f'
Midzomernachtdroom EEN KNAP STUK EIGEN WERK
125
Natuurlijk zijn er over de opvoeringen van ,,'n Midzomernacht
droom" gemakkelijk een tiental afkeurende opmerkingen te ma
ken. Lang niet alle rollen werden vlekkeloos over het voetlicht
gebracht en van een enkeling was zelfs bijna geen heel woord te
verstaan.
Ik aarzel echter geen ogenblik om dit programmapunt van de
Schiedamse feestweek het „meest geslaagde" te noemen.
Van „het groot schitterend" vuurwerk op de laatste avond
hebben minstens tien maal zoveel mensen genoten. Ballet-recital
van Sonja Gaske! was zeker tien maal zo goed en de Luchtmacht
kapel ging er ongetwijfeld tien maal zo vlot in bij het publiek
maar als ik hulde breng aan het bestuur van de Schiedamse
Gemeenschap dan is het toch
voor die Midzomernachtdroom.
Het vuurwerk was geweldig.
Het ballet-recital was prima,
de luchtkapel reusachtig....
maar „midzomernachtdroom"
was „eigen werk...."
Kijk, en dat is nu voor mij
het grote verschil.
Wij kunnen in de Plantage
de beste cn duurste gezel
schappen van de wereld laten
komen (als er geld voor be
schikbaar is tenminste) .het
blijft PASSIEF genot. Pas als
Schiedammers zélf ertoe gé
bracht kunnen worden om
culturele prestaties te leveren,
kunnen wij, als Gemeenschap,
zachtjes op onze borst gaan
kloppen. Want pas dan gaal
er iets LEVEN in onze stad.
Drieduizend mensen hebben
het toneelstuk gezien. Het
handjevol, dat ik er persoonlijk
naar heb kunnen vragen, gaf
als zijn mening „een acceptabe
le" voorstelling. Dat klinkt wat
mager...., in feite is hel
ENORM.
Het is een enorme prestatie
om amateurs zo ver te krijgen,
dat ze een blijspel van
Shakespeare „aanvaardbaar" kunnen opvoeren. Het betekent, dat
ze hun rol „gesnapt" hebben, dat ze meer deden dan „van buiten
leren", dat ze er in geslaagd zijn „toneel te spelen".
Toneel spelen is een Kunst, lieve lezer.... Denk daar vooral
niet gemakkelijk over. Er is ontzettend hard gewerkt voor het
spul kon beginnen. Er is ik zou haast zeggen: „met de moed der
wanhoop" gerepeteerdEr is niet twaalf of veertien, maar
misschien wel twee honderd keer door de regisseur verbeterd
moeten wordenHet ging telkens maar met heel kleine stukjes
vooruit.... Er is aan gezwoegd! Er is aan gezwéét! Er is aan
gevloekt! Volhouden maar.... tot het eindelijk, heel eindelijk
een béétje ergens op ging lijken
Opnieuw, nóg eens, nee, nee,
zo niet.... Ja, ja, vast
houden.
Nee, het is niet „daverend"
gewordende eerste trede
op de culturele ladder is nooit
„daverend" ....maar het is
de eerste, eerste tréde.... cn
daar gaat het om.
Toen mijn zuster Elize voor
de eerste keer naar een piano
juffrouw geweest was speelde
ze ook het tweede piano-con
cert van Beethoven niet (nóg
niet trouwens, maar daar héb
ik het nu niet over. Vier
jaar later liet ze de walsen van
Chopin al uit het klavier
rollen(uit het hoofd én
bijna foutloos.
Ik herinner nu nog goed, hoe
wij na een moeizaam door
worstelde „Kuckuck iin Wal
de" moeder gesmeekt hebben:
„Laat dat kind er toch mee
ophouden". Moeder was wijzer
dan wijAls U begrijpen
wilt wat ik bedoel: Zeg niet
tegen het bestuur van De
Schiedamse Gemeenschap:
„Laat die amateurs er mee
ophouden
Sebastiaan
