VIJF DECEMBER 1944 - NOG STEEDS DE MOOISTE
DAG VAN ONS LEVEN
Emmy Bleisloot Bedeaux
U, als lezer van dit artikel, vindt het misschien een vreemd thema voor een verhaal dat
speelde in de slechtste tijd voor het westen van ons land, n.l. de hongerwinter van
1944. Wij, dat waren Koos, Leny, Aad en ik (Emmy) hielden ons toen bezig met alle
mogelijke illegale zaken waartoe wij ons als leden van de Schiedamse L.K.P. ver
plicht hadden. Vandaag terugdenkend aan die dag, die vijfde december 1944, ervaar
ik weer als de mooiste dag en bovendien bijzonder zinvol voor ons, maar bovenal
voor hen die wij er toen bij betrokken hebben. Leest U maar verder.
Die winter was niet alleen verschrikkelijk koud, maar er was ook bijna niets meer te
eten. Er zullen onder mijn lezers velen zijn die de verschrikkelijk ellende van honger
en kou zelf ervaren hebben. Vele anderen zullen zich in deze tijd van welvaart en
overvloed afvragen waar ik het over heb.
Probeer het je in te denken, geen gas, geen licht, geen brandstof en geen eten.
Om dat hele kleine beetje eten (veelal suikerbieten) te kunnen bereiden, werd er drif
tig gezocht naar alles wat maar branden wilde, vooral hout. Bomen werden gekapt,
trapleuningen en schuurtjes gesloopt enz. Ergens wat gaan stelen, kwam nog al eens
voor. Met de kleding was het ook slecht gesteld. Geen kousen, sokken of schoenen
meer te koop. En dan toch over straat moeten, voortbaggerend door sneeuw en ijs.
Velen deden dat door de met lappen bedekte voeten in klompen te steken. Kortom één
brok ellende. In november 1944 bij Koos en Leny thuis, kwamen wij met z'n vieren op
het idee om op 5 december voor Sinterklaas te gaan spelen. Wij hadden ongeveer één
maand de tijd om dat te realiseren. Alles wat wij beschikbaar hadden aan gebreide
spullen (veel poppenkleertjes) werd uitgehaald, de wol gewassen en geverfd in don
kerblauw. Dat was ons schamele materiaal voor het breien van mutsjes, sjaals en
wantjes voor de kinderen. Intussen adressen opzoeken van families waarvan de man
en vader was gefusilleerd of nog verbleef in een Duits concentratiekamp en waar naar
onze mening de hulp het hardst nodig was. Wij kwamen op ongeveer 15 adressen. Wij
maakten kaartjes en meldden er op dat Sint Nicolaas het plan had om op 5 december
om zo en zo laat persoonlijk langs te komen voor een bezoek. Omdat wij in de L.K.P.-
organisatie werkten, hadden wij de beschikking over enkele broodbonnen die wij
konden gebruiken voor het aanschaffen van een sinterklaasattractie taai-taai. Een
ons bekende en goed gezinde bakker was genegen om deze te bakken.
Lijnzaadolie, erwtenmeel en wat peulvruchten wisten wij ook nog te versieren en met
wat ondergoed voor de kinderen via via van Gerzon verkregen, werd het pakket ge
completeerd. Naar onze bescheiden mening waren het voor die ellendige tijd, waar
devolle pakketten. Wij waren er zelf ook blij mee en toch ook wel trots dat het gelukt
was. Maar toen nog het bezorgen! Ongeveer 2 a 3 dagen van te voren werden op de
door ons uitgekozen adressen de eerder genoemde kaartjes in de brievenbus gedaan.
Achteraf bezien, was dit in ons enthousiasme opgekomen handelen, toch wel gevaar
lijk en ook fout. Gelukkig ging alles goed. De moeders konden niet geloven dat ie-
78
