Kreeg hfj nu nag een pluimpje? Een pluimpje
terwijl hij een geweldig standje verwacht en
verdiend had.
Dat viel geducht mee.
„K3jk eens hier" ,ging de burgemeester voort.
„Je hadt dat natuurlijk niet moeten daan".
IHee, meneer" /.el de jongen. De burgemeester
(had gelijk. „Jammer", dacht Hans, „dat ik dat
niet eerder bedacht heb".
,',Maar vertel me t^u. eens, waarom je hbt
cleedt?" i
^Eigenlijk nergens om, meneer".
„Alleen uit baldadigheid dus".
,,Ja, meneer", gai' Hans beschaamd toe. „Dat
zal 't wel geweest ziijn",
,,1-Ieb je er veel plezier van gehad?"
..Nee, meneer, niets dan narigheid",
,,'Zoo. En denk je, dat boer Japiks er plezier
Van gehad heeft?"
j,Nee, natuurlijk niet, meneer".
Jiïet js nog buitengewoon goed afgeloopen"„
ging de burgemeester voort- „We mogen van geluk
spreken, dat een boer, die een heel eind verder
woont, de koe opgevangen en dan veldwachter
gewaarschuwd heeft. Heb je er wel over nage
dacht, wat ex gebeurd zou zSjln, a's de koe niet op
gevangen was?"
^Niet veel, meneer", bekende Hans! eerlijk.
„Nu, clan zullen we ons daar samen eens in
verdiepen. Haar eerst wil ik je nog vertellen, dat
boer Japiks het heelema'al niet breed heeft: oen
klein stukje land om te bebouwen en een klein
weitje met één koe. Het Wad natuurlijk heel
goed kunnen geburen, dat de koe op haar vlucht
onder een auto ,o£ trein gekomen en bijgevolg
verongelukt was. Denk je eens even in het groote
geldelijke verlies, dat de b'oer dan en dat geheel
door jouw schuld geleden zou hebben, om van
de gehechtheid Van tot arme boertje aan Zijn
eenige kcie nog niet eens te spreken. Zooals ik zei,
het ziou een enorme schadepost voor hem betee-
kenen en hit, ziijn vrouw en zijn kinderen hebben
heusch niet Veel te verliezen. Ze bezitten toch
al niet meer dan liet hoognoodige".
,;M-maar daar heb' ik heelemaul niet aan ge
dacht" ,riep Hans ontsteld uit.
„Neen, dat geloof ik wel", Zei de burgemeester.
„Je hebt aan dit alles natuurlijk niet gedacht, maar
daarom bestond die kans toch! zeer zeker. Ik
geloof, dat je nu niet meer zoo ondoordacht Zou
zijn. is het wel?"
„Nee, meneer", antwoordde Hans en hij keek
den burgemeester lieel open aan.
,yGoed. Maar je begrijpt toch Zeker wel, dat
ik boo iets niet .ongestraft mag laten
,jN-nee, meneer", klonk liet weer. Hans voelde,
dat hij Zijn straf wat die dan ook zijn mocht.
verdiend had en zag in gedachten den inhpud
van ziijn spaarpot reeds! als boete Verdwijnen
„jEn nu 'heb ik er eens ernstig oiver nagedacht,
wat die straf ziijn zal", ging de burgemeester voort.
Vol spanning keek Hans hem aan, berid elk
offer, dat van hem gevraagd werd, te brengen,
„Ik ben dan tot de overtuiging gekomen", klonk
het uit den mond van den burgemeester, „dat er
iemand aangesteld moet worden om te Zorgen,
dat baldadige jongens niet weer het hek van boer
JaplikS open Zetten".
Hans .knikte. Wat Zou er volgen en wat zou
nu Zijn straf -zijn?
„En nu had ik gedacht......"
jjDsaar komt (bet' j zei Hans in zichzelf.
,',dat ik jou, Hans Verhuist, met dit baantje
belasten moest".
Even keek H,ans den burgemeester tegenover
hem onderzoekend aan. Hield hij hem voor den
mal? Maar neen, zijn gezicht sfond heel ernstig.
Hij meende bet dus werkelijk.
De burgemeester, die wel begreep', wat er op dit
ogenblik in den jongen omging, gaf hem raven tijd
om aan dit onverwachte denkbeeld to wonnen en
vroeg na eenige oogenhlikk'en
,jNu Hans, wil je je daarfoie verbinden en
laten we zieggengedurende een jaar al het
molge^ike in (het werk stellen om te voorkomen,
dat het hek door ondeugende jongens! opengezet
wordt?" I
„'Ja, mener, heel graag", antwoordde Hans uil
den grond van Zijn hart.
,(Gc»ed, Dan mag je nu na,ar huis gaan. Hier,
neem nog maar wat appelen mee. Een jongensmaag
kan daiar wel tegen".
En hij gaf hem zoovel appelen, als hij' maar
in zijn zakken bergen kon.
Bii- dat alles zoo goed afliep!, bedankte Hans
den burgemeester hartelijk Voor Zijn gulheid, hem
stellig belovend, zich heel ijverig Van Zijn taak
te kwijten.
Vader, moeder, de broertjes! ien da vriendjes
toonden zich niet wejnig verbaasd, toiem Zijl hot
verslag van Hans' bez'aeik aan den burgemeester
hoorden.
De jongens waren het er geheel over eetus, dat
de nieuwe burgemeester een „reuzie>-burgein,eesteil'1'
was.
Hans bewaakte van af dit «ogenblik hlet hek
Van boer Japiks met trouw en toewijding. Het was
wel niet naast de deur, maar Zijn fiets en Zijn
benen brachten hem er menigmaal heen.
Natuurlijk duurde het niet lang, of alle jongens
wisten, welk gewichtig ambt Hans bekleedde en de
enkele belhamel, die het wagen zjoua aan het 'hek
te komen, kreeg met Hans en Zijn vrienden het
waren er heel wat te doen.
Henk en Jaap benoemden Zichzelf tot adjudan
ten en losten hun vriend gaamra eens af, als hij
veel huiswerk had en geen inspectie-tocht naar
het hek van b'oer Japiks ondernemen kon.
Toen er een jaar verloop en was <en Hans en Zijn
vriendjes naar de H. B. S. in de naburige stad
gingen, was er geen jongen in het dorpi, die het.
in ziijn b'ol kreeg (hiet hok van boer Japiks!, dat ze
in de wandeling ook wel „het hek van Haais"
noemden, open te zetten. 'tWas of Zijl allen vrij
willig een verbond hadden om het te bewaken.
De nieuwe burgemeester kreeg niet één klacht.
(Nadruk verboden).
HE1E^
Wat lag je stil in zonnegloed,
Verspreide je ©en geuren zoet.
En dan je tinten, wondermooi, 1
Oneind'ge hei in Zomertooi.
Wat Voelen wij ons goed en warm,
Wij tiit de stad Zijn o, zoo arm.
Wij kennen Zomerweelde niet.
Voor, hei, men jou in d' oogen ziet.
Wat ava ren we als kindors' blijl
Met zoo een enkel bosje liiei,
Dat meegevoerd werd uit het oord,
'tWelk ziet je weel den .ongestoord.
i
