soms lijkt het of ik het ge
droomd heb, ook omdat er niets
meer van over is...
een roeibootje de Schie over, dan liepen we in tien
minuten naar school. We staken de drukke Singel
over en door de Oosterstraat richting Mariaschool,
aan de Dr. Zamenhoffstraat. Kwamen we thuis, dan
moesten we hard roepen: OVER!!!! Dan kwam er
wel iemand tevoorschijn om 'je over te halen.'
Maar de stad kwam
dichterbij. Het
geluid van heien is
echt het geluid uit
mijn jeugd. Heel
in de verte zagen
we de flats van
Nieuwland verrijzen. De openbare technische school
was er het eerst. En op een goeie zondag gingen we
niet met het bootje naar de overkant om binnen vijf
minuten in de Singelkerk te zitten, nee, we gingen
naar de nieuwe kerk aan de Mgr. Nolenslaan, een
houten noodkerk. Een aparte gewaarwording om
dwars door het land naar de kerk te gaan.
In de zomer van 1961 speelden we al op opgespoten
land in het zand. Het was bouwvakvakantie dus een
prachtig speelterrein, met een plas water om in pootje
te baden. Er verschenen vaak heren van de gemeente
met opschrijfboekjes op de werf. Mijn ouders gingen
huizen kijken 'in de stad'. Mijn vader was zestig dus
ergens anders verder boeren was op die leeftijd geen
optie meer. In september verhuisden we naar de Jan
van Avennesstraat.
Daar hebben mijn
ouders naar hun
zin gewoond,
mijn vader is daar
gestorven, in 1995,
94 jaar oud. De
vrijheid van de boerderij miste hij erg in de begin
tijd, de ruimte, de rust. Hij ging dan graag aan de
Maaskant boten kijken.
Het was een bijzondere jeugd, echt een apart hoofd
stuk uit mijn leven, soms lijkt het of ik het gedroomd
heb, ook omdat er niets meer van over is, alleen
foto's, schilderijen en veel herinneringen.
Styedam jaargang 39 nr. 1
