Schiedamsche Courant.
Rondom de Winkelsluiting
ZIJN LAATSTE WENSCH.
BmrwLAm
DE MATROOS.
Radio-Programma's,
TWEEDE BLAD
Werkzaamheden in den
Volkstuin.
Zaterdag 21 Dec. 1020. No. 19800.
Do laatste weken is ons land min of moer
in. beroering gebracht door den aandrang,
wolleen, eenige wmbelb©diondenofganisali©s
op do Gemeenteraden van1 verschillende
steden kobben, uitgeoefend om op een en
donzelfden idag der wede alle winlcols in
die steden na 1 uur 's middags tot sluiting
I te verplichten. Men 'heeft hier te doen
J met het jongste stadium ia de geschied1® s
van de winkelsluiting Men herinnert ach
het verloop dezer aangelegenheid. Aanvan
kelijk zijn in verschillende gemeenten win-
kelsluilingsverordemtogen tot stand geko
men, waarbij na een zeker uur des avonds
tot een zeker uur des och Lends het beul ie
i non van do klanten verboden was. Aanlei-
ding tot het maken van die verordening®
was do wensch, aan overmatig lange werk
j tijden in de winkels zoowel van winkeliers
als van winkelbedienden oen einde te ma
j kon. Diaarbij speelde een overweging, die
eigenlijk met het algemeen belang niets
j had uit te staan, doch dia uitsluitend ont-
j leend was aan het persoonlijk belang van
j enkele winkeliers, een gewichtige rol. IIol
was deze, dat indien men aan de winkel
I liers zelf overliet om hun winkels vroege®
i lo sluiten en later te openen, do kans
j groot was, dat enlcclo winkeliers om den
j Lroode hun winkels langer zouden blijven
openhouden, waardoor aan do overige win
keiiers concurrentie zou worden aangedaan.
J Ook word beweerd, dat de grooto meerder
j lieid der winkeliers wol vroeger wliklie slul-
toni, Idoch door concurrentiavTces ervan
veerbonden werd aan dit verlangen te
1 voldoen. Om deze redenen moest dus de ge-
meenlelijke overheid lussclieribeiclui komen
l en allen tot sluiti Voorzoovcr
l inderdaad de gcmcéniei., 'ï^ördening®,
bedoeld hebben do onderlmj^coincurrcai-
tie der winkeliers tegen te gaan, bemoei
den zij zich met een aangelegenheid, die
den gemeentelijken wetgever feitelijk niet
aanging. Over het algemeen editor schikte
zoowel het publiek als ook de meeslei
winkeliers zich in deze regel.ègen, die in
verscheidene gemeenten, uit een motief
van Zondagsrust meer en meer ook tot don
Zondag zijln uitgebreid.
D's laatste jaren is nu vooral het belang
der winkelbedienden bij een verkorting
van hun arbeidstijd op kien voorgrond go
komen. Do arbeidswet 1919 hield ook oen
arbeidsregeling voor winkelbedienden in,
maar het heeft tot nu toe geduurd oen
er van do invoering daarom iets kwam.
Men meende tot voor kort, dat die invoe
ring gekoppeld diende te worden aan oen
algemcene winlvelsluitingswet. Daarbij word
uitgegaan van de rodeneering, dat verkor
ting van den arbeidstijd der winkelbedieiir
den in vele gevallen zou moeten leiden tot
vervroegde sluiting der winkels, d.e mot
bedienden wciklen terwijl oen verbod van
Zondagsarbeid van winkelbedienden nood
zakelijk lot Zondagssluiting van. zulke win
kels zou moeten leiden. Werd diei sluiting
nu echter niet voor alle winkels vcuplichl
gesteld, dan zouidèn de kleine winkeliers,
die de klanten zelf bedienden, kunnen open-
Blijven en den grooteren winkeliers dus
concurrentie aandoen. Men ziet: alweer
dezelfde verkeerde redeneering; immers liet
ligt niet op~dcn weg van don wetgever de
concurrentie tegen te gaan, indien, deae
op zichzelf geen nadoeloplevert voor hel
algemeen belang en zeker ligt het niet
op zijn weg een aantal kleine zelfs tandigon
in liun broodwinning to benadeelen om
'hun to beletten te profiteer® van bot fci
"dat hun grootero concurrenten „ge® zin
(„Ueber den Tod hinaus").
