oen
i
kwam mevrouw Bep Boelrijk (88 jaar) werken op de
operatiekamer (OK) van 'de Nolet'
Lidwien Meijer
"In 1957 solliciteerde ik naar een baan
als OK-verpleegkundige in Schiedam.
Mijn ouders woonden in Rotterdam en ik
wilde een beetje in de buurt wonen. Het
Noletziekenhuis werd geleid door een zus
tercongregatie, de zusters van Onder de
Bogen uit Maastricht.
Wat was het er primitief. De dag dat ik kwam solli
citeren, werd op de OK voor het eerst een opera
tielamp opgehangen. Chirurgen hadden het tot dan
toe met schijnwerpers en daglicht gedaan dat door
een glazen koepel naar binnen viel. Als er meer licht
nodig was, gebruikten ze een soort grote zaklamp.
In de sterilisatiekamer stond gewoon het raam open.
Voor instrumenten hadden we een uitkookpan.
Het verbandgaas werd per meter aangeleverd en in
stukken geknipt. Na gebruik werd het gaas opnieuw
gewassen, de kluwen die zo ontstond werd weer
uitgevouwen en netjes opgewonden. Handschoenen
werden geplakt als ze stuk gingen, allemaal uit
zuinigheidsoverwegingen. Deze taken werden
gedaan door de oude zusters, die niets anders meer
konden. De zusters woonden op zolderkamertjes van
het ziekenhuis. Ook ik woonde intern, op een kamer
in het ziekenhuis. Je moest snel bereikbaar zijn en
mobiele telefoons waren er niet. In 1965 kocht het
ziekenhuis een huis in de Graaf Florisstraat. Daar
ben ik toen met een aantal andere OK-mensen gaan
wonen.
Ik heb met fijne mensen gewerkt. Soms moest het
ijs gebroken worden, maar ze hadden best respect
voor mij. Ik had ook geen last van standsverschil,
wat je toen nogal eens had. Het was boeiend met
alle soorten afdelingen samen te werken. De lijntjes
waren kort. Je kon zo op de deur van de directie
kloppen en als ik de technische dienst moest hebben
voor een klus, liep ik er heen. Na de fusie met het
Gemeenteziekenhuis kreeg je allerlei tussenpersonen,
en daardoor meteen allerlei misverstanden.
Op het gebied van vernieuwingen waren de zusters
terughoudend. Je moest vechten om uitbreiding van
het instrumentarium. Maar het ziekenhuis stond
goed bekend. Ook katholieke mensen uit Vlaar-
dingen lieten zich behandelen in de Nolet.
Ik heb veel mooie herinneringen. Sinterklaas werd
uitgebreid gevierd met prachtige surprises. Jubilea
met liedjes en gedichten. Ik herinner me nog dat
zuster Penn een klein wagentje kocht: een Messers-
chmitt. Ze was EHBO-verpleegkundige en had last
van astma. Voor dat wagentje had ze geen rijbewijs
nodig. En die strenge winter van 1962-'63. Door de
sneeuw kwam er lekkage in hal van de oude OK.
Er stond een rij emmers om het hemelwater op te
vangen.
Een bijzondere gebeurtenis was de dood van een
militaire piloot die verongelukte en bij ons opge-
56
Scyedam jaargang 44 nr. 2
