HENRI HARTOG
t*
5;
181
Vrouw Zoun, klein, geslagen mensje, stond bij het
tramhuisje te wachten op Arie, haar oudste, in het
licht van de lantaren, de laatste aan deze kant van
de Rot'dam'dijk. Verderop was het potdonker, tot
aan de grote stad.
Aai deugde voor niet veel, z'n hande stonge voor alles
verkeerd, maar 't was een goed kind, al was 't ook
waar dat d'r van zijn slag dertien gonge in een dozijn.
Al een maand had ie weer zonder gelope, en nou
zou die 't eindelijk eens proberen bij een honden
scheerder in het Hang. Hij wis d'r niks van af, van
't vak. God weet scheerde die de honde de pote
nog van d'r bast, maar hij mos toch ééns an de slag,
en ze hoopte nou maar het beste. Hij kwam terug
met de stoomtram van hallef acht, da was afgesproke.
Ze had 'm nog een dubbeltje gegeven voor 't ritje
terug van de Hoge Bomen af, en hij zou op 't voor
balkon staan en zwaaien as tie 't baantje gekregen
had. Nou, 't was hard nodig ook. D'r vent joeg alles
door z'n keelgat sins dat die weer werkte in de
branderij van Zwen en Zuuk. Daar hasse nooit nog
nie sóveul steun an gehad. As tie z'n eige wou op-
knope gaf ze met plezier 'n half weekgeld voor 't
touw, al stak ze nou al tot over d'r kop in de schuld.
Het was december, en vrouw Zoun, kouwelijk in
haar dunne omslagdoek, stampte op de harde,
stokoude keien van de waterkering en keek de weg
af naar de lichtjes van de verre stad, de kaarsrechte,
eindeloze, doodzwarte weg, met de windverwrongen,
winterse, altijd onvolwassen bomen. Kwam daar
de tram al ?Je kon zo verrekte weinig zien in 't donker
met die vuren van de glasblazerij vlak naas je. 't Stak
je gewoon in je ogen en as je dan weer de andere
kant uitkeek was je bekant nesso blind as je tweede
gezich. Nee, 't was de tram nog nie, 't was niks.
Gong daar niet vrouw Zom Werachtig, ze zou
doodvalle as 't die niet was. Die ging zeker weer
na ouwe Kaan, met wie ze vree. Nouja, hij wewenaar,
zij wedevrouw, 't ging de wereld niet an, ze mogge
doen waddadde ze wouwe, maar fesoenlek was
anders. Ze hokten niet bij mekaar, dat viel te prijzen,
ze hadde elk d'r eige huissie, hij in de Rooiekoolbuurt
en zij in de Schossepoort, maar waarom dan niet
same na 't stadhuis? Zie je wel, daar liep ze weer
achterom, door de lande, ze wou nooit rech toe
rech an deur de stad na die kerel, ze was 'n stiekeme,
vrouw Zom. Affijn, lang plezier konne ze nooit an
mekaar hebbe. Hij was porder voor de ouwetijers,
hij mos ter 's nachs om half twee uit, weer of geen
weer, en overdag sliep die mees. En dan, 't was
maar eens in de week, van die twee. Maar wasse
an 'm zag, an zo'n kakebenehuishouwe.
Geen tram hoor, in geen velde of wege. Maar 't kon
zijn dasse nog te vroeg was. Ze hadde al in geen
jare meer 'n klok in huis. Eens hadde ze 'n muis ge
had, die kwam 's nachs klokke twaalf rondspoke
in 't prullemandje dasse toe nog hadde, je kon d'r
je horlozie op gelijk zette. Vreemd hè, zo'n beessie.
Wat had 't nou in z'n kop gehad? Nooit eerder en
nooit later as middernach was die op 't appel gewees.
En ineens weg, zeker opgevrete door zo'n rotte kat.
De wereld was toch maar raar.
Guns, daar hajje vrouw Sluf ook. Kon ze dan nerreges
'n ogenblikkie staan sonder dasse derek in de gate
liep? Ze stong lelijk bij d'r in 't krijt. Gistert hasse
nog 'n maatje petrolie bij d'r gepoft, maar met wat
'n moeite, menslief, met wat 'n moeite! Asse geen
aap wat hebbie mooie jonge had gespeuld hasse 't
nog niet. D'r vent was vroom, daar wazze de p'stoors
en de bisschoppe zogezeg nie weg te slaan, die leje
