Het Proveniershuis: de Rokoko-maatschappij in optima-forma. (Foto.J.F.H. Roovers.) alcoholische dranken in niet onaanzien lijke mate door de heerlijke kelen. Ook de dames wisten haar te waarderen. Aan deze vraag dankte Schiedam voor een stevig deel haar bloei als branders- stad. Arbeidsintensief proces Het maken van de jenever was (echter) een uiterst arbeidsintensief proces. Nog maals: het kon uitsluitend plaats hebben d.m.v. 'slaven'-arbeid. De zwaarste, lang ste en meeste arbeid vroeg het maken van de eigenlijke grondstof: de zgn. moutwijn. Het vermelden van een en kel stadium uit het daartoe leidende arbeidsproces kan een aanduiding zijn van het meer (of minder!) dan mense lijke dat van de knechts werd gevraagd. Uitgangspunt voor de moutwijn was toen gerst. Die werd per schip aangevoerd. Zodra zo'n schip -het zal een Kaag of een Smak geweest zijn, voor zover het inlandse gerst betrof- binnenliep, luidde men de klok op het Zakkendragers huisje. De tegen stukloon werkende zakkendragers spoedden zich naar dit centrum. Voor niet ieder van hen was er emplooi: de dobbelstenen wezen de 'gelukkigen' aan. Die begaven zich naar en in het schip om het graan in zakken die 50 of meer kilo wogen op de nek te nemen, uit het schip te brengen en vervolgens één of meer trappen omhoog te sjouwen naar de kiemzolder van de branderij. Het volledige 'branderij-pro- ces' ter verkrijging van de moutwijn, d.w.z.: de directe grondstof voor de je never, zal ik u besparen. Het is, voortref felijk gevisualiseerd, weergegeven in het Nationaal Gedistilleerd Museum, geves tigd in de kelders van het Schiedamse Stedelijk Museum. Mocht u dit wat ver-van-huis vinden: ook het Museum De dubbele Palmboom te Delfshaven en het Gemeentelijk Museum te Weesp 5 mtmi

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Scyedam | 1983 | | pagina 5