schilderij van de maand
13
begin zeventiende eeuw) volgden die indeling
zeer bewust. Wat je ook niet ziet op de foto is de
stad in de vage verte, een stad, die ik wel voor
Antwerpen zou durven uitmaken, gezien vorm en
positie van een paar torens, maar die net zo goed
een fantasie-stad zou kunnen zijn.
Een vraag is overigens, of Brueghel zelf de figuur
tjes erin geschilderd heeft wij weten, dat hij
figuurschilderen liefst aan anderen overliet. Mis
schien dat ik daar nog wel eens achter kom, maar
dan zal ik eerst nog eens wat moeten speuren.
UerMild verleden
geópannen lieden
BESTE WILLEM,
Een van de lelijkste fouten, die we als journa
listen konden maken, was het schrijven van „kop
pen", die rijmen, 't Is wel leuk maar het moet
toch maar niet, zeiden onze chefs dan, als we niet
zonder trots onze pure vondst kwamen voorleggen.
Toch kon ik het niet laten, om boven deze museum-
brief een rijmende kop te zetten: misschien wel
omdat ik de neiging zo lang heb moeten onder
drukken.
„VERSTILD VERLEDEN" heeft betrekking op
ons nieuwe schilderij van de maand, als gebruike
lijk op de ereplaats in de hal gehangen. Een land
schap van Jan Brueghel de Oude, om zijn zachte,
soepele trant van schilderen ook de „Fluwelen
Brueghel" genoemd. Jan was een zoon van de
grote Pieter, beter bekend als de „Boeren-
Brueghel" omdat hij dikwijls (maar lang niet
altijd) boeren-taferelen tot onderwerp nam. Je
hebt vast en zeker wel eens een reproduktie ge
zien van zijn boeren-maaltijd.
De Fluwelen Jan had meer oog voor bloemen dan
voor boeren. Als schilder van bloemstillevens werd
hij zeer bewonderd en veel nagevolgd. Hij bracht
het tot hofschilder van Aartshertog Albrecht van
Oostenrijk en rekende tot zijn vrienden de be
roemdste meesters van zijn tijd, Rubens bijvoor
beeld.
Maar ook het landschap had zijn liefde, en daar
van legt ons schilderij van de maand op aller
prettigste wijze getuigenis af. Ik zal het je niet
uitvoerig beschrijven want ik stuur een foto mee.
Op die foto zie je iets wel en iets niet. Je ziet er
wel de goedgevonden compositie, met de molens
op een rij en de weg erlangs. Misschien kun je
helemaal rechts een herder met schaapjes onder
scheiden, en daarachter een galgenveld (het ver
leden mag dan in dit schilderij verstild zijn, een
idylle was het niet!).Wat je niet ziet zijn de kleuren:
een bruine voorgrond, een groene achtergrond
die in blauw overgaat. Die drie kleuren in stroken
naast elkaar geven inderdaad wat ze moeten ge
ven: diepte. De schilders uit Jan's tijd (zestiende,
WAT DOET nu die bassist
van Count Basie in Brueghel's
gezelschap? Eigenlijk niets.
Hij hoort op een andere ver
dieping, namelijk in een bo
venzaal, waar we de jonge
Amsterdamse fotograaf Hans
Buter, samen met zijn vriend
en medewerker, de grafische
ontwerper Wim Wandel, ge
legenheid hebben gegeven een
tentoonstelling „Jazz" in te
richten. Het is geen grote
maar naar mijn smaak bij
zonder mooie en sprekende
expositie geworden. Hans Buter, 27 jaar, hanteert
zijn camera als een rasechte kunstenaar en heel
die wonderlijke sfeer van de moderne jazz, de
spanning, de opwinding, de concentratie en de
vreugde van deze muziek en deze muzikanten,
komt in de ene foto na de andere verrassend zuiver
en verrassend intens op de beschouwer over. Je
hóórt ze.
Die „Jazz", klank van deze tijd, sluit aan op de
tentoonstelling van Parijse schilders van deze tijd,
„Spreiding". Piet Mondriaan, zo je weet ook een
„abstract" schilder, was een groot liefhebber
van de boogie-woogie en hij noemde dat „voor-
stelIingsloze muziek". Op onze tentoonstelling is
bijvoorbeeld een schilderij, dat „Kid Ory ge
noemd is: een foto van Kid Ory hangt op Buter's
expositie!
Ik hoop, dat je even komt kijken naar onze
expositie, Willem, en wil dan niet vergeten:
dat „Jazz" en „Spreiding" de hele maand maart
bij ons zijn,
dat het verboden is, te roken en/of schilderijen
mede te nemen,
dat de expositie ook tussen de middag open is,
dus dat je van de lunchpauze profiteren kunt.
Met vriendelijke, maar waardige groet, als
steeds, je PIERRE JANSSEN.
