Het ontstaan eener mode.
zich in, stonden de jongens over deze moeilijke
vraag 3va te donken, toon een armoedig uitziende
man plotseling Jiulp aanbood:
„Bagage dragen?" vroeg hij,
Dick merkte wel, dat de man. een ongunstig
uiterlijk had en bovendien half dronken was, maar
zag zioh (toch genoodzaakt het aanbod aan !o
nemen. i
,„Als je deze twee tasschen i*oor ons naar de
werf brengt, waar do Zeevogel ligt, zul'en wijl je
twee kwartjes geven", zei bijt
„Top" zei de man, terwijl bij de tasschen opnam
De jongens volgden hem op de hielen met de
kruik tussclien zich in.
Toen zij er waren, baalde Diofc zijn beurs te
voorschijn en gal hij den man twee kwartjes. Dit
was blijkbaar bet oogenblik, waarop hij gewacht
lrad. Hij tl eed een haastige groep naar de beurs
en zou er naar alie waarschijnlijkheid mee van
door zijn gegaan, als Les niet met oen bewonde
renswaardige tegenwoordigheid van geest hisScihcn
beide gekomen was. Ilijl stak namelijk een been uit
en de half dranken man struikelde er niet een
vloek over. 1
„Neem die tascb en loop gauw de groote looi is
binnen", fluisterde Dick nu haastig tegen Lex. ,,Ik
kom met de rest". I
De mani bad -niet gezien, waar de jongens ge
bleven waren, durfde bovendien geen ruchtbaar
heid aan de zaak geven en strompelde al moppe
rende en vloekende weg.
De jongens bleven nog een lijlje wachten en ■vul
den zoodra zij zagen, dat de man zioh uit do
voeten had gemaakt de kruik met water.
Daarna gingen zij 'naai', ii'et kleine schip waar
ze een plaatsje als verstekeling zouden zoeken
HOOFDSTUK IV."
Het schip was geheel verlaten, dodh men bad
de loopplank ingehaald. Do jongens kondon echter
gemakkelijk aan boord klimmen. Dick klom eerst
over do verschansing heen. waarna Lex liem de
bagage aangaf en eindelijk zelf volgde.
Do zeilen, welke de lading bedekten, waren
met touwen aan ringen in het ruim vastgemaakt.
De jongens maakten één dezer touwen wat losser
en kropen onder een zeil.
Het schip was geladen niet geperst stroo en
overal lag stroo verspreid.
„Is bet niet prachtig?" fluisterde Dick. „We
zullen bet ons hier best gemakkelijk maken".
Do jongens kondon genoeg zien bij het licht der
maan on dat was maar gelukkig, want bij al dat
stroo konden ze natuurlijk geen lucifers aansteken
De beide avonturiers nestelden zioh in liet stroo
en vielen weldra in slaap.
Toen zij den volgenden morgen wakker worden,
was er iemand druk herig bet houten dek over
liet stroo dicht te maken De jongens bielden hun
adem in. om bun tegenwoordigheid niet te verraden
en voelden zich pas veilig, toon alles klaar was
Zij. spraken nu h|un proviand aan en gingen zoo
gemakkelijk mogelijk zitten.
De lading was op alle plaatsen niet even li'oog
opgestapeld en op de plek, waar de jongens zaten,
drong piet daglicht fiauw door. Zij slaagden er in
de uiterste baal een eindje te verschuiven en zoo
doende een patrijspoort vrij te krijgen. 'Er zonden
wel meer van die raampjes zijn, doch die konden
ze niet zien door de balen stroo, welke er voor,
stonden. Waarschijnlijk bad bet «chip vroeger pas
sagiers in bet lussohendek vervoerd, dat door
de patrijspoorten van licht voorzien werd.
1 Ht glas was echter zoo dik en zoo stoffig, dat
zij er niet doorheen konden zien, maar do jongens
waren al blij, dat zo niet in donker zaten.
Na een paai' uur verkondigde een zwaar gestamp
•op bot dek en een Juid geven van orders, dat do
Zeevogel van wal stak. Weldra boorden zij het
water tegen den kant van liet sdhip klotsen.
In,do eerste uren viel er geen verandering te be
speuren. Alleen hoorden ze nu en dan beweging
pp het dek. Tegen een ujnr of vier in den middag
deed oen oorverdoovend lawaai hen plotseling he
vig schrikken. Hot leek wel, of honderd tonnen
zware sioenen niet geweld naar beneden werd én
gerold.
Lex groep den arm van zijn broertje en fluis
terde ontdaan
,.,0 Dick, wat gebeurt er? Zou het een botsing
Zijn?"
Daar *li et water niet meer tegen do bark klotste
en deze stil scheen te liggen, dacht Dick dat de
veronderstelling van Lex juist was. Het Ingehou-
dem adem luisterden zij naai' de dingen die ko
men zouden, vaag verwachtend, dat er een order
gegeven zou worden: m de booten te stappen.
Er gebeurde echter niets en na eenigen lijl
ohtdekten zij, dat »b|et anker uitgeworpen was en
hetgeen zij gehoord hadden niets andors was dan
bet ratelen van den ketting.
Zes uur bleven zij voor anker liggen en bet was
reeds lang donker toen Ar,et ratelen 1 geluid van
den ingehaaldcn ketting bun verkondigde, dat do
reis vervolgd zou worden.
De jongens boorden de bemanning in de verte
zingen en vielen eindelijk in s'laap.
Toen zij wakker werden, was bet weer dag. Hun
verblijf tusschendeks was verre van aangenaam,
maar langzamerhand begon bet toch wel wat te
wennen, al verlangden zij erg naar frissche lucht.
Zeeziek waren ze ook op htm tijd, doch dat ging
gelukkig vrij spoedig weer .over.
i 5he waren van plan geweest niet uit hun schuil
plaats to voorschijn te komen, voor er een week
verstreken was. Ze hadden eten en drinke'a genoeg
bij zich, maar na oen dag of vier, vijf begon bet
gedwongen nietsdoen bun gruwelijk te vervelen.
Zij bedachten van alles om den tijd te doodan en
deden alle spelletjes van raden en vragen etn ant
woorden, die ze zich maar hinneren konden. Ook
lazen ze telkens bet verhaal over van bun verren
voorvader, die den schat verborgen bad. Zelfs spel
den zij de krant, waarin zo een gedeelle van hun
bagage gepakt hadden, en duurde het niet lang,
of zo kenden alle advertenties nit bun hoofd.
(Wordt varvolqd).
Koningen en Koninginnen, prinsen en prinses
sen géven dikwijls do modo aan. Een aanlig staaltje
biervan is het volgende:
Koningin Helena van Italië bad oonige jaren
geleden diep medelijden met do koraalvissobers
uit de omgeving van Napels. Koraal was galieel
uit do mode; niemand droeg bet meer en hot
werd dan ook door niemand gekocht, zoadat bet
er voor de koraalvisschers boel treurig uitzag. Er
viel niets meer voor bon te verdienen.
De wanhopige koraalvisschers wendden zich nu
•tol de vorstin van Iran land. Dezo was zeer be
gaan met hun lot en dacht:
