Pms
Rij «Ie voorplaat.
44
ZO IS KOTTEKDAN
Wij kijken er naar
Er zal wel geen Schiedammer zijn,
die het beeld van Rotterdam zoals
het zich iedere dag weer aan de bezoe
ker voordoet, niet kent. We zijn er als
Schiedammers vaak al even ver
trouwd mee als de bewoners van de
Maasstad zelf. Vandaar dan ook dat
we met veel belangstelling het foto
boek „Rotterdam as it is" van
Ch. A. Cocheret en ir. W.F. van
Heemskerck Düker (uitg. Lankamp
en Brinkman, Amsterdam) hebben
doorgebladerd.
Internationaal georiënteerd als de
„Poort van Europa" zelf geeft „Rot
terdam as it is" een uitstekende indruk
van leven en werken in de grote buur
stad. Het is reeds de tweede druk van
een uitgave, die én door haar karakter
én door de prijs grote belangstelling
kon en kan vinden. Twee-en zeventig
selecte foto's geven het beeld van Rot
terdam zoals het is en eenmaal zo
als het was. Bij die ene foto van toen,
gevolgd door een foto, welke direct of
spoedig na het bombardement moet
zijn genomen, zal de kenner en regel
matige bezoeker van de stad echter
het nieuwste Rotterdam, dat zijn
dynamiek in de herbouw poogt uit te
drukken, missen.
Berekend als het is op het trekken
van vreemdelingen, biedt „Rotterdam
as it is" een goed voorbeeld voor even
tuele Schiedamse plannen. Hoe goed
ook de eigen stad voor de dag kan
komen, bewijst de foto van de West-
vest met Walvismolen, die aan het
slot in een fotoketen Rotterdam-
Hoek van Holland werd opgenomen.
K. J. HEIJBOER 70 JAAR
Daar zat hij, aan de bestuurstafel bij
een vergadering van de Bestuursraad
van de Schiedamse Gemeenschap met
de leden van het Vacantiecomité 1952.
De benen gekruist, de tintelende don
kere ogen in zijn grijze kop gericht op
voorzitter Holl, die hem toesprak.
„Heijboer," zei voorzitter Holl, „je
wordt 70 jaar, je bereikt de leeftijd der
sterken. Sterk ben je, want je bent nog
vol werklust, je blaakt van ijver en je
schept er, op jouw leeftijd, nog altijd
genoegen in, scheppend werk te doen.
Je bent een voorbeeld voor allen en er
zijn mensen, die mij hebben gezegd:
Als ik met pensioen ga, hoop ik te
blijven als Heijboer. Je hebt je hele
leven hard gewerkt, niet alleen op de
buitengewone school, die al je liefde
bezat, maar ook buiten de school. Je
hebt korfbal gepropageerd in een tijd,
toen men nauwelijks wist, wat dit voor
een sport was, je hebt leidinggevende
functies in de korfbalwereld ingeno
men, je bent actief geweest op vele
andere terreinen, je werkt nog steeds
met enthousiasme voor het Comité
auto- en boottochtjes, voor de Schie
damse Kunstkring, in de Vereniging
voor gepensionneerden en grote acti
viteit leg je aan de dag als lid van het
dagelijks bestuur van onze Schiedamse
Gemeenschap. Als waardering voor
persoon en werk zal de Schiedamse Ge
meenschapje de ere-penning aanbieden
zodra die gereed is. Voorlopig onze
hartelijke felicitaties en de wens, dat
je nog lang actief werkend in ons mid
den mag zijn."
Toen ging Heijboer staan. Hij dankte
voor de felicitaties, en hij herinnerde
eraan, dat hij heel zijn leven, van zijn
jeugd af, hard had gewerkt. Nog steeds
wilde hij hard blijven werken.
Daar zat hij, op de dag van zijn
70ste verjaardag, in zijn gezellige wo
ning aan het St. Liduinaplein, om de
gelukwensen, die hem schriftelijk en
telegrafisch gewerden, in ontvangst te
nemen, om de vele vrienden, de ver
tegenwoordigers van vele organisaties
en verenigingen, die hem, met bloemen
en geschenken, kwamen feliciteren, met
een vrolijke glimlach de hand te schud
den en hen met een breed en royaal
gebaar uit te nodigen, toch even plaats
te nemen.
Ik zie tegen die dag op, had Heijboer
mij, op de dag voor zijn verjaardag,
toegefluisterd. Dat wordt een drukke,
vermoeiende dag. Maar toen ik hem
daarna sprak, zei hij er dankbaar voor
te zijn, deze dag te hebben mogen
beleven. Het was een mooie dag ge
worden.
Daar stond hij, in de Seinpost te
Noordwijk aan Zee. Om zijn hals was
een krans van tulpen gehangen, ge
schenk van de C.A.B.-pupillen, met
wie hij een dagje uit was en die hun
Heijboer met die krans feliciteerden.
Zijn grijze haren waren in de war ge
raakt, toen de pupillen hem onver
wacht omkransten. Toen was Heij
boer even ontroerd. Want die hulde
van zijn C.A.B.-pupillen betekende
veel voor hem. Hij bracht hun dank
en omdat de redacteuren van de plaat
selijke bladen de tocht ook meemaak
ten, dankte hij, over de hoofden der
aanwezigen, allen, die hem op zijn 70ste
verjaardag gelukwensen hadden ge
zonden. Want, zo zei hij, het is mij
onmogelijk, allen persoonlijk te be
danken.
De pers bracht die dank gaarne over.
S
Heijboer, mag het zo zijn, dat je nog
jaren je krachten aan het werk van
onze Schiedamse Gemeenschap kunt
blijven geven, tot heil van die Gemeen
schap en tot voorbeeld van vele jon
geren, tot voorbeeld tevens van hen,
die nog steeds niet voldoende begrip
hebben kunnen opbrengen voor het
mooie werk van deze organisatie.
Duizendmaal loopt men er langs, dikwijls
beklimt men de trappen naar de Kanton-
gerechtszaal, leunend op de metalen leu
ning met de fraaie krullen.
Maar onze fotograaf kwam er slechts
éénmaal langs en zag toen dat, wanneer
hij door de krullen naar de Havenkerk
blikte, dit een prachtig spel van wit, grijs
en zwart opleverde, een strakke compositie
van rechten en krommen, 'n zeldzame
combinatie van bouw- en smeedkunst. En
wat hij zag, legde zijn camera voor ons vast.
