DIE MORGEN BLEEF HET KWART
VOOR NEGEN M. Verkade
Dat was toch iedere morgen een gehaast!
Ons huis stond in de Vlaardin gerstraat en onze school
helemaal aan de Achtersingel. Dat betekende voor mijn zus en
voor mij: de hele Dam aflopen, de Beursbrug over, de Korte
Dam en een stukje Hoogstraat door, de Korte Kerkstraat
inschieten, de Lange Kerkstraat uit, de Broersvest af en ten
slotte nog een klein stuk Lange Singelstraat: daar was eindelijk
onze school! Iedere dag tweemaal heen en tweemaal terug.
Behalve op woensdagen en zaterdagen. Dan hoefden we alleen
maar 's morgens naar school.
Er waren altijd kinderen die voordat de school "aanging" op
het plein speelden of rondlummeldenAantrekkingskracht had het
snoepwinkeltje - later de snoepwinkel - waar je voor een cent
allerlei heerlijkheden kon kopen. Bij mijn zus en bij mij was het
echter altijd haasten geblazen. Om op tijd te komen. In ieder
geval: ik was altijd op het nippertje.
De lange weg legde ik niet anders dan dravend af. Wel vaak
onderbroken als iets onderweg mijn aandacht trok. Wat nogal
eens voorkwam.
Ook een spel onderweg kon een handicap voor op-tijd-komen
zijn. Heerlijk om in de herfst in de Lange Kerkstraat door de
gevallen platanenbladeren te banjeren. De hele straat was erdoor
bedekt! Je slofte erin. Je schopte erin, zodat de grote bladeren
opstoven. Wee, als er een hondedrol onder verborgen zat!
Natuurlijk is dat me overkomen. Mijn hele schoen zat vol met de
vieze derrie. Maar die bladeren was een feest!
Nog iets dat op hield was het proberen te lopen op de plinten
van de steunberen van de Grote Kerk. Vroeger waren die plat.
Maar smal. Als je er op stond, met je rug tegen de muur
gedrukt, staken je schoenneuzen buiten de plint. Zo schuifelde
je hoekje-om, hoekje-in. Totdat je niet verder kon omdat er
halverwege de kerkmuur een portaal uitgebouwd was. Bij de
restauratie van de Grote Kerk is dat verdwenen. Evenals de
platte, hardstenen plinten. Die, zoals het hoort, door zandstenen
waterlijsten werden vervangen.
Knikkeren langs de trottoirstoepen van de Lange Kerkstraat
was een spel waar je flink mee op schoot. Al dravend gooide je
een kogel langs de stoeprand. Ver, natuurlijk. Een ander
probeerde met zijn kogel de jouwe te raken. Als hij er voorbij
schoot was jij weer aan de beurt. "Raak" leverde wel vijf
knikkers op! Of je verloor ze. En pas op dat je over de
gootroosters heenschoot! Je kon zomaar je kogel kwijt zijn!
"Bonken" heette dat spel geloof ik.
240
