33
In het Wennekerpand wilden we dit
ook graag. Met een open source-pakket
(Digital Signage) werd hetzelfde principe
gehanteerd. Thuis alles in elkaar zetten
en afspelen op een willekeurige com
puter verbonden met het internet. Nu
was het echter mogelijk geworden om
complete trailers af te spelen. Het heeft
een aantal jaren geduurd voordat het in
het Wennekerpand omarmd werd. Met
de komst van de Schiedamse bibliotheek
werd het eindelijk professioneel toege
past. Op fraaie beeldschermen die in
portrait stand opgesteld staan worden
nu de aankondigingen van voorstellingen
zichtbaar gemaakt. Geen bewegende
beelden. Eigenlijk weer gewoon dia’s. We
zijn weer terug bij het begin
Jaren later meldde zich een vrijwilliger bij het Wenneker.
De beste man had jarenlang gewerkt als operateur in de
bioscopen van Rotterdam, met stofjas en met de uiterst
brandbare nitraatfilm. Later was hij terecht gekomen in
de zaak van zijn vader. Dat was een drogist. Als extra had
hij destijds de filmverhuur opgezet. Jawel, de oplettende
lezer heeft het helemaal goed. Het is Hans van der Vlist.
Van drogisterij Van der Vlist op de Franselaan. Nooit
gedacht dat we deze oude bekende als vrijwilliger zouden
krijgen.
De oplossing lag voor de hand: geef de projector een
eigen ruimte. Tijd voor een filmcabine. Onze twee bouw-
kundestudenten ontwierpen een cabine in de beperkte
ruimte achter de bar. Klein was die ruimte wel, maar met
een praktische, minimalistische indeling werd er mooie
filmcabine gemaakt. Het werkte prima in de praktijk. Het
enige geluid datje nu nog hoorde in de zaal was dat van
de film zelf: het gesproken woord en de fraaie muziek.
De professionele bioscopen hebben natuurlijk allemaal
een aparte filmcabine. Zo ook die avond dat we met een
groepje vrijwilligers naar het Filmfestival in Rotterdam
naar de première van The Draughtsmen’s Contract togen.
Regisseur Peter Greenaway was die avond ook aanwe
zig. Hij zat tussen het publiek in de zaal. Voorafgaand
aan de voorstelling werd vanuit de filmcabine een korte
introductie gedaan. Het eindigde met een luid applaus.
De film kan worden gestart. Maar wat hoorden we daar?
Het geratel van de projector was luid en duidelijk over de
luidsprekers te horen. Na een paar minuten had men het
door: de microfoon die gebruikt werd voor de aankondi
ging was open blijven staan. In het Filmhuis hebben we
er alles aan gedaan om het geratel van de projector weg
te krijgen, maar tijdens het Filmfestival deden ze er alles
aan om die knusse sfeer juist terug te krijgen. Gewoon
een microfoon bij de projector houden en via de speakers
laten horen. Zo zijn de professionals af en toe amateurs
en proberen wij als amateurs zo professioneel mogelijk te
zijn.
Zeulen met
het filmscherm
Projecteren van een film kan alleen maar
op een ondergrond die licht weerkaatst
en verstrooit. Een witte muur, een wit
laken of een echt scherm zijn dan ook
voorwaardelijk. Een spiegel werkt niet:
het licht wordt niet verstrooid. In de
beginperiode hadden we geen projector
en ook geen groot scherm. Nu konden
we de projector lenen, maar waar haal je
een groot scherm vandaan? In Schiedam
lukte het niet om er één te vinden. Maar
wacht eens? Op de Franselaan was een
drogisterij waar je ook super 8-films kon
huren. Een niet alledaagse combinatie.
En smalfilmverhuur was eigenlijk de
voorloper van de ‘moderne’ videotheek.
Op naar Rotterdam. Jazeker, dat was
raak. Het grootste scherm dat zij hadden
was groot genoeg voor ons. Voor een
schappelijke prijs van - ik meen
12,50 - konden we dit huren. Dat bete
kende op vrijdagmiddag op de fiets naar
Rotterdam. Dan lopend naar Schiedam
weer terug. Over de vrijdagmarkt heen:
“Zo, ga je biljarten?” Iedere week weer
diverse opmerkingen over het bijzon
der lange object dat vervoerd werd. En
op zaterdagochtend weer terug. Week
in, week uit. Geld hadden we niet om
een best wel kostbaar scherm aan te
schaffen. Dat kwam later gelukkig wel:
met een subsidie konden we een eigen
scherm aanschaffen.
Ratelende projector
In De Teerstoof zijn we gestart met de eerste voorstellin
gen. De 16mm-projector stond achter de bar. Op zich een
prima plekje. Redelijk tegenover het scherm, al stond de
projector niet precies op de as loodrecht op het scherm.
Gelukkig was de bar iets hoger dan de rest van de zaal.
Als iedereen zat, scheen de lichtstraal prima over alle
hoofden heen. En als de barman de glazen niet tijdens
de voorstelling aan het spoelen ging, was het publiek te
vreden. Helemaal? Nee, niet helemaal. Het geluid van de
ratelende projector was wel hoorbaar. Vooral achter in de
zaal. Niet storend, maar wel nadrukkelijk aanwezig.
Ce
