204
voor de oude dubbele branderij ge-
naam „De Kerk" of „De Dubbele
Arend", waar nu een opslagplaats
van chemicaliën, drogerijen en
specerijen in gevestigd is en waar
vroeger de r.k. schuilkerk was
(wonderlijke Schiedamse historie).
De agent sprong uit de wagen en
het was voor hem een koud kunstje
om een jongeman met twee grote
honden op te sporen. De agent ging
naar boven en daar werd een hartig
woordje gesproken, zo hartig dat
het wel even duurde. „Hij heb geen
erreg meer in ons", zei ze ongerust
tegen de chauffeur. Ook deze ver
dween, en daar zat het oude Schie
damse vrouwtje, aangestaard door
de twee starre arendsogen van de
bovenlichtversiering. En hoewel het
oude vrouwtje een volbloed Schie
damse is, dacht zij niet aan de
dubbele arend boven de deur, zij
dacht bezorgd hoe het nu moest
met haar huishouden verder. Ein
delijk, daar kwamen de chauffeur,
de politieagent en de onverlaat, die
haar eerst het ongeluk had aange
daan en er toen van door ging.
„Mijn excuus, oma, neem me niet
kwalijk, ik..ik..heb er spijt van",
stamelde het jongmens. „Je moet
die honden vast houden", deed de
agent zijn sermoen van daarboven
hier nog eens dunnetjes over. „Het
zal mij niet meer bate, ik heb het
al te pakke", zei Oma wijselijk.
De heren van de Schiedamse Her
mandad lieten het er niet bij zitten:
een kind kon begrijpen dat de oude
vrouw haar huishouden voorlopig
niet kon doen. Hier moest raad
geschaft worden en omdat de dader
verantwoordelijk was voor zijn
hondebeesten, moest hij minstens
zorgen dat de was van de twee oude
mensen kant en klaar kwam. Thuis
gebracht, kreeg ze nog een goede
raad van de recherche: „Je laat je
niet in de lure leggen, hij moet
blijven helpen. Als de hand uit het
verband is, kun je nog je werk niet
dadelijk doen." Dat ervoer ze: ze
moest in een teiltje met warm
water, spelen met een bal, en maar
knijpen, en langzamerhand werden
de spieren weer soepel. In die oude
binnenstad weet men nog wat
burenhulp is: de buurvrouw van de
overkant kwam regelmatig ver
binden. „En oude Pie, die nu 84
jaar is, ze werkte haar hele leven
bij Engering op de Lange Haven,
zorregt voor me prakkie, ze heeft
al die tijd me ete gekookt en dat
doet ze nog, de goeie ziel", zei
Oma dankbaar. Met haar éne hand
zag ze kans haar man aan te kleden,
stel je voor, dat hij iedere dag een
agent of een buur er bij zou slepen:
haar hele huishouden zou over de
straat gaan op zo'n manier.
En zo kwam het, dat dit verhaal
niet onder de dagelijkse politie
berichten te lezen was op de Schie
damse pagina's van de dagbladen,
noch in het wekelijks relaas van de
Kantonrechter een plaats kreeg.
De jonge man vervult stipt de hem
opgelegde plicht: iedere vrijdag
haalt hij trouw de vuile was, en
brengt de schone weerom. De politie
controleert het steevast. En als u
soms in de stad een man ziet, die
met wasgoed loopt te sjouwen,
denk dan niet, dat het de bewuste
is: we hebben in Schiedam immers
drie zaken voor Zelfwas, en bij
ons kan nu zelfs een kind de was
doen.
Maar die politie van ons, die is be
slist de beroerdste niet!
Nog even een plaatje uit het verleden. Het
is alweer voorbij. Sint Nicolaas is gekomen,
op 24 november, en hij werd met gejuich
onze stad binnengehaald. Vaders, moeders
en duizenden kinderen verdrongen zich langs
de route. Ook de zieke kinderen in Nolet-
stichting en Gemeente Ziekenhuis hebben
met glundere gezichten de goede heilige
toegezwaaid. Bij de officiële ontvangst op
het stadhuis heeft de Sint zelfs nog een drie
tal verdienstelijke Schiedammertjes gul met
prijzende woorden en geschenkjes bedeeld.
Het was dit jaar de tweede maal, dat uw
Schiedamse Gemeenschap de organisatie
van de ontvangst in handen had. En als we
onszelf en de meeste anderen mogen geloven,
dan is het best geweest.
Nu doet Sint Nicolaas zijn siesta weer onder
de zondoorstoofde sinaasappelbomen van
Spanje. Wij zeggen: rust maar lekker uit,
Sint en tot volgend jaar!
