trouwde mijn buurmeisje met een Engelse bevrijder..
Ted Buckers-Wuisman (82) woonde in haar jeugd
op de Broersvest, boven het café van haar ouders:
Lion Dor.
"Het was gezellig, echt een bruin café. Er was een
leestafel waar iedere dag nieuwe kranten op lagen,
mensen speelden domino, er was een biljart en
een piano. De warmte kwam van een grote potka
chel. Er kwamen veel vaste klanten, ook nogal wat
vertegenwoordigers. Als er gevloekt werd, zei mijn
vader: 'Luister 's, het is hier een christelijk pakhuis.'.
Buurman Stokhof kwam iedere dag een borreltje
halen. 'Schrijf maar op', zei hij dan en weg was hij.
Hij was fietsenmaker en verhuurde ook handwagens.
Ik was een nakomertje in het gezin. Mijn broer Ben
is op 10 mei 1940 gesneuveld, in Noord Limburg,
Maasbracht. Mijn ouders hoorden dit pas drie
weken later. Toen mijn moeder het telegram las, viel
ze flauw. Ze werd helemaal koud, en heeft de hele
dag met haar jas aan gelopen. Ben werd in Limburg
begraven. Hij is herbegraven bij de Grebbenberg.
Duitsers waren daarom niet welkom in het café. 'We
gaan net sluiten', zei mijn vader dan. En als er offi
cieren binnenkwamen met een vrouw: 'Nee, ik heb
geen vergunning voor dames.'
Lidwien Meijer
We hebben angstige momenten meegemaakt.
Bijvoorbeeld toen er rond Dolle Dinsdag een stel
dronken matrozen bij Stokhof kwamen en eisten dat
hij ze fietsen zou meegeven. Stokhof werkte ze eruit
en deed een zware balk voor de poort. Toen gingen
ze bij ons aanbellen, mijn vader naar beneden, hij
hield de bel vast, zodat we niets meer hoorden.
'Morgen moeten de fietsen buiten staan, anders gaan
jullie er allemaal aan...', riepen ze. Mijn zus en ik
hebben toen de hele nacht onder het bed van onze
ouders gelegen.
Ik herinner me ook dat er slachters vlees kwamen
verdelen in het café. Die mannen waren verplicht
om op het abattoir voor de Duitsers te slachten. Ze
58
Scyedam jaargang 43 nr. 2
