I)e Spaarbank
van Schiedam
In de
Gemeente-Bibliotheek
Zo're heel klein Schiedams meisje deed ook mee aan de Stempeltocht. Een opstel maken
leek teel ivat al te moeilijk, dus werd het een tekening. „Oud Schiedam. Zakkendragers
huisje", zette zij erboven toen het af was. Let u nu niet direct op het vertekende pers
pectief, maar kijk eens goed naar wat daar in en rond het huisje gebeurt, naar de
„smakkende" man, de coca-cola drinkende kinderen, de hekje springende jongens
en dan niet in de laatste plaats: zie die straatmakers daar druk bezig. Wie van ons
ouderen houdt zo'n dagelijks beeld zo lang en zo nauwkeurig vast
aan de pilaren. Toen zei de portier:
Kijk nu eens naar de grond, en we ke
ken en zagen hele oude grafzerken.
Zo gingen we weer terug, tussen de
twee pilaren door en langs het oude
orgel door de deur naar buiten. Zo
stonden we weer op straat. Het mooi
ste van alles vond ik wel de kroon-
lampen.
S3
TN de vacantieweek 1950, hoorde ik
van mijn vader dat er een stempel
tocht voor de kinderen zou worden
Hoe kinderogen de uitlening van
de Gemeente-Bibliotheek zagen.
gehouden. Ik kreeg tien centen, waar
na ik met een vriendinnetje gegaan
ben naar de kiosk aan de Koemarkt,
waar wij ieder een kaart kochten. Er
stond op die kaart, dat we twaalf zaken
af moesten lopen en overal zou er een
stempel op de kaart gezet worden.
Toen wij de kaart hadden, begon onze
tocht. Een beetje bang waren we wel,
om overal binnen te stappen. Maar
toen we een paar zaken hadden be
zocht en de mensen ons vriendelijk
hadden ontvangen en wij meteen een
stempel op onze kaart kregen, waren
wij niet bang meer, wij kregen haast
bij iedereen wat en nu kwamen we
ook aan de gemeente-bibliotheek aan
de Lange Haven. Ik lees altijd graag
boeken waarin avonturen staan en ook
gewone boeken, juist daarom vond ik
het leuk, dat wij ook in de bibliotheek
moesten wezen. Een heel aardige
juffrouw, met een brilletje op, sprak
■ons toe en zei:, dat wij gekomen
waren om een stempel en ook om een
boek te lezen, ze wees op een kist met
poppetjes er op, en zei, dat die pas
uit Amerika was gekomen. Maar dat
loog ze vast, want het leek een gewone
hollandse kist. Ik had toch wel eens
graag in die kist gekeken, want een
beetje nieuwsgierig was ik wel naar de
inhoud van die geheimzinnige kist.
De juffrouw deed de kist niet open.
Als ik later nog eens in de bibliotheek
kom, zal ik toch eens vragen of ik er
in mag kijken.
Daar het verhaal van de juffrouw
WIJ stapten met z'n tweeën naar
binnen door de draaideur, mijn
vriendinnetje en ik. De kamer, waar
wij moesten zijn, was aan de linker
kant als men binnenkomt. Een juf
frouw zat aan een tafel te schrijven.
Zij gaf ons een stempel en zei: „Als
jullie interesse hebt om de bank te
bekijken, moet je even wachten, want
de juffrouw is net weg met een groepje
kinderen." Het wachten duurde niet
lang. De juffrouw Dam ons eerst mee
naar de kluis, en vertelde ons dat het
geld van de mensen die het op de bank
zetten, daar bewaard wordt. De kleine
kastjes, waar het geld in ligt, dragen
ieder een nummer en moeten met twee
sleuteltjes geopend worden.
Eén sleutel bewaart de bank en het
andere wordt door de eigenaar be
waard. De kluis wordt gesloten met
een ijzeren hek en dan nog met een
buitengewone dikke deur, die met een
klokje wordt dichtgedaan. Dat klokje
wordt opgewonden en loopt af op het
uur waarop het afgesteld is. Het gaat
dus net als met een wekker. Als de
grote deur soms eens mocht weigeren
is er nog een andere kleine nooddeur,
die precies eender werkt als de grote
deur. Toen we dat gezien hadden
gingen we verder naar de bestuurs
kamer. Die kamer was ouderwets,
maar toch mooi. Het plafond was met
gouden krullen versierd. Tegen de
DE BIKKERTJES
Over die Vacantieweek gesproken:
Gewoon achterovergeslagen.
Ja, maar gelukkig niet in het water
gevallen.
uit was, zijn wij weer verder gegaan,
zaak in, zaak uit. Ik vond het een erg
leuke tocht. Het leek wel een verhaal
uit een boek. Wanneer het volgend
jaar weer zoiets komt, doe ik vast mee.
