KINDER-BLAD
SCHIEDAMSCHE COURANT
Het mes van Ammers.
NO. 50 Bijvoegsel van de Schiedamsche Courant van 17 Dec. 1927
VAN DE
Naar hot Engelsch van ,A. Ill 'FFNW.
Vrij bewerkt door
C. E. DE LILLE I LUG E LEVA A HD.
Meneer Nellens, leeraar aan do jongenskost
school „Steeds Vooruit", keek van «e opstellen
welko hij bezig was to corrigoeren, op naar fnot
dozijn jongens, dat vóór hem zat.
„Ammers'", zei hij en. zijn blik bleef rusten
op een mageren jongen met blond haar, die in
dto achterste rij zat, „speel je al weer tmet idat
mes?"
Leo- Ainmcrs keek nu op zijn. beurt op ion ant
woordde min of meer schaapachtig;
„Ja meneer".
„Dat is nu de derde keer, dat ja puc't ïets zit :te
spelen. Breng dal ines hier".
Even later nam de leeraar den jongen hel be
wuste voorwerp id en s'loot hij zijn 'lessenaar (met
een harden slag dieih't.
„''Aimmers'k ging hij voort, ,,je bent de onge
hoorzaamste jongen, die ik ken, In plaats van! van
middag cricket te spelen, blijf je in Viel klas bommen
zitten maken. Je kunt nu naar je plaats* gaan".
Het gezicht van den jongen betrok, toen hol,Hol.
htm üoordreng, wat de straf, welke de Ler
aar hem opgelegd Kad eigenlijk bele>efcende,
Dat het mes verbeurd verklaard werd kon bent
niets schelen, bet was een oud ding met skwhts
één lemmet meer en daarvan was de punt nog
afgebroken. .Maar in school te moeten zitten sont-
men maken in plaats van in de rtui.fchitegem„H«u.
velzicht", do naburige kostschool, te spelen, dat
was werkelijk te erg.
Hij beet zich op de lippen, terwijl LijT-zijn [plaats
weer opzocht. liet z.ou een spannende match wor
den en hij was een goede kracht; dut'wsl ijiij'izelf
maar al to best.
Met meneer Nollens stond hij altijd op voet
van oorlog. Hij behoorde tot dat soort jongens, vier
geheugen veel op ecu zoef gelijkt en wier vingers
altijd retst e. doen moeten hebben.
Meneer Nellens, die veel last van zijn zenuwen
had, vond hem een moeilijken teerling en mocht
hem van het begin af aan niet lijden. .'Deze leeraar
was belast met het toezicht op de spelen tier
jongens. Zijn eerlijkheidsgevoel had hem 'Aïnmers
doen kiezen om in de ericketmatdi tegen Heuvel-
zicht uit te komen. Nu bad do jongen (lit ierhtex
verspeeld, en keek de leeraar do klas rond win
een plaatsvervanger voor hem te vinden. Als bij
maar wist wien. Eigenlijk was hij' wel wat «1
streng opgetreden tegen Am uiers, doch daar was
j nu niets meer aan te doen. r. 4
Er was één jongen in de klas, die bij jnio.neier
Nelleus fin do gunst stond en dat was Parker,
een jongen van elf jaar, die zelden moeita |gaf.
„Parker", zei do leeraar nu, tjenvijï hij' zich
tot den jongen ut kwestie wendde, „Jij speelt
vanmiddag in de matcli"'.
Het gezicht van Parker straalde. Dat. was een
verrassing. Hij wist wel dat hij' geen goed «cricket
speler was en deze onderscheiding was daarom
iets, wat hij heelemanl niet venvacht had.
„Graag meneer", zei hij en ging weer door
niet zijn werk. „Wat 'n bof", dacht hij looier
't schrijven nog.
Leo Ammers hap geduc.lvt het land. Woedend
was hij op ft» leeraar. Hij trachtte zijn (gedachten
bij zijn werk te bepalen, maar do hevige teleur
stelling maakte hein dit onmogelijk.
lllij 'heeft het alleen gezegd om Parker in lmij.11
plaats to laten spelen. Hij hoeft nu eenmaal lltót
kuul aan mij", zei hij in zichzelf.
Het was een prachtige dag in Juni. Do zon
scheen in liet schoollokaal, waar niemand anders
zat dan Ammers. Anuners met zijn ellebogen op
zijn lessenaar en zijn hoofd op zijn handen, 'zijn
bedt doende iets van de sommen te begrijpen'.
Daar drong plotseling het geluid van liet cricket-
veld tot hem door. ,,'kVoer geen steek memeriu.it
'tls valsch", mompelde Leo en hij sloeg zijn;reken
boek hard dicht. Aan het spel kon hij (niet (Jde'L
nemen, maat hij wilde vrij zijn, vrij
Hij pSnde do trap af en haalde zijn 'fhpts .'uit ld e
schuur, Niemand kwam luj tegen. Iedereen was
hij .do match. Hij daciht er dan ook (niet laan Ito
gaan kijken. Maar al te gauw zou meneer Wollens
hem snappen. j
Neen, hij ging fietsen. Waarheen kon hem niet
schelen, als het maar ver weg was 'van f 1e school
eu meneer Netlens. De rest 'kwam, ctr niet' iop laan.
Weldra lag 'do school een hoe! eind achter 'hem.
Hij genoot van zijn vrijheid, van de rijpende koren
velden en de groene weilanden.
Steeds .verder fietste hij door, aan geen tijd'don
kend. Hij zag niet, dat cr zich donkern wolken
achter hem samenpakten, om de eenvoudige le
den, dat lüj niet éénmaal omkeek. Spoedig konittit
echter niet meer verborgen voor hem 'blijven, en
drong do werkelijkheid tot hem door.
Plotseling dreunde er oen oorverdoovenda don
derslag door de 'lucht; een lichtstraal verblindde
hem voor een oogenblik. liet onweer was geheel
onverwacht voor Leo komen opzetten en liij' "was
er plotseling middenin. ■Onmiddellijk besefte hij
liet gevaar en keek hij om zic.li hoen, Well ledndc
een schuilplaats te ontdekken. Er waren tvoomeu
