maar was
niet in staat de boot van richting te doen veran
deren.
Sprakeloos van schrik keek zij Ferdin.'and aan.
„Je hadt gelijk, Joke", zei haar brocx-tje. „Wat
ben Ik begonjn.cn?!"
Hij was doodsbleek en besefte nog "beter dan
Joke het ontzettende gevaar, waarin zij zich be
vonden.
„Ik verdien niet, dat je ooit meer een woord
tegen me zegt", ging hij voort.
„Onzin For!" antwoordde Joke. „Het is nu geen
tijd om elkaar verwijten te doen,. We moeten er
ons zoo dapper mogelijk doorheen) slaan en mogen
ter wille van de kleintjes don moed niet verliezen.
Ik geloof, dat ze beiden slapen. Laat ze maar.. Ze
kurmen ons toch niet 'helpen en hoe langer zij
onwetend blijven van het feit, dat zij naar zeo
drijven, hoe beter".
Plotseling vroeg Tony, die juist wakker was
geworden:
„Wat bedoel je, Joke, drijven we naar zee?
Gaan we dan niet naar huis?"
„Kun je 'een kleine held zijn?" vroeg Joke nu
aan liaar neofiet.
„Ja, maar
„Dan zal ik'je de waarheid vertellen. Ferdi-
nacrs roeispaan, is bezweken en nu zijn wij do boot
niet hunger meester. We drijven naar zee, doch
mogen den moed geen oogenblik verliezen. Mis
schien worden, wij wel gezien door de een of an
dere boot, die ons oppikt of "drijven w ijina een
tijdje door een anjdero strooming weer landwaarts.
Jullie moeten heel stil blijven' zitten. Tony; Fer
dinand en ik zullen dan probecren do boot met
de a tide re roeispaan in evenwicht te liouden".
„0, Joke hadden we maar njaar jou geluisterd!!"
riep Tony inn uit.
„Waarom?" vroeg Elly, die nu ook wakker ge
worden was. „Waar zijn' we toch?"
„We verdrinken allemaal!" riep Tony ontsteld
uit en hij Larstte in tranen lós.
Wat er gebeurd zou zijn, als Elly op dit oogen
blik ook was gaan huilen, kan niemand zeggen,
maar tot grocte verlichting der twee oudsten; deed
Elly dit gélukkig niet en, dacht zij aan niets anders
dan hoe zij haar broertje zou kutten, troosten.
„Ik geloof niet, dat we zullen verdrinken", act
zij. Ferdinanjd en Joke zouden dan niet zoo kalm
zijn"'. Zij sloeg haar arm om haar broertje heen
en vertelde hem allerlei verhaaltjes om hem af te
leiden.
„Do maan zal wol gauw opkomen', dan kunnen
we heter zien", zei Ferdinand. „0 Joke, nis we
eens het geluk kulden! door een boot of een vis-
scherspink gezien, ie worden.!"
Het duunlc niet lang, of de beide jongste kin
deren waren opnieuw in slaap gevallen.
De boot schommelde steeds heviger, doch na
een tijdje schenen zij buiten ge gevaarlijke stroo
ming te zijn geraakt en werd de boot heel rustig.
Zij waren i'[l [im volle zeo en hoewel nog 'niet
buiten gevaar, waren, zij toch dankbaar, dat zij'
aan de. gevaarlijke stroomirilgen ontkomen waren.
„Als het daglicht aanbreekt hob'ben; wij meer
kans opgemerkt te worden^, zei Joke. „Laat ons
wat uit de picnio-manid eten. Maar- wo moeten
