De voor een telefooncentrale gewitte hoek van het beschilderde plafond. (Foto: H. Nieman)
plafond destijds had gewit, was overschilderen nu niet nodig. Waarom was er destijds
sprake van gemakszucht? M.i. als je wel de moeite neemt om in een hok van 1,5 m2 het
plafond te witten, maar dit niet eerst te ontvetten, kun je spreken van gemakszucht De
vettige zwarte aanslag onder de witte laag kon eenvoudig met een oplosmiddel verwijderd
worden en de witte laag liet los. De oorspronkelijke schildering kwam na een eclips van
vijftig jaar weer tevoorschijn en dan nog helderder dan de rest van het plafond. Bouwge
schiedenis dus ook nog zichtbaar. Iedereen gelukkig. En dat alles door de combinatie van
de vette "Zwart Nazareth" laag en gemakszucht.
Lege beurs
Vaak voel je het mensen gewoon denken: "Wat zou dat nou gekost hebben"? Een enkeling
vraagt het ook. Om hier enigszins, we blijven natuurlijk wel Hollanders, antwoord op te
geven, het volgende: Het kost veel! Voornamelijk tijd en moeite. "Hoeveel gulden?" is een
niet relevante vraag. Over een tijdje hebben we Euro's en ook dat zegt niks. Het had mis
schien goedkoper gekund, maar dan met een minder mooi resultaat. Veel duurder had
natuurlijk ook nog gekund. Interessanter is het om het relatief te bekijken. Wat krijg je
ervoor terug. Een waardevol pand? Ja, maar de waardestijging van het pand is niet zo groot
als de totale investering en dat in een tijd dat zelfs de stijgende huizenmarkt meegewerkt
heeft. In dit opzicht was het geld beter naar de beurs gegaan. Nee, ik bedoel niet de buur
man van Lange Haven 143 (de Korenbeurs), maar een andere. Toch zijn dit soort overwe
gingen niet juist, want dat watje echt terug krijgt voor je investering, je moeite en je tijd, is
"voldoening". En dit "fonds" staat op geen beurs ter wereld genoteerd.
143
