oen
leerde ik de mandoline te bespelen
Lidwien Meijer
Veertig jaar was mevrouw Joke Bijl lid van Ontspanning Na Inspanning, een mandoline
orkest dat nog steeds bestaat.
"Het was kort na de oorlog, 1947. Ik was twaalf jaar.
Onze moeder wilde dat mijn zus van vijftien en ik een
instrument gingen bespelen. Nu had een buurjongen
een stoepje verderop een mandoline gekregen. Een
vriendin van mijn zus ook. Zo n mandoline was nog net
te betalen. De mandoline was ook echt een beginners
instrument. Nu beginnen ze altijd met een blokfluit.
Ik kreeg een tweedehandsje. Mijn vader heeft het boven
blad nog helemaal hersteld, dat kwam de klank niet echt
ten goede.
's Avonds kwam een man bij ons thuis om mijn zus les te
geven. Dat deed hij voor een kwartje. Ik speelde het alle
maal vlot na, uit mijn hoofd, toen mocht ik ook op les.
Samen werden we lid van het orkest ONI, meer dan
veertig jaar ben ik lid geweest. Elke week repeteerden we,
in een zaaltje van gebouw Irene aan de Nieuwe Haven,
later in een zaal van de Christelijke Jongemannen
Vereniging, naast de bibliotheek op de Lange Haven.
Het orkest was opgericht door Bertus Hakkert, opa
Hakkert zeiden wij. De familie Hakkert heeft generaties
het orkest geleid. Opa Hakkert was nog bakker, toen hij
ermee begon in 1915. Later nam zijn zoon Jan het diri
geerstokje over en diens zoon Bert werd weer voorzitter.
Die mensen leefden helemaal voor de muziek.
We traden veel op, vooral in bejaarden- en verpleegte
huizen. Ik weet nog dat we naar het Liduinagesticht
gingen om op te treden. De zusters Dominicanessen
waren er toen nog. Dan zaten de bejaarden in een grote
zaal, aan één kant de mannen, en aan de andere kant
de vrouwen. Wij kregen limonade en een koek. De
toehoorders waren altijd enthousiast en dankbaar. Die
mensen hadden ook niets anders, je had geen televisie
en radio nog heel beperkt met de distributie. Als we ver
weg een optreden hadden, huurden ze een vrachtwagen
öP VCoMi N N£ï) A IN
9 Hf=T 2tËVtÊMHU) s
TE sc-H I es* A NI 1^^?)
bij Van Pelt, daar zaten we dan allemaal in.
Met Koninginnedag speelden we altijd vaderlandse
liederen in het Gemeenteziekenhuis. Jan Hakkert
speelde dan accordeon. Wij erachteraan en dan polo
naise lopen met de zieken die dat konden.
Ik herinner me ook nog een Sinterklaasfeest. Iemand
van ons orkest speelde voor Sinterklaas, maar hij kreeg
overal een neutje, en zwalkte op het laatst door de
gangen. En die keer dat we buiten moesten optreden.
De wind stak ineens op en bij verschillende leden viel de
muziek van de standaards. Ik was een van de weinigen
die alles uit het hoofd kende. 'Doorspelen, Jopie,' zei
meneer Hakkert, en dat deed ik toen maar.
We gingen ook naar concoursen. Een kast vol bekers
hebben we gewonnen. Op den duur ben ik voorzitter
geworden, secretaris, ik deed alles behalve het geld,
dat ligt me niet. Als we optraden maakte ik een leuk
programma en plakte dat overal aan de muren en op
de liften.
ONI (Ontspanning Na Inspanning) is het
oudste mandolineorkest van Nederland.
Het bestaat dit jaar 100 jaar.
Scyedam jaargang 42 nr. 3
105
