Bijzonderder was echter voor mij dat er in de etalage van die
zaak een bronzen olifant stond met een omhooggeheven slurf.
Aan die slurf zat een staartklokje dat langzaam heen en weer
ging. Net zoals bij andere klokken de klepel.
Laat het nu een keer gebeurd zijn dat die betrouwbare, nooit
falende klok van de grote Toren mij - en beslist meerderen -
voor de gek gehouden heeft!
Het moet geweest zijn in de jaren 1932-1934: de grote Toren
werd gerestaureerd! Zijn spits werd afgebroken in verband met
de vermolming van het eeuwenoude gebalkte. Er kwam een
nieuwe spits. Het geraamte daarvan was echter niet van goed,
krachtig hout. Het werd een staalkonstuktieNet zo kil als die
vreemde, witgetopte kantelen van de nieuwe trans. Wel degelijk
allemaal natuurlijk
Tijdens die restauratie was een mantel van houten stellingen
om de Toren heengebouwd. Van voet tot schouder. Aan twee
kanten (aan de west- en noordzijde alleen; waarom?) waren tegen
die stellingen vierkante noodwijzerplaten aangebracht.
Op een morgen, weer de Dam opdravend, naar de torenklok
kijkend, bleek dat ik aan de late kant was. Precies kwart voor
negen! De twee wijzers zaten pal op elkaar. Het leek wel of er
een witte vlek op zat. Wat was dat?
Dichterbij komend, tenslotte de Korte Kerkstraat inlopend,
zag ik het: de twee wijzers zaten vastgebonden met iets wits.
Een zakdoek?
Die morgen bleef het kwart voor negen op de Stadsklok.
Het verhaal ging dat er een kwajongen, een guitige durfal,
de stellingen ongezien beklommen had. Net zoals Michiel de
Ruyter ooit de Vlissingse toren. Hij had - halsbrekende
waaghalzerij, zó hoog! - zijn zakdoek om de wijzers geknoopt.
Wie zou het toch geweest zijn!
Het werd een heel verhaal op school. Waar ik natuurlijk te
laat kwam. Weinigen geloofden het. Alleen kinderen die in het
kleine Schiedam westelijk van de grote Toren woonden hadden
het kunnen zien. Maar die gingen zeker niet helemaal op school
aan de Achter singel.
De werklui van de torenrestauratie zullen de baldadigheid wel
spoedig ongedaan hebben gemaakt. Tenminste, toen ik om kwart
over twaalf aan een paar niet overtuigde vrindjes wilde tonen
wat er gebeurd was, wees de westwijzerplaat weer keurig de
precieze tijd aan. Betrouwbaar. Het was immers de Stadsklok!
245
