verandering in het verenigingsleven moet worden ver
werkt. Wie het I.V.A.O. van voor de oorlog kent, weet,
dat daarbij de gemeenschappelijke wandeltochten een
belangrijke plaats innamen. Men maakte ook fiets
tochten, rriaar toen de brommer en de scooter hun
intrede deden en later vele leden een eigen autootje
hadden, toen was het 'uit met de wandeltochten. We
leven nu eenmaal in een wereld van dynamische
veranderingen. Bij het opzetten van een excursie,
bv. naar de Beer, houden wij terdege rekening met
het veranderde vervoermiddel en de tocht naar het
Een oude stad in de winter (I)
excursiegebied wordt in verschillende groepen of
geheel afzonderlijk gemaakt.
Eenzelfde ontwikkeling is er t.a.v. de televisie. Op
het TV-scherm zie je de spreker en hoort hem tegelijk,
maar er is een kardinaal verschil met het ontmoeten
van de spreker in een zaal. Het is wat anders om Jef
Last op het TV-scherm te zien, dan om hem in je
midden te zien met zijn gegroefde kop en te horen
hoe hij reageert op de opmerkingen van zijn toehoor
ders en hoe hij antwoordt op hun vragen. Zoals hij
daar staat is hij een man van vlees en bloed, een
knaap, die vroeger mijnwerker geweest is en in de
Spaanse burgeroorlog heeft gestreden, die over alle
zeeën heeft gezwalkt en nu net uit Japan en Korea
is teruggekeerd om je over deze landen te vertellen.
Bovendien kom je daar binnen in een zaal met aparte
sfeer, je spreekt er met je vrienden en luistert naar
wat muziek. Dat is het: je hebt contact met elkaar.
Je hebt contact met de spreker. Je praat met elkaar.
Je vindt belangstelling voor je eigen persoon. Een en
ander vraagt van het bestuur veel meer dan in het
verleden.
Meer persoonlijk!
De televisie-meisjes zijn allemaal heel knap en de
leden van het bestuur zien er niet zo voordelig uit, al
zit er misschien een enkele matige schoonheid tussen,
maar wij treden de mensen prettiger tegemoet dan
de dames en heren van het TV-scherm. Meer persoon
lijk! Wij geloven tegenwoordig niet meer in grote
vergaderingen. Kleinere bijeenkomsten van ten hoog
ste 50 a 60 man hebben veel meer sfeer. We geven dus
uiteenlopende onderwerpen aan afzonderlijke groepen
De Natuurvrienden krijgen wat over de Natuur
vriendenhuizen, reislustigen geven wij voorlichting
over bepaalde reisroutes. Voor de oorlog zouden we
het niet in ons hoofd halen een middag te wijden aan
bloemenschikken. Of aan huidverzorginghet gebruik
van rouge en lippenstift. Dit is veranderend werken
in een veranderende wereld.
Zo staan wij ook tegenover de TV. Je kunt zeggen:
Mooi TV en ook: Bah TV! Maar ze is een feit. Een
kleine groep is eraan verslaafd, maar dat slijt wel
weer. Op een goed moment krijgt zo'n TV-slaaf weer
behoefte aan het normale verenigingsleven en hij
gaat weer kijken. En meteen bij het binnenkomen
moeten ze dan voelen: Ja, dat heb ik toch wel een tijd
gemist. Verder zijn er ook positieve punten: TV biedt
een mogelijkheid voor kleine studiegroepen. Zo heb
ben we bv. Don Juan in kleine kring besproken en toen
op het scherm gezien en gezamenlijk nagepraat.
Dat ging best en was een vruchtbare avond. Hier
kan dan op aansluiten, dat men de opera in werkelijk
heid gaat zien. Het medium is er: nu dient het bestuur
te bekijken wat er mee kan worden bereikt. Wat
wordt ons geboden en wie heeft er zeggenschap over?
Dienen de culturele organisaties bij de TV-stichting
niet een rol mee te spelen. Dit moet in de top der
verenigingen worden uitgeknobeld, in de gewestelijke
en landelijke contactorganen. De jeugd zou ook een
rol kunnen spelen, zoals in Amerika; door zelfwerk
zaamheid is veel te bereiken, maar er is fantasie en
enthousiasme voor zoiets nodig."
