<EZ)e <~Poeó,
de steegjes en
EN dan was er ook nog de poes
één van die duizenden kattebees-
ten, die door de oude binnenstad
maar niemand weet hoe in stand
worden gehouden. Katten, die altijd
neiging hebben tot soezen, altijd
nieuwsgierig zijn en vooral altijd.
trek hebben.
In het bijzonder naar levend voed
sel in de vorm van muizen, die arge
loos uit haar holletje te voorschijn
glippen en die dan net voor het vol
gende holletje Disney heeft dat
al honderd keer alleraardigst laten
zieneen kattepoot op zich
voelen neerdalen.
Maar de laatste weken is de aan
dacht van Poes op een veel belangrijker
bevredigingsbron gericht: de kar van
Henk de haringboer, die iedere na
middag over de harde keien .van
de oude binnenstad hobbelt en die
de oren van poes al vier straten ver
horen aankomen. Illusies van vette
koppen en bloederige graten brengt
dat hobbel-geluid met zich mee en
geen wonder, dat daarvan een katten-
hart sneller gaat kloppen en de soeze
righeid op slag verdwijnt. Zo ging het
ook gisteren
Neen, zeg nu niet, midden onder
het vertellen van dit kattebelletje,
dat een kat niets te maken heeft
met de specifieke schoonheid
(pardonhet specifieke voorkomen)
van oud-Schiedam, want dan bent u
er naast. Zonder haar en haar 999
soortgenoten en haar vijfhonderd vijan
den (de hond) plus haar 2000 vrienden
(de kleine kinderen) is oud-Schiedam
een dood ding. Wat bijvoorbeeld
zou er van dit stijve brugleuninkje
overblijven, wanneer het soepele
lichaam van de kat het niet met een
ronding afwisselde en wat van het
inktzwarte rioolwater, wanneer haar
zonbelichte pels er zich niet in weer-
112
spiegelde En wat tenslotte kan beter
de somberheid van dit oude stadsdeel
opheffen dan een zonnige poes op
een in 't oog vallend plekje
De man-met-de-camera heeft dit
precies zo gevoeld. In een flits is hem
dit door het hoofd geschoten, toen hij
denkend aan molen- en bruggetjes
foto's door de Noordmolenstraat liep.
Hij heeft dan ook ogenblikkelijk zijn
koffer opengemaakt, het licht geschat
en zijn Rolleiflex ingesteld. Daarna
is hij, met zijn vinger op de sluiter,
voor de kat neergeknield. Die, ijdel
en trots als haar verre voorvaders,
heeft dit neerbuigend toegelaten. Haar
kopje heeft zij daarop katten schij
nen zoiets te voelen in de goede
pose gebracht en stil is zij blijven zit
ten tot de camera klikte.
En nu kunt u het geloven of niet:
maar nauwelijks was de opname ge
maakt of de kat stond op en verdween
met soepele zelfverzekerde stappen
om de hoek van het dichtst bijzijnde
steegje. Jammer, dat u dat niet meer
op deze foto zien kimt
