£1 SCHIEDAMSCHE COURANT f_£
EEN MOEDIGE DAAD
VAN DE
No, 31 BIJVOEGSEL VAN DE SCHIEDAMSCHE COURANT VAN 1 AUG. 1931
doior
'C. E. DE DILLE lIOGERW'AARDt.
'tWias JcwarL voor tweo on olpi hot schoolplein
krioelde Eet van spielende. cn stoeiende joingem
''LWas een gedraai en gespring, eon gei'oep ran go-
j^ldh dmt de ootren voioir te sluiten en voder, jliefn el
■bepaald op net schoolplein zijn moest, bleat' er
vandaan cn getroostla zich' Haver do moieilo eau
"ejindje o.m te lompen dan zich to midden del' joe
lende jeugd te wagen.
Vooral enden van dagen, die niet Zoio. Vast
meer ,olp do boenen stonden a's dit in Min jonge
jaren hot geval geweest was, vermeden het school
plein. Een enkele voorbijganger, die hiel plein
wcnschte oiver te steken, keek boos, maar de
moesten waren den tijd nog niet vergoten, toon
ze zelf Song waren en niets liever doden dan
stoeien. YV'at was dat lang geleden. Maar op' oans
scheen die. tijd als weggevaagd te zijn
'Landerig, ,aan den kaïnl van bet Schoolplein
stond Kees VcTploeg. Iïij> wenschfce niets! liever
dan onopgemerkt to blijven. Of hij dan niet graag
meespeelde? Och, maar al te graag( doch bij
loon niet. Zijn manko beam boette totem mot de
:ande,ren mee te doen en dat was bof. ergste (nog
niet. Vod, veel erger dan van allerlei wilde
spelletjes uitgesloten te zijn, was het, dat de
jongens hom vooir !af aanzagen, want dat was hij1
hecïemaal nïel. En is er voor een jongen, die
met oen groo fan voorraad moed uitgerust is, wel
iets eilendigers denkbaar dan dat bij! van laf
heid beschuldigd wordt? 0, als er zicth maar eens
een gelegenheid voordeed, waarbij1 hij! toionen kon,
'dal h'ij. wat moed betrof, voor, geen der andoren
b'clhtoöfdo onder te doen.
Maar die gelegenheid, welke Kees alleen in ziij'n
dreomen had, deed zich in werkelijkheid helaas
niet \'o.or. Integendeel: oinnadankend, als jomgons
gewoon]ijk Zijn, lieten zij gaai gelegenheid voorbij
gaan om hem te bespotten, hom „flauwerd" en
zelfs Se manlco" na to rcepien.
Natuurlijk hadden do ondenvijl/JeTs dit streng
verboden, maar ai's de jongens wisten, dal zij' niet
door hen geholord werden, pi'aagden zJij! Kees maar-
al to vaak. En het slachtoffer dacht er niet over,
z'iclh1 bij den Masse-oiKlerwlji/.er o.fi het hoioifd der
school te beklagen. „Dat z.oiu echt laf zijn", mum-
poldo blij. Lieiver liet hij zidh tof hot uiterste
sarren, dan tot Mikken dijn toevlucht te mernsin.
iZioo stond Kees dan ook nu woer bijl hbt Is'p.ai
der andoren toe fe kijken. Ilij moest ioicih iels id oen
en kon moeilijk op zlijh oontjo bot schoollokaal
binnengaan. De bel, die don. anderen altijd te
vtrocg kwam, Honk Sb em maar al te Vaalk als teen
verlossing in do ooren, want zepdra do les begaat,
verdwenen zijn. moeilijkheden om wanneer de
sdiiool pitging, met nieuwe Ictódiil los to breken.
't Leek wel, .of do jongens na bun gedwongen
stilzillen zich om vier uur voloipl schadeloos mo.es-
ten stellen daarvoor. Dan was bot getier vqaral
ais er stolrm in do lucht zat opi l/lijn lorgst
en zocht Koes ongemerkt tusscheu do anderen, uil
to komen, wat bom gowoan'ij'k gelukte. Een onkeJ
scheldwoord hloof hein daarbij nog in do aouun
hangen en hij haldcs soms zJijl.i lumdon tot vuisten
en kiemde do tanden stijf op elkaar. Dat ellendige
been. Zou liij dan nooit in dei gelegenheid zijn
olm (e toornen, dat Jalbeid hem vreemd was?
Weinig besefte Wij, dat die gelegenheid heel
nabij was. Ais nlllijli was hij do.orgeloioipen, terwijl
do anderen nog op 't schoioiploin stoeiden. Zich
ongemerkt uit do vooten maken was in zijln oog
het verstandigste, wal Mj doen kon er hij liep dan
ook doior het p"anisoen naar huis.
Plotseling trof een ldagond miauwen Zijln. qar.
Kees, die oen .echte dierenvriend was, hoerde
onmiddellijk dat er iets aan scheelde en zijln
vlugge oogen hadden weldra liet poesje ontdekt,
dat heed hoog in een boiolm geklommen den
lerugloiehl blijkbaar niet aanvaarden durfde en
angstig te miauwen zat, alsof bet zeggen wilde:
,,llelp me toch. Och, help ma toclh".
In dit oiogeribllik bestand er vper Kaas niets an
ders dan een dior in nood. Aan. Zijn manlco boen
en allo ellendige gevolgen daarvan dacht hij! niet.
Het poesje moest gch'olpen worden. En zich niet
afvragend, of Wij1 wel zoa hoog zqu kuunein klim
men, gooide Wij. haastig Zijn jas nit on begon don
gevaarvoden tocht naar boven,
jMcfc inspanning va,ni all zijn krachten gelukte
bel hem steeds honger te kolmon. Nog altijd miauw
de het poesje hoe! angstig én riep Koes hot nu
en pan geruststellende woorden toe.
Intussöhen waren er meer jongens in het plant
soen gekomen en Wadden ook Zij het miauwen go-
board. Zo renden naai' don bojottn en waren, heel
verbaasd, daar Kees Vei'piceg te onLdofcicen, die
al ecu aardig eindje geklommen had.
,,'tls de manke", fluisterde Piet Jonker en er
slond bewondering op ziij'n gozichl te lozen.
,,111] haalt het nooit", meende Wim do Vos.
,(,'k Geloof het oiafc niet", mompelden oen paar
anderen.
Maai' Kees liet zich do.or do aanwezigheid der
jongens niet afleiden. Eén gedachte bezielde hom
slechts: het arme, kloine poesje moest van haar
bongo zitplaats verleef weiden.
Steeds honger klom h'ij en met ingehouden adem
volgden do jongens benedein zlijm bewegingen.
Plotseling deed een onheilspellend gekraak alen
doodsbleek worden. Zioiu... zou da manke
Maar noen. liet was gelukkig niet Kees Verpleeg,
die naar beneden kwam, d,óch> een vermolmde
KIND ER-BLAD
