DE MISLUKTE TOCHT,
door
AMBER.
Het had. dien winter at meermalen gevroren,snaar
telkens als het ijs "bijna sterk g-enoeg was, Vid |di>
door weer in.
„En dan kun je weer opnieuw beginnen'', zei
Henk,, die met zijn twee vri-emlen, Jan en 'Chris, Out
schooltijd naar huis slenterde.
„Wat bedoel je daar mee?'' vroeg Chris', en pok
aan het eenigszins verbaasde kijken van Jan v, as
to zien, dat hij de uitlating vati 'zijn 'vPiendje Inieit
heelemanl begrepen had.
„Wel'', zei Henk. ,,Ik bedoel, dat we dat 'ij®, dat
er nu eenmaal is, maar moesten houden, (Jan ;zou
het veel gauwer Si-erk genoeg zijn om ifce 'kunnen
schaatsenrijden, dan als het weer opnieuw gaat
vriezen''.
„Dius jij wou, dat het ijs kalmj in tiet kanaal bleef,
ook al dooide het?'' informeerde Jan.
dichtgevroren. Dü.t kanaal had mon eorst'nog'trach
ten open te houden misdadig, vonden de jon
gens dat maar de vörs-'lnvas Je sterkste gebleken
en liet grooto vaarwater naar holT.KiastcÜoip, vorm
de nu ook een prachtige ijsbaan.
De drie vrienden profiteerden er van 'zooveel
ze maar konden, wantje wist natuurlijk Inooit, hoe
lang het zou blijven vriezen.
„En ik zou liet mezelf nooit 'vergeven, als Vit
ook maar een uur was thuis gebleven, terwijl ik
had kunnen schaatsenrijden. Van die paar dagen
vorst per jaar, die we tegenwoordig .'krijgen, moet
je halen wat je maar halen Ikimf', vervolgde Henk.
„Morgen gelukkig Woensdag'", zuchtte Chris.
„Dan gaan we 's middags zeker eens een flinken
tocht maken, hè menschen?''
„Natuurlijk'', stemde au in. „Over hot kanaal
naar Yeendorp en dan langs Raashuizen over tie
slootjes terug. Dat is een tochtjo Van pen uur-of
drie; dat kunnen we makkelijk halen. We hebbcin
er den heelen middag den tijdvoor'".
In hot vooruitzicht van den vrijen (middag, 'dien
vrijwgt alle jongens natuurlijk aan schaatsenrijden
Chris schoot in den ladh over die malle vraag,
maar Henk antwoordde kalm: „Dat zou ik zeker
willen, maar daarom begrijp ik heel goed', 'Jat (het
natuurlijk onmogelijk is. Ik wou alleen maai' zeggen
dat we veel meer kans hebben om 'dezen winter
nog op schaatsen te komen, als het teenmaal (ge
vormde ijs niet telkens weer wegdooide''.
„Diaar zal toch wel niet veel tegen 'te Idoetn
zijn', plaagde "Chris.
„Weet ik ook wel. Of jij izou er soms een mid
deltje op moeten weten', kaatste Henk terug.
„Ik niet, hoor'', zei Clüris. „Ik heb |xl Igenoeg
to doen met mijn schoolwerk. Met liet wear be
moei ik me niet Adieu, luL,'ik ben al 'weer ïthuis".
En hij ging de deur binnen, terwijl Henk |en 'Jain
die verderop woonden, doorliepen 011 voortgingen
met het bespreken van de kansen j>f zij ,'dez-ein
winter nog zouden schaatsenrijden of niet. Het
was al eind Jan uari en ze waren Stóf (er (over eens,
dat h»3t natuurlijk niet onmogelijk was, 'maar dat de
kans toch heel klein begon t</worden. 1
Maar het kwam andere uit: zoioals ze (niet ver
nacht, doch eigenlijk wel gehoopt hadden.
Nog geen week later lagen namelijk niet alleen
do slootjes, maar ook liet groote kanaal stevig
zouden besteden, was de aandacht in lie klas der
drie vrienden dien Woensdagmorgen niet alle groet
Gelukkig was hun onderwijzer „zelf ook jong 'ge
weest'", zooals men dat wel eens jnoemt, on dus
deed Iiij dien rnorgen een oo-gjo 'dicht. En zoo
werd het ten slotte "toch twaalf ;üur, 'zonder dat Ier
strafwerk uitgedeeld had behoeven te worden.
Zelden waren de drie vrienden 'na schooltijd
zóó vlug thuis geweest als dien'dag. Anders deden
zo dat op hun dooie gemak ren [bracht bijvoorbeeld
eerst Henk Chris naar huis en -Ghris Herik weer,
maar ditmaal zetten ze er een Hinken 'pas In, want
ze hadden afgesproken elkaar om één 'uur al hij
de brug over hot kanaal aan Re treffen. En 'vóór
je een langen tocht gaat ondernemen, knoet 'je
natuurlijk eesrt flink eten, wat ook Jol 'weer tijd
kost- I
„Zoo, tot één uur dan,'' zei (Chris, (die ihet 'eerst
thuis was En om Jan, die nogal eens vergeetachtig
was, een beetje te plagen, riep hij dien achterna,
„Denk er vooral om, dat'je'schaatsen'meeneemt'".
Henk schoot in den lach en Jan 'zelf lachte
ook hartelijk mee, want hij wist," dat'het niet kwaad
bedoeld was. Haastig liepen zo toon diet zijn
tweeën door naar huis en 'hot leorete, wat 'ZijTdien
dag alle drie hij hun thuiskomst vroegen, was
jjoaw V