Roman van ANNY VON PANiHUYS.
Uit het Duitsch door W. [Hi. O. Boellaard
19)
Het was in den .voormiddag van den
volgenden dag. In het huisje van het Slot-
steegje, gerekend van het Sclnlderijnui
seum, waren de venstergordijnen geheel
neergelaten, zoodat goen nieuwsgierige blik
van buiten kon doordringen in de woning
van don ouden Pietor do ïtuyter. Deze
'beweerde een nakomeling te zijn van don
iberoemden Hollandschen zeeheld Michiol
do Ruyter, die hot van matroos tot lui-
tcriaiit-admiraal-gcneraal liad gebracht en
èwas er trotsch op den naam van ecu
.-der grootste Hollanders van alle tijldon
I to dragen, hoewel het hem moeilijlc zou
r zijn geweest die afstamming te bewijzen,
Pieter do Ruyter zat fn oen broeden,
oudcrwctsche leunstoel, waarin zijn ld einc
.gestalte bijna verzonk; hij hield eenige
dicht in elkaar ..beschreven vellen papier
in de hand, waaruit hij .voorlas., Ilij' las
voortref te! ijk en bijzonder duidelijk, wat
niet to verwonderen was, wanneer men
wist, dat hij nog enkclo jaron geleden een
dor besto Nederlandsolio tooneelspelors
was, die zich door zijn voortreffelijke dictie
een naam had gemaakt. Zijn kloino, nie
tige figuur was hom aanvankelijk een
groot bezwaar geweest voor do tooneel-
spolersloopbaan,maar. zijn talent en zijn
ijzeren wil* overwonnen die hindernissen
en tientallen van jaron heorsclito hij als
een 'dér meest benijdo en gevierde toonecl-
kunstenaars. 'Op zijn vijftigste jaar mis-
hebben zelf in den winkel te blijven staan
als hun bedienden vertrokken zijn.
Zooals men weet, is het omiLverp-Winkel-
sluiLingswet in de vorige wetgevende pe
riode niet tot stand gekomen. Om nu in-
tusschen de winkelbedicndten toch bo hel
pen, is hot Werktijdenbesluit voor winkels
1929 uitgevaardigd, dat 1 Januari as. in
werking treedt. Daarin nu is bepaald, dat
oen arbeider behalve gedurende Zijn we
kelijksclien rusttijd bovendien in oen vim
kei geen arbeid mag verrichten gedurende
een halven dag in de week, hetzij vóór,
hetzij nü 1 uur dos namdidags.
