Eens scheidden op "t Hoofd
Schiedammers voor het leven
9°
Bij de voorplaat.
Het verleden van 't Hoofd is de geschiedenis van de Schiedammers. We hoeven
er geen oud plaatje bij te halen om ons voor te stellen hoe dat verleden geiceest is.
Iedere stadgenoot zal fantasie genoeg kunnen opbrengen, zich dit beeld voor
ogen te toveren.
In een vissersstad als Schiedam van zijn ontslaan af geweest is, nam deze
voorpost aan de Maas zelfs een nog groter plaats in dan de Markt, die toch
in het centrum lag. Het ivas een plaats, die geen Schiedamse vrouw betrad
zonder hevige gevoelens in zich te voelen opwellen.
Omdat zij haar deed terugdenken aan dagen van voorspoed en teleurstelling,
van geluk en van.. noodlot; omdat het Hoofd de plaats was, die Schiedam
scheidde van de wereld en menig Schiedammer van.... de dood....
IAAT ons,Schiedaminers-van-1950,
maar beginnen met het toe te
geven: Het Hoofd zal nóóit meer
zo'n belangrijke plaats in liet stads
leven kunnen innemen als toen. Nooit
zal liet meer de werkelijke voorpost
zijn of de grote in- en uitvalspoort
waar alle schepen in- en uitvoeren, de
stapelplaats waar de kostbare goede
ren gelost werden; het grensgebied
waarde vrouwen met handen welke een
gebaar van vasthouden maakten, af
scheid namen van hun man, hun vader
of hun jongste zoon die uitvoeren op
een ongewisse reis....
Die functie heeft het Hoofd thans
verloren. Geen zeeschip meer, dat langs
vervolg van pag. 89)
Van October tot April groeide het
koene denkbeeld van weinigen uit tot
het ideaal van duizenden gewone
burgers.
Zou dit reeds voldoende zijn geweest
om opnieuw de situatie te bezien, het
voortdurende gebrek aan goede accom
modatie voor de verenigingen, het zich
steeds weer stoten aan dit tekort en
die ergernis bij de bestaande instel
lingen deden het hunne om een groeien
de groep passieve kunstzoekers te doen
zeggen: „Als er maar een C.C. was
geweest
In enkele maanden tijd kwam er
een klimaatswisseling tot, stand, die
haast op een natuurverschijnsel leek.
Dit kon niemand ontgaan, die te
midden van het Schiedamse leven
stond. Het ontging de voornaamsten
onder hen ook niet.
Toen het bestuur van de Schiedamse
Gemeenschap de juiste consequentie
uit deze toestand trok en met gewij
zigde plannen opnieuw een beroep
zijn hoofden schuurt om binnen te
komen en geen logger, die daar nog
eens koers zal zetten naar zee.
Het Hoofd moet zich nu tevreden
stellen met de overvaarboten naar
Pernis, de betirtvaarders op de Eilan
den (afstand: 10 tot 30 km), de zeilers
die gedurende het weekeind gaan
spelevaren en met de boot van Sinter
klaas die ieder jaar op vijf December
de halve stadsjeugd in extase brengt.
De Schiedammer, die tegenwoordig
nog een kuiertje maakt naar het
Hoofd, doet dat alleen nog voor zijn
plezier. Hij kijkt eens links, hij kijkt
eens rechts; bewondert de drukte op
de woelige Maas, steekt een sigaret op
deed op de Raad, lag het succes voor
het grijpen.
Wèl was er binnenskamers vele ma
len geconfereerd; wel was er onnoe
melijk veel werk verzet, ook voor deze
tweede poging, maar alles zou zonder
resultaat zijn geweest, als er niet die
verbazingwekkende ommekeer was ge
weest in de brede lagen van de Schie
damse bevolking zelf.
Een ommekeer, die zich in de politiek
uitte, doordat de politieke steun voor
het C.C. deze keer niet kwam van
twee partij-kanten, maar van vier.
Wie dit onder ogen ziet, zou bijna
blij zijn, dat het zo is gelopen. Maar
allereerst past toch dankbaarheid voor
de moed om door te gaan, na de zeker
schijnende debacle. Het is de moed
en de volharding, die hebben gezege
vierd. De moed en de volharding, die
zeker ook in de toekomst nog nodig
zullen zijn om in het Cultureel Cen
trum zelf de grote idealen te ver
wezenlijken, die belichaamd liggen in
het begrip Schiedamse Gemeenschap.
of rookt zijn pijp leeg en gaat weer
naar huis. Om hem het kijken wat ge
makkelijker te maken, heeft de plant
soenendienst nu een aantal banken
neergezet, en voor de moeders en de
kinderen is er een plantsoen gemaakt
met een zandbak.
Ja...., er is heel wat veranderd met
dat Hoofd. Zelfs de reuk van teer en
oliegoed zal er het veld moeten ruimen
voor de geur van rozen en andere
bloemen. Toch moet men er niet laat
dunkend over doen. Ook ontspanning
is belangrijk. En eigenlijk is het toch
wel goed, dat het leven zich zo ont
wikkeld heeft, dat wij naar datzelfde
Hoofd van vroeger alleen nog maar
gaan om ons te ontspannen en ons
gevoel voor schoonheid te bevredigen.
Op het oude front is de strijd voor
de Schiedammers uitgestreden. Hier
wordt alleen nog gehaakt en gebreid,
gekeken en gefotografeerd. Het front
is verlegd. De Schiedammer-van-van-
daag vecht voor zijn bestaan in de fa
brieken en op de scheepswerven. Juist
van dit Hoofd af kan men deze rondom
zich zien liggenEn zo, als nergens anders
in ons land. Maar dan moet men liefst „in
de week" gaan en op de dag. Dan hoort
men over het water het felle geratel
van de klinkers komen, dan ziet men
op tien, twintig plaatsen tegelijk de
helle lasvlammen flikkeren, dan ziet
men de werfkranen heen en weer
zwaaien met hun zware lasten en de
smook uit de stoomslepers in flarden
over het water vagen. En dan weet
menHet Hoofd brengt de mensen
in contact met de dagelijkse strijd
om het bestaan. Het Hoofd heeft
dus tóch nog een functie.
Wat!! Het Hoofd alléén is al een
VVV waard
