dan jabriekóótacl
Sjeen JSuperorganióatie
13
„Een betere outillage van de havens en behalve fabrieksstad, dient Schiedam
niet alleen voor arbeiders, maar ook voor de leidende figuren van onze in
dustrie de ideale woonstad te zijn. Dit zijn, naar mijn mening, twee punten,
die bovenaan de werk-agenda van het gemeentebestuur moeten staan." ver
telt notaris P. Schaberg, als we hem in z'n werkkamer opzoeken.
„Het is toch droevig, dat er geen behoorlijk schip de Wilhelminahaven, laat
staan de Voorhaven kan binnenvaren. Deze havens moeten -mede door de gun
stige ligging van Schiedam t.o.v. Rotterdam geheel gemoderniseerd worden,
waarbij een spoorwegverbinding een zeer voornaam punt is. Ook moet Schiedam,
zoals in het verleden, geen gronden langs de Maas meer ruilen voor gebieden in
de „binnenlanden".
Evenals voor de arbeiders, dient voor de leidende figuren van onze industrie
ook Schiedam de ideale woonstad te zijn en moeten deze mensen niet, zoals nu b.v.,
naar Wassenaar „verjaagd" worden. Als zij eenmaal in onze stad wonen, is het volkomen begrijpelijk,
dat zij dan ook meer voor Schiedam gaan voelen. Ik ben er van overtuigd, dat zij zelfs liever in onze
stad gevestigd zijn, dan b.v. in Rotterdam, omdat het contact met het gemeentebestuur veel gemakke
lijker is dan in een grote stad, waar alles over meer ambtelijke schijven gaat.
Ik ben dan ook een tegenstander van annexatie, omdat randgemeenten meestal stiefmoederlijk
bedeeld worden". Na eerst nog de goede opleidingen zowel voor hoofd- als voor handarbeiders in
onze stad gestipuleerd te hebben (grote bekendheid van gymnasium, H.B.S. en Ambachtsschool)
betoogde de heer Schaberg, dat alleen dan voldoende recreatie-gebied en cultuur-grond beschikbaar
blijft, als de uitbreiding van Schiedam niet alleen in de breedte geschiedt, maar ook in de hoogte, in
de vorm dus van flat-gebouwen. „Jammer, dat die Airey-woningen gebouwd worden; het is zonde
van de grond. Daar wordt te roekeloos mee omgesprongen. We zijn arm, de grond is duur; aanpassen
is de boodschap en daarom uitbreiding naar boven".
Als we over „De Schiedamse Gemeenschap" spreken, welke instelling de heer Schaberg zeer nuttig
vindt, vormt automatisch het Culturele Centrum het onderwerp van ons gesprek. Hierover legt de no
taris z'n mening niet vast in een of andere akte, maar zegt vol vuur: „Schiedam heeft met het niet
aanvaarden van het Culturele Centrum de kans van z'n leven gemist. De kop van de Plantage is het punt
en dolgraag had ik dit bouwwerk voor m'n huis gehad. (Notaris Schaberg woont aan de Tuinlaan).
Erger nog, ik had er voor in een nauw, donker straatje willen wonen. Onze stad, die zelfs gespeend is
van een groot hotel, is zo'n cultureel centrum dubbel en dwars waard. Natuurlijk, het kost geld. Maar
dat zal het altijd blijven kosten, want er is geen enkele schouwburg, of er moet geld bij. Het gemeente
bestuur had aan het oude spreekwoord „de cost gaat voor de baet uit" moeten denken en Schiedam
nooit dit culturele centrum mogen onthouden."
Ras-echte Schiedammers hebben grote liefde voor de stad gemeen, maar
zij verschillen vaak evenzeer in uiterlijk als in diepste innerlijke overtuiging.
Betekent dat onoverbrugbare scheiding van de individuen of van de groepen
Als wij een praatje gaan maken met de heer F. Bovenberg, oud-diaken
van de Geref. Kerk, oud-regent van het St. Jacobsgasthuis en beheerder
van het Geref. Jeugdhuis, treffen wij bij hem zijn broer, de heer A. Boven
berg aan. Deze bezet een belangrijke plaats in de Christelijke sportbeweging,
maakt deel uit van de S.B.L.Ö. en is lid van de Gemeentelijke Sportcom-
missie. Beiden hebben hierover uitgesproken ideeën.
„Er wordt in de z.g. studiekringen, welke men aantreft o.m. in Geref. en Ned. Herv. Kringen veel
voor de culturele ontwikkeling en verheffing van de leden gedaan. Zij zijn een belangrijke bestrijding
van de vervlakking en de uitschakeling van de individuele werkzaamheid. Zij zijn geen kweekplaatsen
van de massa-mens.