Do winlcelbedicndcnorganisati.es w.Hfax nu
in verschillende .gemeenten, vooral in groo
te steden, den Raad er toe bewogen de
veroiclenuig op do winkelsluiting aan te
vullen met een bepaling, volgens weHce
alle winkels Dinsdag of Donderdag of op
oenigeu anderen dag der waak na 1 uur
zullen gesloten zijn. Zij zullen met dit
verzoek in de moeste gemecmlcin1 wel slib
vangen. Immers het is blijkbaar de bedoe
hng van dit Werktijdenbesluit aan iedcrcn
piatroon do keuzo te laten, of hij zijn
personeel al dan niet in zijn geheel
op den een.en clan wel op den anderen,
vóór- of namiddag dor week vrijaf zat ge
ven. Eenige aanleiding voor don Gemeen
teraad, om zich hiermede te bemoeien, is
er dan ook niet. Integendeel, liior treedt
sterk naar voren, dat het algemeen be
lang, dat is het belang van het koopend
publick en de bevoidoring van het vroom
dolingenverkcer, zich legon 'een sluiting
van alle winkels op. één en donzelfden
namiddag dor week verzet. Bovendien zou
bierdoor weer groot nadeel, zander ©enige
noodzaak, worden toegebracht aan de win-
keltcis zondea- bedienden, die alweer bc
lot zonden worden te verkoopen, wanneer
do winkelbedienden viijaf hadden. Slechts
met de bewering, dat de grooto Winkalims
legen de concurrentie der kleinere moe
ten woidcin beschermd, wiare dieza anti
socialo maatregel good to praten. Moclitm
er onverhoopt Gemeenteraden zijn, die zich
op dit standpunt stelden en dus toch deze
uniforme sluiting gelastten, dan zcui do
kjveslie der winkelsluiting in om ztoer
bedenkelijk stadium zijin gekomen. Immers
dan zou daardoor zijn komen vast te
staan niet alleen dat het algemeen belang
dor veibruikers moet worden aclitergeslleldl
luj hetbijzonder belang van winkelbedien
den en gioolc winkeliers, maar dat ook
de belang® der kleine, opkomende vak
genootem moeten worden opgeofferd aan
die dor economisch sterkeren. Dezelfde
veikeerdo strekking hoeft (trouwens hot onit
werp Winlvelsluitingswet. Gaat de wetgever
dien kaait uit, dan komen op den duur alle
kleine zelfstandigheden in die verdrukking;
dan zullen, komt er eenmaal eon regeling
van den werktijd in de schipperij', dé k'le'i-
no schippers op hun eigen schuit niet moer
vrij zij'n to varen, wanneer zij willen.
Komt er een regeling van don arbeid in
den landbouw, dan zullen ook de kleine
boeltjes en tuinders op lnm eigen stukje
grond niet meer mogen werken, zoolang
zij verkiezen; immers dan doen zij den
grootcren landbouwers on 'tuinders, diq
mot knechts weiken, concurienli'e aan!
Zoowol in desledeix als op liet platteland
verzet het belang der kleine luiden zich
tegen dergelijke averecliLsche beschermen
de regelingen.
Tuinieren in liet lioelije
bij den hnarii.
Wanneer strenge vostst of sneeuw ons
verhinderen om binten, te werken, kimman
wo ook binnensbuis nog nuttig work voor
onzen tnin doen. Eerstens maikan we plan
nen voor liet beteelen onzer tu,in gedurende
bet volgende jaar.
We weten immers dat Qit in verband
sehien was liij' wol ouder, maar wie weet
dat van een ijdel artist trouwde hij
met ecu zeer jonge figurante van betoö-
verendo schoonheid
Hij was bovenmate trotsch op zijn becld-
schoone, jonge vrouw en niets achtte hij
te kostbaar om haar, zijn goudblonde Ada
met dc donkere aogen, vreugde te berei
den en opi te_ sieren, want geld verdiende
hij genoeg, vooral op zijn kunstieizen, ge
durende welke hij gastrollen vervuldedan
biachL hij telkens een ldein vermogen mee
naar huis. Eens schonk zij een meisje
bot loven en oen uur later sloot do door
haar man verafgode Ada voor eeuwig
haar prachtige oogen.
De tooneelspeler was. door zijn smart
als yerlamd, niets en niemand was in
staat hem te troosten en de eenige ©ogen
blikken, waarin liij zijn leed althans min
der gevoelde, waren die, gedurondo welke
hij op de planken stond..
