In en
om
de
Cyemeen schap
Kroniek van Schiedams leven
Lijn.n
OP een middag stonden we toen
plotseling op de hoogste trede van
de nieuwe staantribune van S.V.V.
en keken uit over de Wilhelmina-
haven. Zwaar lag een dichte damp
over het water en omhulde alles met
een grijze vacht, waaruit de rompen
van de schepen als donkere vlekken
naar voren kwamen. Zwaar floot er
een voorbij varende boot op de rivier.
Meer dichterbij, tegen de wallckant
van de haven, lag een baggermolen
driftig ratelend met zijn emmers het
slib op te halen, om het in de lang
zaam af en aanvarende bakken te laten
vallen. Stil hebben we staan kijken
naar dat herfstbeeld op het water, dat
nooit anders, maar toch altijd weer
zo nieuw is. Trager dan ooit gingen
onze voeten even later weer terug naar
de stad. In het Volkspark bescheen
een late zon de voetballende jongens.
ER was in de Septembermaand een
oude en een nieuwe gemeenteraad.
Het gezicht van de Raad veranderde
er niet veel door, want slechts zeven
raadsleden ruimden hun plaatsen. Er
kwamen negen nieuwe gezichten bij,
zodat onze raadszaal met 35 inwo-
nenden, plus burgemeester, plus steno
graaf, plus bode, nog wat kleiner werd.
In de zaal liet niemand een lege plaats
na, maar wel in de harten, want velen
van hen zullen wij niet spoedig kun
nen vergeten. Dat het afscheid van
mevr. Bcnthem-dc Wilde de meeste
aandacht had, kwam natuurlijk in de
eerste plaats, omdat zij wethoudster
was èn vrouw. Slechts weinig vrouwen
in Nederland zullen ook kunnen zeg
gen, dat zij 22 jaar de gemeenschap
dienden als raadslid en vier jaar als
wethoudster. Het was goed, dat de
dank hiervoor zo duidelijk bij het
afscheid door de burgemeester werd
uitgesproken.
zoek geleid van een groepje Schic-
damsc vertegenwoordigers van cul
turele en sportorganisaties. Zonder
het uit te spreken hebben we geweten
van de impasse, waarin de uitwisseling
met de Lierenaren in het kader van de
Benelux, geraakt was. Gelukkig is er
een betere toon gehoord en wanneer
de voortekenen niet bedriegen, zal er
spoedig meer leven in de brouwerij
komen. Als we aan beide zijden de
goede wil maar kunnen opbrengen,
sprak burgemeester Peek bij het af
scheid in Lier. Voor Schiedam zijn
we er niet bang voor.
IN de Groene Amsterdammer schreef
een Amsterdamse meneer niet zo
erg lang geleden, met zoveel woorden
dat het carillonspcl hem gestolen
kon worden. Wanneer de toren ter
rechterzijde van zijn huis zijn deuntjes
had uitgebeierd, begon het carillon
aan de andere kant nog eens opnieuw
en als dan de beide buurtkerken geen
klokkenmuziek meer gaven, dan was
er altijd nog wel ergens in de verte
een zingende toren. Die schrijvende
meneer moet een onaangenaam mens
zijn geweest, want wie kent er ver
trouwder geluid in een oude stad
dan het lied van het carillon. Hoog
in de toren van de Grote Kerk hangt
ons carillon en iedere keer, dat wij
ergens in de stad de klingelende klokjes
horen, staan we even stil en luisteren,
zoals zovele geslachten voor ons in
deze lage landen geluisterd hebben.
Ons carillon moet vernieuwd worden,
willen wij het niet verloren zien gaan
en daarom vooral heeft het ons zo
goed gedaan, dat enkele stadgenoten
het initiatief hebben genomen, om
als geschenk van de burgerij volgend
jaar een nieuw carillon aan te bieden
aan het gemeentebestuur. We zouden
geen beter hebben geweten.
EEN officieel bezoek heeft Schiedam
aan Lier gebracht en het heeft de
stoot gegeven tot een hernieuwd contact
want behalve dat er veel bekeken is,
is er ook veel gepraat en dat heeft
dan tot een minder officieel, maar
daarom niet minder vruchtbaar bc-
MEN heeft ons verteld, dat Neder
land het laagste sterftecijfer van
de wereld had in de afgelopen maand.
Het had nog lager kunnen zijn, wan
neer de gevreesde tuberculose niet
zozeer om zich heen greep. Reeds
lang is men op alle mogelijke gebieden
n6
Hoofdkantoor
Sc h i e d a m
Tuinlaan 10
kantoor
Cooltingel 75
Rotterdam
