186
Als-ie 's morgens zoo pas op tier, winkel was, leek 't
er zoo vreemd stil. Net of die werkplaats van hèm was, of
hij er leven aan gever, moest. Kwam straks de baas of Jan,
dan werd 't weer heel anders. Was de baas er, dan voelde
Piet weer dadelijk, dat hij-zelf toch maar mindere was, dat
die werkruimte luisterde naar den baas. Kwam Jan, dan
.vas er een jong geluid in de klanken om m heen. Maar
zoo in de vroegte, als er nog niemand was, ais de messen
nog stil lagen op de bank als de kwartier machine n.
stond in effen rust, dan was de werkplaats van hem, car.
gaf hij er kleur en leven aan. Hij en 't sijsje in de kooi.
't Sijsje had z'n liefde. Na 't kachel-aanmaken, nog
vóór-ie z'n sloof aandeed, ging ie naar 't kooitje aan den
muur, spitste z'n mond tot een zacht gefluit, en stak 't
makke diertje een hennep-zaadje toe tusschen den breeden
du.01 en vinger, 't Kopje met de wijze oogjes vocmit, pikte
het dan, terwijl z'n baas in korte zinnetjes tegen 'm praatte.
Met z'n lange zachte geluidjes vervroolijkfe het dier tot
dank den werkdag op den winkel, die regelmatig in altijd
eendere geruchten verliep.
Op een wrakken stoei, bedekt met lappen zaklinnen,
begon Piet z'n werk. In stootend armbewegen scherpte hij
eerst 't breede mes aan. 't Mes in de rechter-, den wet
steen in de linkerhand, liet-ie behendig de twee dingen
langs elkander glijden en teruggaan. Zwak morgenlicht
schichte in 't spiegelend metaal langs de lange, vlijmscherpe
snede, en 't eerste werkgeluid was aangevangen te leven,
't Vuur in 't potkacheltje snorde jolig van de kurksnippers,
raasde in de kachelpijp, ging dan langzaam dooven door
de natte kolen, om eindelijk stil te gaan branden met
zachten gloed.
't Was nog morgen-rustig in de werkplaats. In z'n
eentje zat Piet aan de bank, ietwat gebogen, hield 'n
kwartier tegen 't houten duimpje, dat uit de werktafel
187
omhoog stak, lief het bieede mes In koste sneden er langs
ronden, bekeek even de tapsche kurk in z'n linkerhand,
wipte haar dan behendig over 't mes in de mand, die naast
z'n stoel met 'n grooten open mond te wachten stond, 't Sijsje
reekste wat zachte klanken aaneen
't Liep tegen half acht. Dan kwam Jan, meestal de
haas ooir. Nog een rustige tien minuten van Knusjes alleen
zijn, en dan waren er de brutale geluiden van menschen-
komst. Op den winkel was. 't maar 't gezelligst, daar nad
je je werk, daar lectdc jc jc dagen uit, daar was de omgeving,
waarin je thuis hoorde,' waarmee je was samengegroeid.
In 't kosthuis bij den barbier, zat je nooit 's op je gemak,
zat je altijd of je bij je eigen op visite was. De juffrouw
met d'r schelle stem schreeuwde maar voortdurend om je
heen, de barbier, in nare avond-drukte, wipte altijd haastig
naar binnen om een kop koffie, of wat handdoeken of een
schaar't Was er zoo onrustig, dat je 's morgens maar
weer blij was, naar de werkplaats fe gaan. Op straat was
't ook niks. Zoo 's zomers ging je 's 'n endje om, door de
Plantage, naar 't Hoofd, zoo maar in je eentje, maar je was
toch weer gauw thuis, keek dan maar naar de trage klok,
of 't nog geen bedtijd wou worden, 's Winters leken de
avonden geen eind te hebben. Dan kon je wat soezen bij
de kachel, 'n krantje lezen, soms wat praten met den een
of ander. Maar de menschen van tegenwoordig waren zoo
gejaagd, praatten zooveel over allerlei dingen, waarmee ze zich
maar niet moesten bemoeien, hadden 't altijd over de politiek
of over vergaderingen, die hem niets konden schelen.
Maar hier, vooral 's morgens vroeg, of 's middags in 't
schaftuur, was 't prettig. Alles kende je hier, alles was je
lief. De bossen kurk in den hoek, de machines om te riemen
en te snijden, de manden kwartieren en kurken, 't waren je
vrinden, je leefde er mee. De snippers op den grond overal,
in blank-gele hoopen, vormden een tapijt, waarover je liep,
