Schiedam stak geen
spaak in het wiel
Het zinnebeeld van de internationale beweging
der Rotarians is een wiel. Nu wilt u ons wel ontslaan
van de verplichting, u omstandig uit te leggen, waar
om het een wiel is en tevreden zijn met de medede
ling, dat Schiedam op 11 en 12 april jl. geen....
spaak in het wiel heeft gestoken.
Op die twee dagen werd onze stad het middelpunt,
de as dus, van een grote Rotarians-landdag, die zo'n
750 dames en heren naar Schiedam bracht.
Wij verklappen geen geheim als we schrijven, dat
de Schiedamse Rotarians tegen deze landdag nogal
hebben opgezien. Zullen we al deze gasten behoorlijk
kunnen ontvangen? Waar moeten we met ze blijven?
Wat kunnen wij, in Schiedam, hun bieden?
Op de achtergrond stonden natuurlijk die mensen,
die we allemaal geregeld in Schiedam ontmoeten,
die mensen, die het hoofd mismoedig schudden en
mompelen ,,ach, Schiedam, nee, Schiedam kan zoiets
niet, daarvoor moet je niet in Schiedam wezen, nee,
hoor, het spijt ons maar dat gaat hier niet."
Nu is het opperbest gegaan en dat zeggen wij niet
op eigen gezag maar op het gezag van al die niet-
Schiedammers van Rotary, die na afloop vol bewon
dering en waardering hun gastheren en gastvrouwen
prezen voor genoeglijke, feilloos georganiseerde
dagen. Kom, goed bedoelde maar altijd wat triest
werkende minderwaardigheidscomplexen, knoop dat
nu eens in uw oren en bezie de eigen mogelijkheden
wat minder wantrouwend.
De gemeentelijke overheid heeft vrijdagochtend
11 april kloekmoedig de spits afgebeten. De politie
wist alle auto's met ijlings geplaatste borden op de
juiste (parkeer)plaatsen te krijgen en daarna begon
een gemeentelijke ontvangst in het Stedelijk Mu
seum.
Het Museum heeft, zoals men weet, wel meer ont
vangsten, maar dit was er toch een, die alle records
vlot verpletterde. Op donderdagmiddag één uur was
men in de nieuwe zaal in de linkervleugel nog bezig
met het monteren van de plinten en legde men de
laatste hand aan het verfwerk. Op vrijdagochtend
half negen stonden er in de zalen en in de aula zo'n
zevenhonderd stoelen, tientallen tafeltjes, buffetten,
een magnifieke bloemversiering, een stuk of twintig
garderobe-standaards, functioneerde er een luid
sprekerinstallatie, een informatiepost (compleet met
reisgidsen), een E.H.B.O.-post, kortom, kon de grote
slag beginnen. Hoofdbode Bos en zijn mannen ser
veerden uit de museumkeuken een ongehoord aantal
koppen koffie en verfrissende dranken mitsgaders
de bijbehorende koekjes, sigaren en sigaretten. En
dit was nog maar het begin, want daarna werd er
ook nog in het museum geluncht en het verbluffende
daarvan was, dat men niet eens hoefde te vechten
om wat van de broodjes en de verse koffie te bemach
tigen. Met geen noemenswaardige achterstand op
het tijdschema waren alle gasten vervolgens in de
Passage, terwijl het museum in bliksemtempo tot
zijn oude staat werd teruggebracht.
's Middags om vier uur wandelden er alweer ge
wone bezoekers rond
Liet dus de gemeente met alle diensten, die bij dit
zware en ingewikkelde karwei betrokken waren,
zich van haar meest efficiënte zijde kennen, ook het
Schiedamse bedrijfsleven gaf een duidelijk bewijs
van zijn vermogen, te organiseren en te improviseren.
De broodjeslawine in het museum was daar al een
staaltje van, maar sterker nog zal tot de gasten de
grandioze ontvangst in de kantine van Wilton-Fije-
noord gesproken hebben. Schepen bouwen kunnen
ze bij Wilton, maar mensen ontvangen ook. Daarbij
was de kantine werkelijk luisterrijk versierd.
Het is, kortom, gelukt om met deze ontvangsten
een propaganda te maken voor Schiedam, die men
niet gemakkelijk op een andere manier zal evenaren.
Schiedam toonde een eigen gezicht, een eigen, char
mante persoonlijkheid. Het viel niet te verwonderen
dat aan het slot de Schiedammers zelf al even gelukkig
waren met deze dagen als hun gasten. Het stak een
hart onder de riem, het gaf een idee van: het kan,
ja zeker, het kan hier óók!
Ontvangst van de Rotarians in het Stedelijk
Museum: voor een achtergrond van schilde-
rijen een broodjeslawine voor 750 hongerige
