^Cerótmióin et
Zij zijn ziekal jaren en jaren
maar ook voor hen wordt het
204
LI ET is juist met etenstijd, dat ik „voor ons Kerst
nummer" een bezoek breng aan het Zonnehuis
in de Boerhavelaan. Een tehuis, dat niet zoals de
Dr. Noletstichting of het Gemeente-ziekenhuis in
onze stad uiterlijk opvalt als een verpleeginrichting;
het is dan ook veel bescheidener van opzet en gaat
schuil achter de weinigzeggende gevel van een niet
al te moderne huizenbouw.
„Wilt u hier even wachten?" Een klein kantoortje
aan de straatzijde. Vanuit het tehuis klinken vaag
geluiden tot me door: mensen praten, borden wor
den opgestapeld. Op de straat is van allerlei te zien:
een vrouw met een boodschappentas, een brood
bezorger met een nors gezicht, een jongeman die
hard fietst, waarschijnlijk om op tijd op kantoor te
zijn, en een jong meisje met een hoela-hoepel. Wat
betekent Kerstmis voor hen? rijst ineens de vraag
bij mij op. Vrede op aarde en in de mensen een wel
behagen. Twee vrije dagen. Bezinning. Een kerst
boom met engelenhaar en lichtjes.
Licht!
In dit tehuis worden chronische zieken verpleegd.
Dat wil zeggen: mensen die vaak al tien tot twintig
jaar ziek zijn, die leven in het besef dat zij dit jaar
niet beter zullen worden, volgend jaar evenmin, die
weten dat zij misschien nooit van hun ziekte zullen
herstellen. Wat zou Kerstmis voor hen betekenen?
Die vraag spookt nog door mijn hoofd, als ik tegen
over zuster P. BEEK.de directrice, zit. Zij vertelt dat
er zes ziekenzalen en een conversatiezaal zijn, 54
patiënten en 22 verpleegsters en ziekenverzorgsters.
Dingen die je moet weten. Maar zuster Beek ver
telt meer. Dingen die ik wil weten.
„Wij doen altijd veel aan ontspanning." En zij
aarzelt niet om in dikke dossiers lange lijsten op te-
zoeken, waarop keurig staat vermeld wat er per
maand voor de patiënten is gedaan. De directrice
leest zo'n lijst voor: een paar bonte avonden ver
zorgd door Radio Meteoor uit Vlaardingen, verto
ning van kleurendia's, zang door het Leger des Heils,
filmvertoning, declamatie, de Zonnehuis-zusters heb
ben zelf een ontspanningsavond gegeven in twee
zalen tegelijk, goochelen, muziek, gezelschapsspelen,
enz.
Dat deze ontspanning een belangrijke plaats in
het Zonnehuiswerk inneemt, bewijst wel de accom
modatie: in twee zalen is een klein podium en alle
bedden zijn aangesloten op een microfooninstallatie..
Inspanning
Niet alleen ontspanning. Ook inspanning. Handen
arbeid vooral. Als het maar enigszins mogelijk is
worden de patiënten aan het werk gezet. Anderhalve-
dag in de week komt een welfare-werkster om hun
daarbij behulpzaam te zijn; bezigheidstherapie heet
dat met een duur woord. De rest van de week nemen
de zusters haar taak zo goed en zo kwaad als dat gaat
over.
Resultaten Op de onlangs gehouden verkoopdagen
van het Zonnehuis kon men de prestaties bewonderen
van deze mensen, die vaak zeer moeilijk hun handen
en armen kunnen gebruiken, die soms erg slecht zien.
Bewonderen! ja. Want in een jaar tijd hadden zij
gezamenlijk ruim zeshonderd goederen gemaakt
en daar was van allerlei bij, kettingen, lampekapjes,
tassen, kinderkleertjes, handwerk, speelgoed, brood
mandjes, tafelkleden, alles tot in de puntjes verzorgd.
Aan de geestelijke verzorging van de verpleegden
wordt eveneens de grootste aandacht besteed. Re
gelmatig brengen dominee J. Nawijn, dominee J. G.
Jansen, de evangeliste mej. Poot en verscheidene
anderen het Zonnehuis een bezoek. Regelmatig
wordt ervoor gezorgd, dat de patiënten via de huis
radio Schiedamse kerkdiensten kunnen volgen.
De mensen doen trouwens ook veel voor elkaar.
Zij lezen elkaar voor en zij helpen elkaar bij de
handenarbeid.
„We hebben hier nu een juffrouw," vertelt de di
rectrice, „die twee jaar in een andere inrichting was
verpleegd en daar' nog nooit op was geweest. Hier
zit zij iedere dag op een stoel. Niet dat zij er zozeer
op vooruit is gegaan, maar we doen het om haar
zoveel mogelijk levensvreugd te geven."
