J
147
groting toont dit duidelijk aan. Toch
durft men het aan, deze prijs als uit
gangspunt te nemen om te betogen
dat geen vereniging zich een dergelijke
zaalhuur kan veroorloven.
Dan komt er een waardevolle op
merking, n.l. deze, dat de onderteke
naars aan het „beroepstoneel te Schie
dam weinig kans geven, omdat de trek
nu eenmaal naar Rotterdam is". Dat
is natuurlijk gemakkelijk gezegd en
het klinkt ook wel aardig, al geeft het
van groot défaitisme blijk. Mogen wij
wellicht de vraag stellen of de advo
caat en de dokter ook de moeite heb
ben genomen, evenals het meer zakelijk
ingestelde Gemeenschapsbestuur, zich
te oriënteren ten opzichte van de
mogelijkheden in de schouwburgwereld
zelve en wel bij een bij uitstek kundig
man, die tevens de situatie Schiedam-
Rotterdam uit eigen ervaring kent
en die uit eigen beweging aanbood
Schiedam in een rouleringssysteem
met andere gemeenten op te nemen?
Dan volgen nog enige stekelige op
merkingen, die de indruk moeten
vestigen dat het Gemeenschapsbestuur
er maar met de pet naar heeft gegooid
toen het de begroting in elkaar zette.
Ditzelfde geldt dan mutatis mutandis
ook voor de vele voorstemmers in de
Gemeenteraadszitting, die haar sanctie
gaf aan onze plannen.
Men zou het echter ook zo kunnen
zeggen, dat het Gemeenschapsbestuur
er geleidelijk in geslaagd is meer
begrip te vinden voor zijn ideecn,
die vrij ver vooruit zien. Dat dit
inderdaad zo is, blijkt ook uit het feit,
dat er onder de 11.000 ondertekenaars
van het voornoemde bezwaarschrift
reeds velen op hun toen ingenomen
standpunt zijn teruggekomen.
Dan komen er nog enige gemeen
plaatsen, gegrond op de plaatselijke
kennis van de ondertekenaars, waarin
de woorden „zeer grote tekorten" en
„fiasco" elkaar afwisselendan tekenen
er 11 inwoners van Schiedam, waar
van er liefst 8 wonen in de Tuinlaan
of Lange Nieuwstraat c.q. daar be
langen hebben, één nauwelijks te
Schiedam woonachtig is, en één alleen
ondertekende, omdat hij verzet wilde
aantekenen tegen het feit, dat de
Gemeenteraad terugkwam op een een
maal genomen besluit, een zuiver
formele aanleiding dus.
Wie denkt, dat het wakkere Comité
hiermede zijn kruit verschoten had,
vergist zich deerlijk.
Het was bekend, dat er, na het aan
nemen van onze voorstellen door de
Gemeenteraad, nog een formaliteit
moest worden vervuld, voordat met
bouwen zou kunnen worden begonnen.
In de Plantage kan n.l. niet worden
gebouwd, voordat de betreffende bouw
verordening door de Gemeenteraad is
gewijzigd.
Op zichzelf is dit inderdaad niet
meer dan een formaliteit, die natuur
lijk zonder discussie de Raad passeert,
nu deze zich reeds omtrent de zaak zelf
heeft uitgesproken. Doch dan blijft
nog de mogelijkheid open voor
tegenstanders om protest aan te teke
nen bij de Kroon.
Ook deze gelegenheid heeft het
Tuinlaan-Comité zich niet laten ont
gaan. Dit kan wel eens er is geen
enkele reden om dit te verbloemen:
integendeeleen zeer langdurige ge
schiedenis worden met als mogelijk
gevolg, dat inmiddels het bouwen zo
veel duurder is geworden, dat een ge
heel nieuwe opzet moet worden ge
maakt, of dat de credietgeving anders
moet worden geregeld en last but not
least, dat Vlaardingen, waar men meer
gemeenschapszin heeft, ons vóór is.
Een andere mogelijkheid is, deze
beslissing niet af te wachten en in
overleg met het Gemeentebestuur een
andere plaats voor het Cultureel Cen
trum te zoeken.
Het Gemeenschapsbestuur heeft zich
hierover ampel beraden, doch is tot
de conclusie gekomen, dat aan de
Plantage verre de voorkeur moet
worden gegeven: le. omdat deze
ligging èn voor de Schiedamse in
gezetenen èn voor inwoners van West-
Rotterdam èn voor de Vlaardingers
DE BIKKERTJES
,,'t Zal me een jaartje uorden dat 1951"
Niet zeurenmaat, dóórbikken, dóór-
bikken!"
de meest gunstige is, wat eveneens
tot uitdrukking komt in het exploi
tatie-resultaat; 2e. omdat de archi
tecten speciaal rekening hielden met
een bouw te midden van het ge
boomte, zodat ev. een geheel nieuw
ontwerp nodig zou zijn.
Zo staan dus de zaken. Zij, die de
bouw van het Cultureel Centrum met
ongeduld tegemoet zien, weten dus nu,
waarop het wachten is en waarom het
wachten- is. Het is wel een schrale
troost, doch beter te weten dan een
verwachting te koesteren, die wel eens
niet in vervulling zou kunnen gaan.
Dat dit, indien het eens zo zou lopen,
op de duur zelfs voor het Tuinlaan-
Comité een grote voldoening zou
opleveren, kunnen wij ons moeilijk
voorstellen.
Cultuur, zoals zij vaak bedreven wordt.
(The Saturday Evening Pott)
