KINDER-BLAD
SCHIEDAMSCHE COURANT
iiMniniiinMiiHiiiiijiiminiiniiMMniiHmuiiiiHHiinniitiHiniiiiiiiiiiiinmiiniiiüiiHBiiiniEiifliiiiiiniii^iiffiiHiiiiiHuiiSïl
DE ZILVERBERK
Bijvoegsel van de Schiedamsche Courant van 13 Juli 1929
VAN DE
Naar liet Engelsch van ED'NiA LAKE.
Vrij' bewerkt door
C. E. DE LILLE 1I0GERWAARD-.
7)
Toen de auto weggereden was, ging Bob naai
de apotheek, waar hij Iierr Schart, den nieuwen
assistent, naar de medicijnen voor juifrouw Bed.
ord vroeg.
„Die hoef je niet weg te brengen. Ik ka.n ze. wel
meenemen", zei de assistent mei een sterk buiteni.
landscli accent.
„0, ik ga toch dien kant uit na,aiq ,Uet boscli
en misschien wacht zij' er op-", gaf Bob ten ant
woord, dio zoo'n mooie gelegenheid om een praat,
je te kunnen maken met de kosl juffrouw va.n den
geheimzinnigen assistent, met wilde prijsgeven.
„Zooals je wilt", zei de manf „ik zal zo je
geven". En een boiek opslaand, begon hij! ze klaar
te maken, Hij werkte ving, als iemand, die zu'.ks
gewend is, terwijl Bob zag, dat hij een gouden
horlogeketting droog en een vreemd© uitdrukking
in de dogen had, alsof hij den geheelen lijd
aan iets anders dacht.
Totc.h is het te heupen, dat hij denkt hij liet.
geen hij doet", zei de jongen in zichzelf, of het
zou wel eens verkeerde gevolgen kunnen hebben.
Jlaar het is vast en zeker, do man, the wij gister,
avond in het laantje gezien hebban. Ik zou wel
eens willen weten, wat dit to betcekenen had",
it aalt' tusscihen iets graag Avillen weten en er
van op de hoogte zijn, is nog een groot verschil.
Toen hij de medicijnen gekregen had en ermee
wilde wegfietsen, kwam luji Jim tegen en u'oeg
hem, wat hij van plan was dien motrgen te (.loan.
„0. ik gat eens probeeren, of ik den sleutel
van dat geheimschrift vinden kan. Ik geloiof ze.
ker, dat het niet zoo heel moeilijk is. Ik heb -een
idee en wil <lat eens proèeeren".
„Ik hoop, dat het je gelukken mag cn zou jo
graag willen helpen, maar ik ga naar juffrouw
Bedfoird Zoodra ik thuis kom, zal ik je helpen".
„Graag. Toit straks dus".
Én Jiin liep vlug hot huis in. Reeds don go.
heelcn morgen koesterde liiji het plan: do go.
heimzinnige boodschap to ontcijferen, wn.nt dat
hel een boodschap was, daaïv'an was hij over.
tuigd. Hij was van plan het. geheun tot in zijin
•moest verborgen diepten te ontsluieren, in de stel.
lige meening Verkcereud, dat, wanneer Hij maar
eenmaal wist, wat er op. hot papier stond, dat ziij
in deri zilverberk gevonden hadden, zij de geheim.
zinnige dingen om hdn hoon zouden, kunnen door.
gronden. Het sprak vanzelf, dal do oijfers letters
'vertcgonwo.ord'igdcu en dat elke lettor van ïks
volgende gescheiden werd door een punt, tor-wijl
do dubbelpunten «.tienden om da woorden van
elkaar te scheiden. Hit was al iets au hij moest
alleen dus nog maar uitvinden, wat de verschil
lende cijfers beteckenden.
Hij liep regelrecht naar oen groiote kamer op de.
zolderverdieping, dl© oorsj nonkel ijk kinderkamer
geweest en npi nog speelkamer was. Hij! deed do
deur achter zich dhllit om niet gestoord te wor
den en sleepte er zelfs een ouden divan voor,
daar er geen sleutel op was, zoodat niemand zon
der zijn toestemming binnenkomen kon.
„Ziezoo", nep1 Jxijl voldaan uit. ,;,Nou kan ik
rustig aan het werk gaan".
Er was een groiote vierkante tafel in liet vertrek
en dim spreidde er verscheiden vellen paipier op
uit, ook liet stukje, waarop zij! do mededeeling!
mingeschreven badden
Gedurende cenigen tijd zat hij dit ernstig te be-
sliideereii. Daarna nam bij één der vetten «pier
en schreef or met ,gro.ote letters heel wijd uit
elkaar het alphabet, oip.
Toen hij hiermede klaar was, bekeek liiji zijn
weik met groote voldoening.
„Ik denk dat A één is", verkondigd© hiji aan do
wereld, doch slechts een muisje, dot uit Zijn hol
letje gekropen was, hoorde tret.
„Ja; A is één, maarIJ. kan anmogeiijtk
twee zijn. Dat zon ook veel te gemakkelijk wezen
en door een klein kind dadelijk gevonden kum
non worden Het eerste woord hoeft drie lettere.",
fijij bc.og zich nu nog dieper over het strookje
papier, waarop do geheimzinnige cijfers stonden'.
Daarna, denkende dat het omtoijfcrcm gemakke
lijker zoni gaan, ais do cijfers grooter waren,
Schreef hij alles nauwkeurig op een groot vol
papier .over, tusschen elk woord een flink'e ruim.
to latend.
„Zoo 'is liet beter", zei hij hardop.
liet muisje in den hoek knipoogde on wipte
vlug zijn bolletje weer in.
De bondschap, welke het groot© papier nu be
vatte, luidde:
21. 4. 25: 18. 1, 2, U, IS. 4. 2 7: 26. 9.
23. 11. 7. 9. 2: 14 121. 7: 3. 21: 7 9. 26 9.
2: 3. 9. 10.21:
Langen tijd hield .Tim de oogen opi het 'doom
ment gericht. Van tijd tot tijd krabbelde hij iets
op één van aijn vellen papier, zoodra, li'ern iets
to binnen schoot, dat hern nader tot do oplossing
van het geheim scheen te zrrllen brengen.
Eiken keer, als hij- meende een aanwijzing gevon
den to Lebben en deze pnojbeerde, kwam hij echter
