Dat in Schiedam een tegelfabriek werd ge
vestigd lag niet zo voor de hand. Of het moe
ten de transportmogelijkheden en de directe
afzetgebieden in de naaste omgeving zijn
geweest. Voor de aanvoer van de grondstof
klei kwam in de jaren twintig een transport
baan die direct uit het schip, gelegen aan de
Noordvestsingel kon lossen. De fabriek, die
getuige de foto's van de ovenhal en de ge-
Smeden'/ en timmermanswerkplaats.
J bouwen een aardige omvang had, lag aan de
Noordvestsingel 141Dit was de grens van de
industriële bebouwing tot aan de jaren vijftig,
waar nu ongeveer de 's-Gravelandseweg is. Het bedrijf grensde aan het terrein van de Ne-
derlandsche Klinknagelfabriek, die daar in 1918 gevestigd werd en ook allang verdwenen
is. De tegelfabriek heeft in de vooroorlogse jaren zelden goed gedraaid. Regelmatig klaagt
het bedrijf over Duitse dumping. In 1922 moet het voor de grondstoffen, die uit Duitsland
komen, driemaal zoveel betalen als de Duitse fabrikanten. In 1927 zijn de Belgische lonen de
helft van de Nederlandse. De productie wordt dan ook regelmatig gestopt. In 1923 neemt het
bedrijf ook glazuurtegels in het assortiment. Wij nemen hier het klaagverhaal (in het verslag
van de Kamer van Koophandel) in 1924 over.
Aan de mededeeling van de N.V. "Tegelfabriek Schiedam" ontleenen wij het volgende
"Waren het, voor eenige jaren de directe naweeën van den oorlog, welke verschillende be
drijven en ook het onze als het ware belemmerden den omzet op een hooger peil te brengen,
het afgeloopen jaar kenmerkt zich door de indirecte maatregelen, welke als gevolg van den
wereldbrand door onze naburen worden toegepast, waarbij zij de volle medewerking mogen
ondervinden van de respectievelijke regeeringen.
De muur van invoerrechten, opgetrokken op de grenzen van België en Duitschland, verhin
dert zeer te exporteeren, waarop wij grootendeels zijn aangewezen.
Die genomen maatregelen, waren echter niet zoo hinderlijk, wanneer de Nederlandsche in
dustrie er op kon rekenen, dat in Nederland, voor wat Rijks- en gemeente-instellingen betreft,
het Nederlandsche fabrikaat eenige preferentie werd toegedacht, alleen slechts dan, wanneer
prijs en kwaliteit overeenkomen met de buitenlandsche fabrikaten. Helaas is dit laatste voor
den HoUandschen industrieel een hersenschim, omdat dikwijls alle mooie toezeggingen en
bepalingen als een kaartenhuis ineen storten, alleen door het esthetisch gevoel of oordeel
van een enkeling.
Wij behoeven dan ook slechts op het afgeloopen jaar terug te zien om herinnerd te worden
aan een periode, welke én voor ons, én voor het algemeen beter had kunnen zijn als wij daad
werkelijken steun van het Rijk en de Gemeenten hadden mogen ondervinden.
Na de Tweede Wereldoorlog is het bedrijf nog tot 1959 op de oude locatie gevestigd. Dan
wordt het bedrijf verplaatst naar de Schiekade, nabij de Polderweg, in een oude loods van een
scheepswerf. Wel krijgt het een nieuwe naam, namelijk Drijfsteen- en tegelfabriek W. Loman
Zn. Al vanaf begin jaren dertig heeft een Loman de directie gevoerd. Maar op de nieuwe
plek duurt het niet zo lang. Want op 24 mei 1960 maakt een brand een eind aan het bedrijf.
168