Voor zijn kind toonde* hij aanvankelijk
niet de geringste belangstelling, hij lucid
er niet van, liet was de oorzaak van
den dood van do betooveronde, jonge Ada
maar 'haten deed hij liet kind ook met,
het was hein onverschillig, volmaakt onver
schillig. llij herinnerde zicli nauwelijks, dat
hein do dokter mededeelde, dat liet meisje
leed aan con „hoekige afwijking van de
wervelkolom" wat kon zoo'n bagatel
hom schelen. Eerst voel later, toen hot
meisje, dat naar do moodor Ada lieotlo,
grooter werd, begreop Pieter dc Ruyter,
die woorden, van don dokter en op 'het
zelfde oogonblik, dat hij die begreep, ont
sprong in licrn eon stroom i van liefde, die
uitging naaf liet kloine meisje, in welks
loeder kindergezichtje róóds de mooie {.rek
ken der moeder ie herkennen waren. Van
nu i af leefde de geniale tooneelspeler
met bemesting en wisselbouw, en ook om
alle le teel® gewassen een plaats- te ver
zekeren, noodig is. yerdor maken we ©an
bcmestingsplan on bostellen aan de hand
daarvan de benoodigde meststoffan. Hier
bij denken vo aan de, in soimmige ge
nvallen wensch olijke, afwisseling van stal-
hnest met kunstmest. Wie jaarlijks kunst
mest als aanvulling gebruikt, kan hier ge
rust mee doorgaan. -Gemakshalve wil ik
hier do gemiddelde te gebruiken hoeveel
heden nog even noemen. Van stalmest go
ven wo per Are 1 M3. Voor stijve gron
den geven we aan mest met strooisel de
voorkeur boven koemest.
Van kunstmest geven we: stikstof fosfor
kali en kalk Dit laatste geven wo om de
3 jaar. Stikstof kunnen wo oa geven in
den vorm van Chilisalpeter ongeveer 8 12
K G. per Are. Kali geven we vrij! alge
meen in don vorm van Patentkali, waar
van wc ongeveer S.10 K.G. por Are uit
strooien. Over hot gebruik is natuuilijk heel
veel te zeggen, maar dit laat de 'plaats
ruimte niet toe. Kalk geven we gewoonlijk
als kalkmergel. waarvan wo om de 3 jaar
ongeveer 40 K.G. por Are uitstrooien. Bij
liet bepalen dor te gebruiken hoeveelheden
bedenken wo eerstens dat elke plant bo
vengenoemde 4 stoffen beslist noodig
hoeft, maar dal het eone gewas meer van
dit, het aindere meer van dat gebruikt. Zoo
weten we, dat bladgroenten naar verhou
ding veel stikstof, wortel- en knolgewassen
veel kali, en peul- en andere zaadvruchton
veel fosfor .gebruiken. Hiermede houden
wc rekening 'bij het bepalen dor te gobiui-
ken hoeveelheden. G
Monumout voor Jan Toorop onthuld.
In allen eenvoud en .stilte hoeft gister
ochtend op do R K. Begraafplaats aan de
Korldioflaan to 's Giavenlxage de onthul-
r
hng plaats gehad van liet monument, ge
plaatst op liet graf van Jan Toorop, den
in 1928 ontslapen grooten kunstenaar.
Om half tien werd in de kapel op-het
keikhof een plechtige Heilige Mis opge-
diagen door pater A. C. M. Bergé voor de
zieterust van Toorop en van zijn korten
tijd na hem overleden eohtganoote.
Deze mis werd bijgewoond door ehkela
familie-leden en kennissen van Toorop',
cloor dr. van Gelder, directeur en dr. Knul
tel, onderdirecteur van den Gemeentelijken
dienst voor Kunsten en Wctonsckapipm,
cloor loden van liet comité voor het jgraf
monument en door den.pastoor Jorna, den
paroehicspastoors van wijlen Jan Toaro-p
Nadat do plechtigheid in de kapel was
geëindigd, begaf men zich naar liet graf,
waar do inzegening door pastoor Bergé
plaats had.
Mol een enkel woord dankte daarna de
heer Vital Hacsaert aHe aanwezigen voor
aun holangstelling en ook hen, die door
bun gifben bijgedragen hadden voor dit
monument.
Zooals bekend, is het monument ontwor
pen door den architect Koopholler. In het
middenstuk is een engel van ceramiek
geplaatst, naar een door Toorop indertijd
zelf gemaakt ontwerp. Voorts zijn er dc
geboorte- en sterfjaren van den kunstenaar
in gebeiteld.
