eu
met
Z A O I Hf Z W A R T K SPIEGELS
II UIZEIf DAXSE A
Een bekend Nederlands amateurfilmer heeft een half jaar geleden voor een
klein gezelschap ingewijden een bijzondere film laten zien. De loeschouivers
zagen daarin, hoe op een ragfijne dromerige melodie een aantal huizen en
gedeelten van huizen gracieus op en neer deinden. Waarbij het allermerk
waardigste was, dat de wanden en vensters zich onafhankelijk van elkander
beicogen.
De ingewijden, hoewel kunstbroeders en volkomen op de hoogte met alle trucages
die defilmerij tot nu toe bood, begrepen er niets van. Hun monden vielen open,
hun ogen werden wijder van verbazing en met een schuchtere blik naar hun
vriend, de amateurfilmer, vroegen zij, hoe dit kon. Er was ook nog een Schie
dammer onder hen en ook hij begreep het niet. Toch was het antwoord op de
vraag heel eenvoudig en de ingewijden zouden het ook zeker gevonden hebben,
indien de film mqar voor de ticeede maal vertoond was en zij.... waren op hun
hoojd gaan staan.
NU kregen zij het antwoord eerst,
nadat zij hadden geluisterd naar
een heel verhaal van hun fil
mende vriend. Het ging over onze
stad en hij zei met een glimlach
dit:
„Ik moest verleden jaar zomer bij
een zakenrelatie zijn in Schiedam.
Op het moment, dat ik bij hem aan
belde was de man er niet. Hij zou over
een uur thuis zijn. Ik kon op hem
wachten, maar het was zo'n prachtige
zomeravond, dat ik besloot wat rond
te lopen. Een zuiver „ommetje" dus om
de grote wijzer van de klok ook gelegen
heid te geven een keertje rond te wan
delen. Ik had geen enkel doel en liep
maar: de ene straat in, de andere uit.
Ik kwam door een villabuurt, toen
door eentonige buurten en tenslotte
in een oude stadswijk met kleine en
grote huizen die zich scheefgezakt
stonden af te vragen, hoe lang ze het
nog uithouden zouden. Het was een
gammel zooitje, maar toch zat er iets
aantrekkelijks in; iets romantisch.
Al lopende overwoog ik, dat er onder
een speciale belichting wanneer de
zon na een regenbui door een paar
wolkenflarden scheen een goed stuk
film van te maken zou zijn met iets
van noodlot in zich....
Ik schrok!
Want ik was al peinzend bijna in een
stinkend watertje gelopen. Het was
pikzwart en er kwamen vieze bellen
van de bodem. Het water was dik.
Een rimpeling was er nauwelijks in
mogelijk. Ik keek in het water, en wou
net met een ingehouden verwensing
omkeren, toen ik mijzelf zag staan in
het water. Zo duidelijk, alsof ik in een
zwarte spiegel keek. Zelfs de trekken
op het gezicht kon ik herkennen als
van mij. Al hadden ze iets heel vreemds
over zich, want het gezicht had een
bijzondere bewogenheid, die het af en
toe angstwekkend, af en toe afzichte
lijk maakte. Het beeld fascineerde me
zo, dat ik besloot het te filmen. De
volgende avond het was toen net zo
bladstil ben ik met mijn camera
naar het stinkslootje getrokken. Ik
ging via een andere route en zag toen
tot mijn verbazing, dat er nog meer
van dit zwarte water was; ja dat die
hele oude binnenstad zulke zwarte
oppervlakten had om zich in te spiege
len. Zo ontdekte ik langs de Schie een
paar prachtige oude pakhuizen die
in het water nog zuiverder uit kwa
men hoe ongelooflijk het ook mag
klinken! dan in werkelijkheid. Het
water van die Schie deinde heel zacht
en het was net, alsof de huizen een
weerstandloze en uiterst gracieuze
dans uitvoerden. Ik begreep onmid
dellijk, dat daar een film in zat van
buitengewone allure. Stuk voor stuk
heb ik daarom de pakhuizen en ver
schillende andere panden, die er
voor in aanmerking kwamen, opge
nomen. De camera liet ik iets sneller
lopen, zodat de beweging van het
water en de huizen ongeveer anderhalf
maal zo langzaam werd. Het effect
was ongelooflijk. De dans van de hui
zen kreeg iets onwezenlijks over zich.
En haast iets menselijks.... toen ik de
spiegelbeelden omdraaide, zodat de
huizen weer rechtop stonden. Vervol
gens heb ik er een passend stuk muziek
bij gezocht. Het eindresultaat hebt u
net met eigen ogen gezien."
Tot zover de filmer, die op het ogen
blik bezig is met de voorbereiding van
een tweede film op hetzelfde thema.
Maar ook de fotografen zijn telkens
weer „weg" van de prachtige spiegel
beelden, die het zwarte water in de
binnenstad oplevert. Zo goed als
ieder, die oog heeft voor iets bijzon
ders. Dat noch het verhaal van de
filmer noch het enthousiasme van de
fotografen overdreven is geweest,
kunt u opmaken uit bijgaande plaatjes.
