TWEE N I EUWE K El De kerkelijke bouwkunst in onze tijd bewandelt totaal nieuwe wegen. De in Nijmegen gehouden ge- spreksdagen over kerkelijke kunst hebben de afge lopen maand ondubbelzinnig aangetoond, dat men zowel aan katholieke als van protestante zijde defi nitief af wil van wat ds. Overbosch noemde „een ka thedrale" situatie. De kerk als geloofsgemeenschap houdt niet meer zoals in de middeleeuwen het gehele maatschappelijke leven in zijn greep. Allerlei levens gebieden als liefdadigheid, sociale zorg, beroeps organisatie hebben zich uit de sterk kerkelijke sfeer losgemaakt en zijn tot zelfstandigheid uitgegroeid. De kerk als gebouw is niet meer de behuizing van allerlei uiteenlopende activiteiten. Het is ook niet meer het symbool van een kerk, die macht uitoefent over de wereld. Het historische beeld van een middel eeuwse stad, die aan de voeten gekluisterd ligt van de hoogoprijzende kathedraal vormt voor sommigen een dierbare herinnering en voor anderen een ver werpelijk verschijnsel, omdat de kathedraal een nimmer gerechtvaardigd voorschot op het Rijk Gods zou betekend hebben. Maar van betekenis voor onze tijd is de kathedraal der middeleeuwen beslist niet. De moderne godsdienstige mens weet dat zijn kerk niet meer kan zijn dan een levensbron, een behui zing voor de gemeenschap met Christus. Het komt hem onoprecht voor wanneer het kerkgebouw in zijn vorm en situatie probeert een andere schijn te wekken. Hij beseft dat er voor zijn verenigingsleven her en der verspreid zalen in zijn stad beschikbaar zijn, dat de liefdadigheid zijn speciale kantoren heeft en het onderwijs zich buiten het kerkgebouw beter kan ontplooien. Waarom dan nog een hoge lange kerk, die heel de stad of een wijk beheerst? En in een onstuimige vaart lijkt weg te trekken van de aarde? Hij zoekt het meer in een stemmige sobere ruimte waarin de ontmoeting van de gemeente met God in alle eenvoud tot voelbare werkelijkheid kan wor den. Het is dus gedaan met het hoge en langgerekte kerkgebouw dat over zich zelf heen leek te wijzen naar een punt ergens ver weg. De sfeer van myste rieuze ongenaakbaarheid uit de vroegere katholieke kerken heeft plaats gemaakt voor het kenmerk van gemeenschappelijkheid in de eredienst. De katholieke kerken zijn breder en korter geworden en gaandeweg groeit de neiging om de banken niet meer allemaal in één richting te plaatsen. Ook aan tafel gaat men niet aan één zijde zitten. In deze ontwikkeling wordt de nieuwe kerk van O.L. Vrouw Visitatie in onze stad een belangrijke stap. De ontwerper dr. ir. Thomas Nix te Rotterdam groepeerde de gelovigen ongeveer zoals monniken vanouds in een monnikenkoor plaats nemen, namelijk met de zijwanden in de rug en de altaarruimten in hetcen- Bij de platen: plattegrond en interieur perspec tief voor de kerk van de 0. L. Vrouw Visitatie. t

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Schiedamse Gemeenschap (tijdschrift) | 1959 | | pagina 24