Als oen bijzonderheid woide nog ver
meld, dat hel gister juist de verjaardag van
Tooi op zou zijn.
Maandag geen beurB,
Die Voroeniging voor den Effectenhandel
lieeft in luar vergadering van gister, met
182 legen CS stemmen besloten de beurs
op Maandag as te sluiten
De Minister moet dit besluit nog offi
ciecl goedkeuren.
(Uit het Russisch.)
Het scliip had vijf zeean doorkruist en
kwam naar Datum om nxphta te lid®.
Twoo dagen, nadat Odessa gepnsseeid was,
slechts voor zijn kind de arme, kleine
Ada, die een bochel had. Hot was geen
kleine, niet opvallende vergroeiing, die een
handige naaister weet te verbergen, maar
een gioote bochel, die dadelijk de aan
dacht trok en met geen mogelijkheid ver
borgen kon worden. Ongeneeslijk was die
„hoekige afwijking van de wervelkolom",
zooals de dokter zich had uitgedrukt.
Hoe ouder Ada word, met des to meer
toederheid hechtte zij zich aan haar vader,
die haar thuis les liet geven door een gou
vernante, om haar- niet naar school to
behoeven zenden, waar te voel kinder®
van gezonden, normalen lichaamsbouw
bijeen waren, kinderen, die haar of zou
den bespotten, of liun medelijden jegens
haar zonden toonen. Maar hoe leelijker
haar lichaam zich ontwikkelde, des te
mooier werd liaar gezicht, dat oen waai
worder van schoonheid was en de gelaat
strekken der overleden moeder nog veire
ovei trof.
Als de tooneelspeler met zijn dochter
uitging, bleven de voorbijgangers stilstaan,
om verbluft naar het kopjo met do goud
glanzende haion van liet kloine "meisje
te kijken, om dan na een niedelijdenden
blik naar clou ontsicrendon bochel lnm weg
te vervolgen. Op con dag, toen do Ruyter
van een vermoeiende repetitie in zijn wo
ning terug keerde, trof hij zijn dochter
voor den spiegel aan, verzon declamee-
rend.
En op'welke wijze zogda Ada die ge
dichten I
Als muziek klonk haar diepe klokken-
stem en do oude tooneelspeler luisterde
in vemikking een geniale, machtige
begaafdheid moest het meisjo bezitten, an-
dcis zouden diegedichten, welk© liiji al
zoo dikwijls van verschillende toomeelspio-
voer men langs de leust en van de boot
zag men in de verte de blanke holels, vil
la's en strandpaleizon opdoemen in een
weelde van palmen.
Het schip heette „Costa", [Hot was een
Grieksohe boot en gepacht door een Fran-
sche maatschappij. De bemanning bestond
uit Grieken, twee Turken, twee Rumenen
en één Rus: de matroos Strachow, dio
vijftien jaar geleden van een oorlogssckipi
in Algieis was gedeserteerd.
liet scliip wierp togen den avond zijn
anker uit, bij Batumi, toen reeds de lich
ten geheimzinnig opflikkerden. De matio
zon schoren zich met groote haast, ver
kleedden zich snel en haastten zich aan
land. Langs het stiamd zeulden drommen
menschen door het zaind, in do café's rin
kelden do domino sleenen. Vrouwen ciikel-
den rond. De matrozen, met slappe hoed
jes op, drongen zich in de menigte; vrou
wen oogen glansden ingehouden, maar veel-
beteekenend, zooals altijd in havensteden;
liet was de drukke fleuiiglieid na de zee,
den arbeid, de ongedeelde eenzaamliei 1.
