f
<7
JB
ft
DE GLASFABRIEK
116
gemakkelijk in dit kazerne-verband leven,
schikken zich gemakkelijk in een wat
strengere discipline en zijn wat hun werk
betreft ambitieus.” Hoewel zij kennelijk de
indruk wekten zich makkelijk te voegen
naar hun nieuwe omstandigheden, had
den de meeste van de nieuwkomers geen
makkelijke tijd. Een woord dat vandaag
de dag in gesprekken, met name met de
kinderen van deze eerste generatie, vaak
valt is ‘opoffering’. Nu zij zelf volwassen
zijn beseffen deze kinderen, die vaak zelf
in Schiedam zijn geboren of er zijn opge
groeid, hoe zwaar die eerste jaren voor
hun ouders zijn geweest.
Meneer Ertekin woonde ook ongeveer
twee jaar op M.S. Rotterdam. Daarna
besloot ook hij andere woonruimte te
vinden. Hij wilde graag dat zijn vrouw en
kinderen bij hem zouden kunnen komen
wonen. Hij betrok een benedenwoning in
de Mariastraat naast collega’s die hij op
de boot had leren kennen. De bewoners
van de M.S. Rotterdam hadden letterlijk
samen in hetzelfde schuitje gezeten en er
ontstonden vriendschappen die een leven
lang zouden duren. Hoewel meneer Erte
kin van die eerste jaren hield, was er naar
eigen zeggen geen mooier moment dan
toen hij zich kon herenigen met zijn vrouw
en kinderen, omdat ook zij naar Nederland
verhuisden.
Meneer Ertekin herinnert zich nog goed
dat hij in de kantine zat met zijn collega’s
toen hij plotseling werd gebeld met het
bericht dat zijn gezin eerder op Schiphol
was aangekomen dan verwacht en dat de
politie hen wilde terugsturen. Er ontstond
grote paniek. Meneer Ertekin wilde zo snel
mogelijk naar Schiphol en de directeur
bood aan hem te brengen. Zo gingen ze
samen naar de luchthaven. Via zijn con
necties kon de directeur van de glasfabriek
er voor zorgen dat het gezin toch in Ne
derland mocht blijven. Zo werd het gezin
najaren herenigd. Het was het mooiste
moment voor de heer Ertekin.
Zijn vrouw herinnert zich: “Ik wilde niet
in het dorp blijven, hij hield zich aan zijn
belofte en zorgde voor een heerlijk leven
hier in Nederland en daarvoor ben ik mijn
echtgenoot eeuwig dankbaar.” Het ge
zin probeerde zich aan te passen aan de
Nederlandse gewoontes: “Mensen deden in
Schiedam hun huisdeur niet op slot”. Dat
deed het gezin Ertekin dus ook niet, totdat
5
Gezinshereniging
Na een jaarcontract gingen de meeste
mannen tijdelijk terug naar Turkije om bij
hun familie te zijn. Veel kwamen daarna
terug voor weer een contract van een jaar.
Meneer Ertekin herinnert zich dat som
mige medewerkers na het aflopen van hun
arbeidscontract permanent terugkeerden
naar Turkije. Na verloop van tijd nam het
aantal bewoners van de boot af. Na zo’n
twee jaren zochten velen andere woon
ruimte, bijvoorbeeld in een pension. De
eerste jaren was het niet mogelijk voor
Turkse arbeiders om in Schiedam een
woning te kopen. Toen dit later wel kon
vergrootte dit de mogelijkheid tot gezins
hereniging.
Afbeelding 7 Me
neer en mevrouw Er
tekin kort na hun her
eniging in Schiedam,
circa 1967. Fotograaf
onbekend. PrivécolLec-
tie Kazim Ertekin.
UJ
ih
