'Schoonheid van Schiedam mag niet
verloren gaan'
Ruud Poels, de luis in de pels van afdeling Monumenten
Schiedam is nog steeds een ongekende
parel. Het is ook de stad van Liduina, een
heilige waar je trots op kunt zijn, volgens
Ruud Poels. Hij is de man van de histori
sche binnenstad. Op zijn 31e was hij de
sleutelfiguur in de Schiedamse stadsont
wikkeling. Zonder deze gedreven man zou
er nu een metrolijn met viaduct dwars door
de binnenstad zijn, zou de Havenkerk zijn
gesloopt en de Sodafabriek er niet meer
zijn. Wanneer Ruud Poels (1944) door de
stad loopt, geniet hij buitengewoon. "Dan
denk ik: 'hier heb ik aan meegewerkt'."
Ruud Poels heeft in de afgelopen jaren zo'n beetje
alle functies binnen de Historische Vereniging
Schiedam vervuld. Hij zat in de commissies
Kroniek, Inventarisatie Gebouwen, Bouwkundig
Bezit van Stad Schiedam (BBSS), ereschildjescom-
missie, was coördinator van gastheer/gastvrouw,
redacteur van het mededelingenblad en jarenlang
bestuurslid. De grote verdienste van Ruud Poels
is echter dat hij de activiteiten van de vereniging
zichtbaar heeft gemaakt. Voor zijn grote betekenis
voor de stad kreeg hij in juni 2016 de M.C.M. de
Grootspeld uitgereikt door burgemeester Lamers.
Eerder, in 2011, was Ruud Poels onderscheiden als
lid van de Orde van Oranje-Nassau. "Ik heb geen
geld, ik heb ideeën. Ik kan beredeneren waarom het
van belang is voor Schiedam om iets te behouden.
Achteraf blijkt vaak hoe waardevol panden zijn."
Beginnen en volhouden
"Je kunt veel zeggen van Ruud, maar hij zit er nooit
naast", stelt een bestuurslid gedecideerd vast. Zijn
vasthoudendheid is legendarisch. Zelf zegt hij daar
over dat hij niet stopt totdat een plan bij het afval is
beland. Ergens aan beginnen en dan volhouden, is
zijn credo. Sinds 1958 is hij begonnen met een knip-
Marianne Ames
seldossier over voornamelijk Schiedam en inmiddels
staat zijn huis vol met dossiers, vuistdikke inventa
risaties van gebouwen in Schiedam. In de tweede
klas van het Liduinalyceum ('dat ik daar nou op heb
gezeten') schreef de 14-jarige al een opstel over hoe
mooi Schiedam was. "Ik had een wandeling door
de stad gemaakt en beschreef de verborgen schoon
heid ervan. Maar volgens mij kreeg ik er geen hoog
cijfer voor." Wel blonk Ruud Poels uit in wiskunde.
Met een aantal oudere broers die aan de universiteit
studeerde, lag het voor de hand dat hij ook wiskunde
in Leiden zou gaan studeren. "Daar had ik geen zin
in. Ik ging naar de kweekschool."
In 1965 haalde hij zijn diploma en wilde persé in
Schiedam werken. Gelukkig werd hij aangesteld
als onderwijzer op de Sint Catharinaschool in de
Westmolenstraat. Daar zou hij onder leiding van
directrice mevrouw Elshof zes jaar lang de tweede en
derde klas onderwijzen. Hoewel in 1972 zijn eerste
kind werd geboren en een jaar later zijn tweede zoon,
1 12
Op twee middagen in zomer 2017 spraken Ruud
Poels en Marianne Ames met elkaar. Het verzoek
om een interview wilde hij eerst afwijzen, zo
vertelde hij, maar met een verhaal in Scyedam 'kon
hij ook op een goede manier afscheid nemen van
de Historische Vereniging Schiedam'. Urenlang
spraken zij over zijn drijfveren, zijn liefde voor zijn
gezin, Liduina en God, zijn inspanningen om de
historische binnenstad te behouden.
Hij kwam op de afspraak met een kussen om op te
zitten, breekbaar en broos zag hij eruit. Af en toe
wilde een naam hem niet te binnen schieten en
was het triest om te zien hoe die slimme allesweter
in alle hoeken van zijn geheugen naar woorden
zocht. Het verhaal is hem een dag voor zijn dood -
24 september 2017 - toegezonden voor correcties.
Ruud Poels zou zeker met een rood potlood in de
weer zijn geweest als hij die kans nog zou hebben
gekregen. Een datum verkeerd, een detail niet
duidelijk genoeg beschreven. Daar is hij helaas niet
meer aan toe gekomen. De auteur heeft er daarom
voor gekozen het verhaal niet aan te passen en in
de tegenwoordige tijd te houden.
Scyedam jaargang 43 nr. 4