Strachow had ook spoedig een meisje aan
den haak geslagen. Het was een zeer ma
ger, zeer eenvoudig kind, niet opgemaakt,
nog voel op een „Biackfisch" gelijkend. Een
zijden shawltje droeg ze om de sohoudeis,
zij locnsclito ©enigszins, wat haar juist
eenige attractie gaf. Het meisjo ging met
hem mee door do straten van Biatum, zij
toonde hem de eigenaardige, donkcie ste
gen, vóór hem uiLgaande, terwijl hij volg
de, in zijn Euiropeesche kleoren met den
viltten hoed, dien luj scheef dro( g, bijna
als oen matrozenmuts. Eindelijk, van het
drentelen en slenteren moe, zetten zij zich
op een bank moor. Het meisje nam haar
begeleider van terzijde op. Hij was niet
jong meer, witte haren schemerden door
zijn snor; een gomilimelcido schedel toon
de een somber voorhoofd; in zijn ooren
droeg hij zilveren ringetjes. Hij had liaar
vader kunnen zijn.
„Hoe warm is het nog", zei zo on
knoopte haar blouse wat lasser.
„Vindt je?" vroeg luji,, terwijl luj' aan
zijn snor plukte. „Iloe heet je eigenlijk?"
„Mery."
Strachow zweog een oogenblik, had het
druk met zijn knevel en zei to®:
„Zie je, Mascliazoo gaat 't nu... ik
was sedert vijftien jaren niet in Rusland.
Nui bon ik eindelijk terug. Jij was toen nau
welijks acht jaar oud, niet veel meer. Iloe
oud ben je?"
„Twintig jaar", zei zo. I i
Rü(, zie je wel? Vijf jaar, niet ouder was
je toen en misschien heb je wel met
mijn dochtertje gespeeld. Ik had een doch
ter in Rusland, in de stad Oranionboom.
Ken je die? En mui bon ik weer in Rus
land liet is wonderlijk."
Strachow solioof wat dichter naar haar
too en streelde den zoom van haar zijden
hoofddoek. Toen ze met een geijkte bemin
nelijkheid wilde antwoorden, zei hij
„Laat maar... daarvoor ben ik niet liier
gekomen. Vijftien jaren was ilc op zoe,
op alle oceanen; ik ben nu voor 't eerst
terug in Rusland. Mascha In Amerika b®
ik geweest, in Australië, op liet eiland Cuba
en in Rusland was ik in geen vijftien jaren.
En toen we naar Rusland koers zetten,
heb ik bij mezelf gedachthóe oud is
nu wel mijn dochter en waar is zij, mijn
dochter? Ik rekende uit en het kwam uit,
dat zij twintig moest zijn. En to® 'dacht
ik:
„Zou je nu zonder cadeautje bij je doch
ter kunn® aankomen; parfum zal ze heb
ben en eek een zijden dook, dien ik' in Mar
seille kocht,"
Hij haalde uit zijn zak een flesolije on
een groenzijden doekje. Het meisje loerdo
van terzijde naar de beide dingen, hau*
handen bleven onbewegelijk op dekniean.
Stiacliow streelde haar over liet haar
met zijn massieve hand.
„Neem jij1 die cadeautjes maar", zei hij,
Ier süiad gehoord, liorn niet zooi treffen
Van toen af werd do vader een leermees
ter van zijn kind on luj had zijln leven
er graag voor opgeofferd, indien hij de leo-
lijke, mismaakte gestalte van Ada in een
welgevormde had kunnen veranderen, op
dat er uit zijn dochter een toonoolspoel-
ster liad kunnen groeien, zooals hij die
gedroomd had.
