uw er iron predikant niol over sproken on het
duurde geruimen tljll, voor hij er iets van vernam.
Op een avond echter liet begon reels to sche
meren kwam dominee Swat eis op weg naar
lmïs, plotseling tot de ontdekking, dat Mj een
boek in de consistorie-kamer*) hal laten liggen
Jukt op dit oegenblik kwam er eon catechisant
al fluitende aan.
„O ^Villeins", zei de predikant, „je kunt nro
van dienst zijn. Ga eens eren naar de consistorie
kamer en haal daar het boek voor mij dat op
do tafel ligt. Het heeft oen bruinen omlag an ja
zult hot onmiddelijk zien liggen".
„Zo ze zullen de kerk sluiten, torwij' ik er
in bon, dominee, on hoe moot ik or dan uit
komen klonk het met bovendo stem.
„Onzin. Do lichten ziji nog op. Ga maar gauw
on breng mo dan hot bo.;k. Ik bob frrot vanavond
noodig", zei de predikant, terwijl hij hot hek der
pastorie wildo ingaim. Een gesmoorde snik achter
hem dood hem echter omkijken.
„O, dominee, laat mij alsjeblieft niet dat boek
halen. Ik durf niet. Zo zoggen, dat er oen geest in
de kerk ronddoolt, dat hot or sp o'.tzei au do
van het hoofd' tot do voeten sidderende jongen,
die geslingerd word tussehen angst voor don pre
dikant on VTC03 voor liot spook.
•„Een goost", bulderde dominoo Swaters mat
een stom, die zelfs hot spook op do vlucht ge
jaagd zou hebben. „Wat is dat voor onzin? Wacht
eens even. dan zullen wa samen met hot spook
afrekenen".
En terwijl hij do pastorie binnentrad, dacht hij:
„Het is natuurlijk do één, of ander© dwaze
jongen, die voor geest spoelt".
Na een stevigen stok uit den paraplustander
ter hand genomen to hebben, ging dominoo Swa-
ters opnieuw naar buiten. Van den bevonden jon
gen was echter in geen volden of wegen meer
iets 'Je «ion. Hij had zich haastig uit de voeten
gemaakt.
Do predikant zou echter niet alleen tegenover
het gevreesde spook komen to staan, want vlak brj
do kerk kwam hij Maarten, den koster, tegen. Deze
verklaarde zich dadelijk, bereid mot den pr.di
kant een tocht togen aUe mogelijke spoken, to on
dernemen.
„Ik geloof, dominee", zei de man op fluiste
renden toon, „dat het de één of andere bongel is,
die de mensehen verschrikt maakt i hot is werke
lijk verwonderlijk, hoe bang do meoda monschen
zijn. Zo durven niet anders dan met hun driean
of vieren in do kerk komen en vermijten de
omgeving, zoodra hot donker wordt. Zo zouden
niet te bewegen zijn er dan langs te loopen, zelfs
al konden dj er genoeg geld moe verdienen".
„Hm", kuchte de predikant, terwijl hij zijn rech
terhand, waarin hij den stoic hield, onheilspellend
ophief.
"Over het smalle paadje liepen zij nu naar den
zijkant der kerk. Do predikant zorgde or echter
wel voor in do schaduw to blijven, opdat zijn
lange gestalte hem niet verraden zou. Toen zij bij
de kleine zijdeur gekomen waren, hoorden zij dui
delijk gekreun, dat nog sterker werd, toen zij do
kerk binnentraden. Maarten rilde over al zijn le
den. Vol vertrouwen keek hij echter op nasar den
predikant, terwijl hij dacld:
„Een kranig spook, dat hem schrik zou kunnen
asanjcigen".
Korkekamer.
ilfct gekreun hield aan en werd nu on da» af
gewisseld door het gerammel van oen ketting.
Dominee Swaters hield zich nog steeds sd'ntil,
terwijl Maarten doorliep on ©on 11 ui derend ge
geven bevel van den predikant gehoorzaamde door
plotseling lui den angstig to gillen.
Op dit oogenbiik kwam do maan tussclron de
wolken door, do wind loeide onstuimig om liet
kerkgebouw hoen en ©on witte figuur ijlde door
het schip der kerk, terwijl het een angst aanjagend
gekreun liot hooren en oen rammelenden ketting
voortsleepte.
Do koder wist op dit oogenblik niels anders to
doen dan te vluchten. Of dit uit angst was, of
wel met de bedoeling het spook buiten de kerk
to lokken ,kain niet met zekerheid uitgemaakt voor
den, al beweerde hij latei" zelf, dat bot laatste
het geval was. -
Het spook achtervolgde hom onder hot slaken
van oen w oosten kroot, terwijl hot den spookach»
tigen arm dreigend ophief.
In dit oogoniblik sprong do predikant echter to
voorschijn en legde bij zijn arm op dien van het
vermeend© spook. ZSjn handen grepen een. ta?tbaar
iets en de hovig ontstelde koster hoorde nu dui
delijk twee slagen op den rug van hot vermeende
„spook" neerkomen. Een zoor menscliolij'co gil
was bet gevolg hiervan.
Ik geloof, Maarten, dat d i t spook do. dorpe
lingen niet meer verontrusten zal. Wil je alsjeblieft
aan iedereen, die het maat hooren wil, vertellen,
dat het spook op de meest aüdoendo wijze ont
maskerd is?"
De predikant liep nu naar buiten, een verwarde
laken massa rneesleepend.
„Ons laatste vermaak", zei hij. terwijl hij een
paar minuten later bij zijn vrouw in do kamer
kwam, den witten (bundel nog altijd stevig vast
houdend. i
Mevrouw Swaters keek hoogst verbaasd, toen
Zij zag, hoe het „spook" zich uit do lakens los
worstelde. Hot stond daar met beschaamde kaken
en wist niet, wat hot tot züjin verontschuldiging
moest aanvoeren.
„Jaap", riep mevrouw Swaters uit. „Ben jij het
werkelijk, die zoo'n schrik onder de monsuhen
verspreid h-ebt? Wat vreeselijk ondoordacht van
je. Weet j© dan heelemaal niet, dat angst voor
sommige menschen onherstelbare gevolgen heb
ben kan?"
„Wat verdient hij voor straf?" vroeg dominee
Swaters, terwijl hij den schuldige streng bewaakte.
„Een flink pak slaagMaar Jaap, jongen,
wat zie jo er nit. J© bent zoo wit als hot laken
zelf en jo staat te klappertanden van da kou. Ga
maar gauw naar bod".
Den volgendon dag was Jaap ziek, Mj had ©en
flinke kou gevat on hieraan had hij het lo danken,
dat hij er zonder verdere straf afkwam. Maar toch
zou hij nog boel lang ovor zijn „spook"-gesdhio
denis moeten hooren. De jongens plaagden hem
zonder mededoogon ©n kleine Geer go speelde al-
Lijd van „Jaap, die een spook was".
In het dorp weid hij, zooclra de ware toedracht
der zaak uitlekte, steeds door joelende en schreeu
wende dTCumissen achtervolgd en dit hield niet op,
voor hij den grootste» hunner eens afgeranseld had.
Jaap had er al lang meer dan genoeg van en
dacht er eenvoudig niet meent over ooit weer
voor „spook" te spelen,
(Wordt vervolgd).
