vier voetbalvelden werden aangelegd, kon er zelfs een junioren-elftal worden
opgericht.
Er werd gespeeld in de z.g. zomeravondcompetitie tegen reeds lang vergeten clubs
zoals Het Singelkwartier, Pro Patria en De Rijzende Zon. Maar helaas, in de Gorzen
was een amateurclub genaamt S.V.V. Langzamerhand gingen de beste spelers naar
die club. De ster van S.V.V. steeg en die van N.F.C. ging voorgoed ten onder. Men
heeft Klaas Verheyen eens van de Havendijk op de schouders naar het Nieuwsticht
gedragen omdat hij S.V.V. met zijn beroemde kopwerk de overwinning had bezorgd.
Het juniorenelftal heeft wat langer bestaan. Na 1938 was het echter voorbij. De mees
te knapen moesten gaan werken of gingen naar de Ambachtsschool. Trouw heeft Joor
Amersfoort de medaillekast nog zo'n twintig jaren in zijn kapsalon laten hangen met
een foto van het eens zo stoere elftal. Misschien duikt op zekere dag deze foto nog
eens ergens op.
Vandaag wilde ik eigenlijk met u de diverse buurtwinkeltjes bezoeken.
In de Middelbuurt, in het dubbele huis op nr. 13 was een groentewinkel gevestigd.
Een groot bord met het opschrift AARDAPPELEN, GROENTEN EN FRUIT hing
dwars over de stoep. Als de jongens er langs liepen gaven zij een dreun op dat verwen
ste bord, zodat de hele buurt zich een hoedje schrok. De man kwam dan kwaad naar
buiten hollen. De zaak liep niet zo goed. Kortom, dat groentenechtpaar kon het in het
Nieuwsticht niet wennen en vertrok naar De Gorzen. Trouwens bij mijn grootouders
kon je véél goedkoper terecht. In 1924 kwam Willem van Pelt daar te wonen en zette
de handel voort. Ook petroleum kon je daar kopen.
Willem was een harde werker en een gemoedelijk mens. Hij ging er met zijn kar op uit
en de zaken draaiden best. Hij was de enige man die ook doordeweeks sigaren rookte,
zo goed ging het met Willem. Maar zijn vrouw had het nogal hoog in haar bol, zoals
onze moeders vertelden. Zij wilde niet in het Nieuwsticht wonen. Langs de Rotter
damse Dijk werden mooie woningen gebouwd met grote, glanzende ramen. De huur
was er dan ook naar, f 29,50 per maand stond er op de ramen vermeld. En wie kon dat
nu betalen! Maar Willem verhuisde naar de Rotterdamse Dijk. Zijn zaak in het
Nieuwsticht hield hij wel. Zijn oude moeder woonde aan het einde van de Bakker
straat. Daar stond langs de dijk achter de sloot nog een tiental huisjes. Al jaren waren
deze huizen voorzien van de beruchte bordjes 'Onbewoonbaar verklaarde Woning'.
Met het gevolg dat deze huisjes op onverklaarbare wijze nog jaren bewoond werden.
In 1931 ging het niet langer meer. Op bevel van hogerhand werden deze huisjes ont
ruimd. Willem van Pelt bracht zijn moeder in de zaak in het Nieuwsticht. Het oude
mensje kon natuurlijk geen groentewinkel drijven, maar deed alleen de verkoop van
de petroleum.
Dat was echter geen vooruitgang want zij was stokdoof. Als je met de petroleumkan
naar haar toe moest dan ramde je eerst de winkeldeur een paar keer heen en weer, zo
dat de winkelbel flink tekeer ging. Willems moeder zat in haar keukentje en hoorde
natuurlijk niets. Af en toe keek zij door het keukenraam, meestal op het verkeerde
moment. Toen vond iemand uit dat als je in de winkel op de houten vloer op en neer
sprong, het mensje door de trillingen voelde dat er klandizie was. Dus dat probleem
was ook weer opgelost. Zakelijk inzicht had zij trouwens wél. Want als je een liter pe-
150