Toen de Ruyter de zeventig achter den
rug had, zegde bijl, hoewel zijn stom nog
jong en frisch was gebleven en trots de
protesten zijner vrienden en bewonderaars,
de planken vaarwel en, op oen dag, nadat
hij zijn in hypotheken "belegd vermogen
had losgemaakt, veidween hij met Ada
uit Amsterdam, de stad zijner laatste triom
fen. Niemand wist waarneen hij zijn schre
den had gericht, niemand wist, dat hij' zijn
vaderland had verlaten en naar Dmilscli-
land was gegaan. Hadden de vele vrien
den en bewonderaars van den naar lichaam
en naar geest zoo grooten artist liet _ge-
woten, dan zouden zijl niet hebben begre
pen, waarom hij zich in hot buitenland
had gevestigd. 'Hadden zij hom naar do
reden gevraagd, en had hij' op hun vraag
geantwoord wat echter niet waarschijn
lijk ware geweest dan zou hij gezegd
hebben: „om der wille van mijn dochter
woon ik in Diuitschland, omdat ik voer
haar, die een voortreffelijke baorieclspeeil-
ster is, een stuk schrijf,, waarin zij kan
optreden, een stuk, waarvan do vrouwelijke
hoofdrol uitsluitend voor haar is geschre
ven, een rol, die alleen zij, de mismaakte,
met den levendigon geest ca het heeüijke
gezicht, kam spelen. Een stuk, dat ik schrijf
om haar het optreden op het tooneel,
waarnaar zij zoo'n brandend verlangen
heeft, mogelijk te maken. Het stuk speelt
in Djuitschland en daarom moet ik D|iiit-
„misschien heb jij met mijn dochter wel
gespeeld..."
Maar het .meisje zat aldoor maar. onbe-x
wegelijk en Strachow lei de geschenken'
neer in haar schoot.
„Masclia", zei hij, „één ding moet je
mij beloven... ons scliip vaart na drie da
gen weg. Laat je niet in met ander® deze
diie dagen... wees mijn docliteitje."
Het meisje zat zwijgend naast hem en|
hield in haar hand... oon flosohje parfum
en een zijden doek. Toen stapten ze op
en liepen opnieuw wat door de donkere
stiaten van Batum. Over de zee flikkerde
het licht der vuurtorens, De hitte lag
broeiend, neerdrukkend over de stal. De
mensclienmcniglo in de stiaat golfde steeds
nog voort. Op den hoek van eon straat
bleven zo staan. 1
„Masclia, dit moet je mij beloven", zei
Strachow. Hij keek liaar diep in de glan
zende oogen en het kwam hem voor, alsof
hij in de oogen zijner dochter had geke
ken, Een minuut later was zij ia dc men-
schenmassa verdwenen.
Don volgenden morgen, waren do matro
zen in hum vuile Hoeren aan den arbeid:
Zij pompten naplila in het scliip, waarvan!
de waterlinie steeds hoogcr steeg. Den der
den avond was hot schip geladen en voer
heen naar Comslanza, 'Konstiintinopel, onj
Maiseille. I
Niemand ging mot Strachow mee. Een
viouiwspèrsoon stond aan de kade en wuif
de met 'den doek en Strachow kook meer
malen op van het werk en wenkte terug
naar het meisje, dat hij als een doch
tertje had achtergelaten. i
Zondag, 22 December.
Hilversum, 1071 M.
9 it. V. A. R. A. Gramofoonmuzieh.
9.45 uur. VI. A. R. A. Lezing. 10 uur.
V. A. R,. A. Lezing. 10.15 uur. V. A,
R. A. Concert. Orkest en vocaal kwartet.
12.01—12.40 xi. V, A. R. A. Lezing door
Dr. C. II. Sluiter, over: De afstand der
maan. Eb en vloed. De aswenteling dol
aarde. 12.402 uur. Concert door het
A. V. R. 0.-octet. Boris Lensky, viool.
22 30 uur. A. V. R. 0. Tooneelhalfuurtje.
Tooneeloverziclit door Mr. Hendrik ScliolLe.
2.304.15 uur. Concert door liet Omroepr
orkest. Nic. J. v. d .Stad, cello; Kees
Heeikens, piano. 4.15—5 uur. Gramofoon-
muzick en sportuitslagen. 5 uur. (golf
lengte 298 M.) V. A. R. A. Wekelijkscb
nieuws. 5.15 'uur. V„ A. R. A. Kinder-
urntje. 6.15 uur. V. P. R. O. Kerkuitzen-
ding vanuit do Ned. Herv. Kerk te Zaan
dam, met medeweiking van sopraan, hobo
on orgel. 8 uur. A. V. R. 0. Tijdsein, pers
en sportnieuws. 8.15 uur. Opera-uitzen
ding. „Hans en Grietje". Sprookjesspel in
3 bedrijven Muziek van E. Ilumperdinck.
