amp&ren
HET PROBLEEM
184
In de steden zijn het de parken en
plantsoenen, die in het rhythme van
cultuur en natuur de rustpunten moe
ten geven.
Daarom werd in 1948 de Stichting
Natuurbescherming Schiedam opge
richt. Zij wil voorkomen, dat door
baldadigheid en vandalisme de natuur
benadeeld wordt ten koste van de
mens zelf, die haar benadeelt. Het
landschapsschoon in stad en omgeving
wil zij behouden. Een Natuurwacht
staat de stichting ter zijde. Vrijwillig
en met opoffering van hun tijd niet
zelden ook met die van hun gemoeds
rust waken de Natuurwachters
over het natuurschoon van onze stad.
Hun werk heeft een erkend karakter
gekregen doordat hun een legitima
tiebewijs is verstrekt vanwege de po
litie. Zij kunnen hierdoor, als het nodig
is, met gezag optreden.
De Stichting is op twee manieren
te steunen.
Een donatie van f 1.per jaar
maakt U tot een passieve natuurbe
schermer.
De aanmelding als natuurwachter
maakt U tot een actieve natuurbe
schermer. Actief of passief, beide vor
men komen de gehele Schiedamse ge
meenschap ten goede.
Wij geven in Maart een filmavond,
waarover elders in dit blad nadere
gegevens worden verstrekt.
U zult er zeker niet willen ont
breken, want wie zou er niet willen
meewerken aan het behoud van de
schat aan schoonheid, die in onze stad
herbergt in parken en plantsoenen.
Er zijn in het leven van jonge men
sen, van de schoolgaande jeugd,
een heleboel dingen verschrikke
lijk belangrijk. Vaak zien wij, ouderen,
die belangrijkheid helemaal niet en dat
is verkeerd, zo al niet dom. Want alles,
wat een kind in zijn kinderlijke geest
belangrijk vindt, alles, wat hij in zijn
rijke fantasie droomt, is voor dat kind
van het hoogste gewicht, en als ouders
of opvoeders daar geen, of niet voldoen
de aandacht aan schenken, of er, wat
nog erger is, de spot een beetje mee
drijven, dan voelt het kind zich mis
kend, onbegrepen.
Wij weten dit uit eigen ervaring, al
dateert die (helaas) van vele jaren
terug. Wij wilden, als schooljongens,
onder elkaar gaan kamperen. School
reisjes, jeugdherbergen, jeugdvereni
gingen, kenden wij niet of, wat dit
laatste betreft, nauwelijks. Er was in
Schiedam een padvindersgroep, maar
daar kwam je in die dagen heel moei
lijk in. Degenen, wier kinderen daar
wel bij waren, misten het gemeen
schapsbesef en hadden over democratie
wel eens (misschien) de klok horen lui
den, maar zij wisten beslist niet, waar
de klepel hing.
Wij wilden dus gaan kamperen.
Maar onze ouders, en de ouders van
onze vriendjes, wilden daar niet van
horen. En die waren toch heus „mo
dern". Want wij moesten leren zwem
men! Dat was wat in die tijd!
Wij vonden kamperen plotseling heel
erg belangrijk, en toen ons botweg toe
stemming werd geweigerd, voelden wij
ons de onbegrepen kinderen. Wij waren
diep teleurgesteld over zo'n gebrek
aan meeleven en inzicht.
Hoe heel anders is dat tegenwoordig.
Het probleem, of kinderen mogen
kamperen, bestaat eenvoudig niet
meer. Maar nu doet zich een ander
probleem voor, n.l. waar gaan de
jongens en de meisjes kamperen? Want
dat kan zo maar niet overal en onge
organiseerd. Zeker, heel wat jongens
en meisjes, die deel uitmaken van aller
hande jeugdorganisaties, kunnen deel
nemen aan tal van kampen, onder
goede leiding. En de ongeorganiseerde
jeugd, die samenstroomt in het Jeugd
huis voor die jeugd, de vroegere St.
Joris Doelen, gaat met de heer Scholte,
de leider van dit werk, kamperen.
Fijn!
Maar er zijn nog honderden en nog
eens honderden kinderen, die toch ook
zo graag eens in een tent zouden -willen
slapen, die toch ook zo dolgraag eens
het echte kampleven zouden willen
beleven, die daarvoor, ook al door de
reglementering, geen kans hebben.
Voor de oorlog kende Schiedam de
kindervacantiespelen. Een R.K.-comi
té was de eerste, die dit werk aanvatte,
weldra gevolgd door een Geref. comité
Kindervacantiespelen en een comité
uit de Vereniging Volksonderwijs voor
vacantiespelen voor kinderen van open
bare scholen. Ook de Vrouwengroep
van de vroegere S.D.A.P. ging zich op
dit terrein bewegen.
De kindervacantiespelen kwamen
na de bevrijding niet terug. Gebrek
aan terreinen en aan leiding waren er
de oorzaak van. Maar wij vragen ons
af, of de tijd voor kindervacantiespelen
niet voorbij is, of daarvoor niet wat
anders in de plaats moet komen, nl.
het organiseren van kampen.
In elk kind schuilt de lust naar avon
tuur, het verlangen naar.... een kamp.
En zo goed als de gemeente Rotterdam
voor de schoolgaande jeugd zijn kam
pen heeft in Noord-Brabant, zo goed
als enkele Rotterdamse wijkverenigin-
gen kampen organiseren voor de kin
deren van leden (Deensestraat, D.B.O.)
zo goed zouden het Schiedamse Ge
meentebestuur, de Schiedamse Ge
meenschap, of Schiedamse buurt- en
wijkverenigingen moeten gaan over
wegen, of het mogelijk is, ook voor de
Schiedamse schoolgaande jeugd kam
pen te gaan organiseren.
Wil men in deze richting iets doen,
dan moet men nu beginnen, wil men
deze zomer iets gereed hebben.
DE BIKKERTJES
Trammisère.
Lijn 8 of lijn 4??
Voorlopig lijn 2
