gaat maar door. Ik heb overal aantekeningen van,
schetsjes. Maar ik heb aanlooptijd nodig. Dan ga ik
stofzuigen in het atelier, koffie drinken, een beetje
opruimen." Van Ipenburg schildert dan uiteindelijk,
maar niet op de klassieke manier. Hij maakt een
zoektocht naar materialen om een onderwerp het
best tot uitdrukking te laten komen.
Zo zocht hij naar een manier om de ziekte Alzheimer,
waarmee zijn moeder te maken kreeg, weer te geven.
In plaats van verf gebruikte Van Ipenburg op zijn
schilderij epoxyhars en pigment. En in plaats van
een kwast bewerkte hij het hard geworden epoxy
met een diamantfrees. Het schilderij heeft daardoor
een bepaalde gelaagdheid gekregen die de dwaal
tocht van een Alzheimerpatiënt benadrukt. "Ook
probeer ik moderne relikwieën te maken met waar
deloze materialen zoals badkamertegels. Ik wil daar
dan een symbolische waarde aan geven zodat het
op relikwieën lijkt. Ik probeer een andere waarde te
geven aan iets waardeloos. Ik zoek een schoonheid
in materialen die je daarbij niet verwacht."
Een laatste vraag aan Ahrend van Ipenburg: voelt
hij zich het meest verwant aan de kunst of aan het
ambacht? "Kunst en ambacht kunnen goed samen
gaan, neem een 'art and craftschool'. Maar wat
je tegenwoordig vaak ziet is dat ambachtsmensen
graag voor kunstenaar willen spelen. Na twee jaar
een cursus fotografie of beeldhouwen noemen ze
zich kunstenaar. Dat is niet verboden, maar aan
het werk zie je dat kunst toch iets meer is dan
alleen het ambacht. Voor mijzelf is het eigenlijk
niet interessant wat ik ben. Ik ga gewoon door met
mijn ding."