Orkest, koor en solisten. Na afloop gra-
inofoonmuziek 12 ixur, Sluiting.
Huizon, 1875 M.
8.309.30 uur. K. R 0. Morgenwijding.
9.50 uur. N. G. R V Kerkdienst vanuit
de Ned. Herv. Kerk (Augustijnenkerk), to
Dordrecht. 12.301.30 uur. K. R, 0. Con
cert door het K. R. O.-trio,. 1.30—2 uur.
IC. R. 0. Godsdienstonderricht. 22.30
uur. Lozing, over: „Enkele Zuid-A£rikaan-
sche gedichten". 2.304.30 uur. K. R. O.
Gramotoonmuziek. 4.305 uur. IC. R. O.
Ziekenhalfuurtje. 5 uur. N. C. R. V.
Keikdicnst vanuit de Geref. ICerk te An-
dijk (Oost). 6.30—7.30 uur. N. C. R. V.
Kerst-jeugddienst vanuit de Evang. Luth.
Kerk te Apeldoorn 7.307.55 uur. IC. R.
O. Lezing, over: Kerstvertellingen. 7.55
8 uur. IC. 11. 0. Voetbaluitslagen. 8.01
S05 uur. IC. R. 0. Voetbaluitslagen. 8.05
8.15 uur. IC. R. 0. Praatje door den IC.
R. O.-voorzitler. 8.159.10 uur. IC. R. O.
Concert. Oikest en piano. 9 109 30 uur.
Giamofoonmuziek en nieuwsberichten. 9.30
10 45 uur. IC. R„ 0. Voortzetting con
cert. 10.4511 uur. IC,. R. 0. Epiloog door
het Klein Koor.
Daventry, 1554.4 M.
3.20—3.50 uur. ICerkcantate No, 1 van
Bach. ICooi', orkest, vocale- en ins [rumen-
-sclie toestanden bestudeer®."
Zoo ongeveer zou Pieter de Ruyter op
nieuwsgierige vragen hebben geantwoord
althans indien hij', zooals reeds gezegd,
geantwoord zou hebben.
Hij bad met Ada na zijn vertrek uit
Nederland in Ruitschland rondgereisd, tot
dat hij eindelijk besloot zich in het rus
tige Schneiditz te vestigen, -waar het hem
het best beviel Het kleine, toevailigi leeg
staande huis aan het begin, vam de Slót-
steeg stond hein aan en Hij informeerde
aan wien het toebehoorde.
„Aan mijnheer von Weidon, die het in
dertijd geërfd heeft en hot graag zou wil
len verkoopen of verhuren, maar dat ging
niet zoo gemakkelijk, omdat de Slotstoeg
in een kwaden reuk stond," gaf men kern
ten antwoord.
Dat bevioRhem, want dan kreeg hij het
huisje zeker tegen een lagen kuurprij's,
dacht de Ruyter. Hij ging von Weiden
bezoeken en word het met dezen spoe
dig over don prijs eens, want de eigenaar
was blij nog iets voor het huis te krij
gen, dat reeds zoo lang leeg stond.
Weldra was het huisje door den be
roemden tooneelspeler, van wien' niemand
ui do kloino residentie iets wist, en zijn
dochter betrokken, en thans woonden zij
er ongeveer een jaar, maar behalve den
huiseigenaar en diens schoonzoon dm
schilder Hans Walschmann; die Ada ge
schilderd had konden zij zoo goed als
niemand. Alleen een werkvrouw, die in
de buurt woonde, kwam dagelijks voor
liet grove werk en om het eten uit een
nabijigelogen restaurant te halen.
(Wordt vervolgd).
r DER
f t
t,
i 4 s
a
«■agya rii ■iwawa—a—»a—a—wiammmmawaa—
